Πιο τραγικός κι απ'τον Αισχύλο

Κοίτα να δεις, τώρα που άνοιξα δικό μου "μαγαζί", περνάω πιό πολύ χρόνο στο "πατρικό". Τι ανωμαλία κι αυτή...;

'Εχω πέσει πολύ την τελευταία βδομάδα. Βαριέμαι που ζω. Βαριέμαι να δουλέψω, βαριέμαι και να γράψω. Το οποίο συνήθως είναι αυτό που έκανα εν ώρα εργασίας ακριβώς επειδή βαρι;eμai να δουλέψω. Η κατάσταση είναι τραγική λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε. Έχω να βγω και να σκουπιδιαστώ κάνα 10ήμερο -αυτό κι αν είναι τραγικό. Αφού αν δεν ήμουν CEO και μοναδικό μέλος του συμβουλίου μετόχων της Skoupidia Vriksellon θα με είχαν διώξει από τη θέση μου.  Χθές, Σάββατο βράδυ αφού είδα τη Στρέλλα (μεταξύ μας καύλωσα λίγο με την αρρωστημένη τροπή του σεναρίου. Όπως είχα καυλώσει και με τον Κυνόδοντα. Am I sick or what?)  ξέρετε τι έκανα για να διασκεδάσω τον εαυτό μου; Τρολάριζα 2 πιτσιρίκια σε ένα τσατ ρουμ που θέλανε να ζλησουνε τον έρωτα τους. Δηλαδή ο μαν ήθελε αυτή δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Anyhow εγώ τους έλεγα βλακείες και τους την έσπαγα, τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα (ώρα Βελγίου) μόνο και μόνο επείδή δεν είχα τι άλλο να κάνω. Η αλήθεια είναι ότι έλεγε βλακείες ο μαν και τα ήθελε λίγο ο κώλος του αλλά όπως και νά 'χει. πόσο τραγικός είμαι;

Θέλετε άλλο παράδειγμα; Κυριακή πρώί, κάθομαι και γράφω μαλακίες στο μπλόγκ. Τι εννοείς δεν είναι πρωί νεαρέ μου; Εγώ τώρα ξύπνησα. Είπαμε είχα δουλειές χθές το βράδυ και ξενύχτησα, τι θες να κάνω; Με έχουνε πάρει ίσαμε....3 τηλέφωνα και μου 'χουνε στείλει ίσαμε....2 μηνύματα για να πάω για καφέ τώρα που μας θυμήθηκε πάλι ο ηλίας και εδώ στας Βρυξέλλας κι εγώ κάθομαι σα τον μαλάκα μες το σπίτι και γράφω για να ενημερώσω το κοινό μου για την ανεξήγητη απουσία μου όλες αυτές τις μέρες. Πόσο τραγικός; Μωρε δε πάτε να χεστήτε. Σας βαρέθηκα. Πάω να πιώ τη καφεδιά μου και να απολαύσω τις τελευταίες αχτίδες του ηλία. Στα διάλα!

One of those days

Η καλή μέρα φαίνεται απ'το πρωί έτσι δε λένε; Εμένα η δικιά μου άρχισε με ύπνο. Εννοώ με ύπνο εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ξύπνιος. Δηλαδή άργησα να ξυπνήσω. Πολύ! Αν και τα πάντα είναι σχετικά....όπως και να το κάνεις όταν κανονικά πρέπει να είσαι στη δουλειά 9 και ξυπνάς 10 παρά είκοσι και έχεις και μιάμιση ώρα ταξίδι (βλέπετε ήθελα χαϊλίκια ο δικός σου, δεν μου άρεσε να μέινω στο Leuven γιατί είναι μικρό και δεν χωράει την αυτοκρατορική κωλάρα μου και έτσι αποφάσισα να μείνω στις Βρυξέλλες. Πάρτα τώρα μαλάκα που χάνεις κάθε μέρα 2-3 ώρες από τη ζωή σου στο πήγαινε-έλα.)μέχρι να φτάσεις στη δουλειά, το λες ότι έχεις αργήσει λίγο...Οπότε η μέρα μου συνεχίστηκε αμέσως μετά με καντήλια. "Όχι γαμώ το ξεσταύρι μου. Πάλι άργησα!" - the key word here being "πάλι". Μετά χαλάρωσα, σηκώθηκα, πλύθηκα, έφαγα το πρωινάκι μου...κύριος. Ε τι διάλο, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Διδακτορικό κάνουμε στη τελική, φοιτητές είμαστε στην ουσία. Άμα με ψάξει ο supervisor θα πω ότι είχα πάει στο εργαστήριο και τελείωσε η υπόθεση. Όχου! Κι έτσι επανήλθε η ηρεμία και η γαλήνη στο μυαλουδάκι μου. Αφού στο τραίνο έγραψα και καινούργιο ποστ για τον Trip-O-karido (ποιότητα, όχι μαλακίες...). Και φτάνω επιτέλους στη δουλειά με 2 ώρες καθυστέρηση σαν να μη τρέχει τίποτα. Άρχοντας. Και πάω να ανοίξω το πι-σι.

Εδώ επιτρέψτε μου να κάνω μία από αυτές τις παραγράφους-παρενθέσεις που τόσο πολύ μου αρέσουν. Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν διδακτορικό φοιτητή; Να τελειώσει το funding και να τον διώξουν λόγο ελειπούς budget. ΟΚ, το δευτερο χειρότερο; Να τελειώσουν οι μπύρες; Θα μπορούσε... αλλά όχι.  Να χάσει τα data του είναι η απάντηση. Ω ναι, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον που είναι στη μέση (η ακόμα χειρότερα προς το τέλος) της ερευνάς του. Επίσης έχετε ακούσει την έκφραση "Που να σου καεί ο σκληρός ρε!"; Μεγάλη κατάρα αδέρφια μου, μεγάλη κατάρα...

Πάω που λέτε να ανοίξω τον κομπιούτορα της δουλειάς ο οποίος περιέχει μέσα όλα μου τα δεδομένα κι όλη τη δουλειά μου των τελευταίων 2,5 χρόνων..."System Disk Error. Please boot from cd". Τι στο πούτσο έπαθε λέω. Πάω φέρνω τον IT guy (καλά αυτός κι αν είναι αποκαΐδι...δεν νιώθει το παλικάρι). Τον κοιτάει. Πατάει ctrl-alt-del, τον ξανακοιτάει, με κοιτάει με αυτό το απλανές του βλέμα και μου λέει ατάραχος: "The hard disk is destroyed". Τo πρώτο κεραμύδι με χτυπάει κατακούτελα. Ζντουπ! Τι; ποιός; πώς; πού; πότε; γιατί;  "And my data?" του λέω σε άπταιστα αγγλικά. "Oh, that too" μου λέει με το ίδιο χαζό, κενό, ηλίθιο, βέλγικης αγελάδας ύφος του. Το δεύτερο κεραμύδι -και ζύγιζε και 2 τόνους, τι σκατα από χρυσάφι τα φτιάχνουνε τα κεραμύδια στο Βέλγιο; - μόλις είχε προσγειωθει στην καράφλα μου. Τα γόνατα λυγίσαν κι ένιωσα μια σκοτοδείνη να με τυλίγει. "I hope you have a back-up" μου λέει για να με αποτελειώσει κι εγώ θέλω να ξεριζώσω την σπονδυλική του στύλη από τη βάση του κρανίου - σαν Fatality από Mortal Combat 2 -αλλά δεν έχω το κουράγιο. Back up; Βέβαια, πως δεν το σκέφτηκα; Γιατί  ο σωστός ο διδακτορικός έχει πάντα back up. Χα! Σας φαίνομαι εγώ για σωστό διδακτορικό φοιτητή; Η πόσο μάλλον για νορμάλ άτομο γενικότερα; Σας φαίνομαι για άνθρωπος που μαγειρεύει πριν πεινάσει; Θα σας πω εγώ. ΟΧΙ φυσικά. Πριν το προσωνύμιο "Σκουπίδι" επισημοποιηθεί, ξέρετε πως με φώναζαν, και ακόμα με φωνάζουν ορισμένοι; Παλτο! Μπροστά μου ο Κωνσταντίνου, ήταν απλή ζακέτα. Back up λοιπόν...έχουν οι άλλοι. Εγώ, δεν έχω. Τι να το κάνω; Λες και μια μέρα θα μου καεί ο σκληρός, έτσι ξαφνικά από μόνος του. Αυτά δεν συμβαίνουν πουθενά. Κι αν συμβαίνουν, συμβαίνουν σπάνια και σίγουρα όχι σε μένα.  Και όχι τίποτα άλλο, λες και όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα, λες και το σύμπαν αποφάσισε να μου ξηγηθεί punk'd, Μπαμ!, Candid Camera και Πλακα Κανεις all at once, κάνα μήνα πριν, μου 'χε στείλει mail ο supervisor που με ρωτούσε αν έχω κάνει back up όλα μου τα αρχεία σε 2-3 διαφορετικούς σκληρούς, κι αν όχι να το κάνω γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και φυσικά τον έγραψα στα αρχίδια μου. Έτσι λοιπόν τα έχασα όλα! All, everything, alle, todos. Δεν μου έμεινε τίποτα, μηδέν, nothing, nichts, niente, nada. Γαμήθηκε ο Δίας, με το σύμπαν και τα πάντα όλα. Σωστή παρτούζα δηλαδή.

Ε και τι να κάνουμε ψηλέ; Δεν θα πεθάνουμε κιόλα. Ευτυχώς που ΄χα φέρει μαζί το λαπτοπ δε λες; Και μπορώ να το μοιραστώ με το σύμπαν όλο αυτό που μου συμβαίνει. Να τα πω σε κάποιον, να κάνω την αυτο-ψυχοθεραπεία μου και να νιώσω λίγο καλύτερα. Α και που ΄σαι...Σύμπαν, το μπαίρνεις...άλλα δε πειράζει εγώ σε συμπαθώ ακόμα. It's just one of those days I guess...because shit happens...and when the shit hits the fan some guys run and some guys stay...and look on the bright side of life...Πάμε όλοι μαζί...σφυρίξτε στο ρυθμο...

ΥΓ. Επειδή δεν ήξερα σε ποιό από τα δύο μπλογκ ταίριαζε αυτή η ανάρτηση το ανέβασα και στα δύο. Ελπίζω να μην υπάρχει κάποιος ιερός, άγραφος, κώδικας του μπλόγκινγ που να το απαγορεύει αυτο...Αν υπάρχει να μου το πείτε γιατί εγώ πάνω απ' όλα, σέβομαι τους ιερούς, άγραφους κανόνες.

Πατούσες rule ρε μουνια!!!

Παίρνω το ρίσκο να γράψω και να ανεβάσω το συγκεκριμμένο άρθρο ξέροντας ότι πολλοί από τους φίλους μου που θα το διαβάσουν θα με σιχαθούν. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, οι φίλοι μου με σιχαίνονται έτσι κι αλλιώς γιατί είμαι πιο όμορφος και πιο έξυπνος απ'όλους τους, οπότε δεν θα άλλάξει και κάτι.

Κατ' αρχάς να πω ότι είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσουν οι διαστροφές. Θα μπορούσα να είμαι άξιος μαθητής του Μαρκήσιου ντε Σαντ αν και είναι ιεροσυλία να συγκρίνω τον εαυτό μου με τον μέγα Δάσκαλο. Τις διαστροφές λοιπόν - τις δικές μας ή των άλλων - πρέπει να τις αποδεχόμαστε και να τις αγκαλιάζουμε κι όχι να τις αντιμετωπίζουμε με απέχθεια και σκεπτικισμό. Οι διαστροφές είναι αυτές που μας δίνουν τον μέτρο του φυσιολογικού. Είναι ότι είναι το κακό για το καλό ή το σκοτάδι για το φως. Χωρίς το ένα δεν θα υπήρχε το άλλο.

Το θέμα είναι ιδιαίτερο και ευαίσθητο και θέλει προσεκτική προσέγγιση. Ας πούμε ότι κάποιοι άντρες προτιμάνε τα βυζιά. Άλλοι προτιμούν τον κώλο. Και για αιώνες αυτό έχει υπάρξει φλέγον δίλλημα που ταλανίζει την αντρική κοινότητα. Έχει προκαλέσει άπειρες συζητήσεις και τσακωμούς. Άλλοι βέβαια είναι πλεονέκτες και τα θέλουν και τα δύο αλλά αυτό παραβαίνει τους κανόνες. Αν έπρεπε  να διαλέξεις ένα απ'τα δύο ποιο θα διάλεγες; Βυζιά ή κώλο; Αυτή είναι η ερώτηση που πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας.

Το ξέρω φίλε αναγνώστη ότι ή ερώτηση σε καταπιέζει κατά βάθος. Γι'αυτό είμαι εγώ εδώ αγόρι μου (φιλες αναγνώστριες μη μασάτε, η ερώτηση απευθύνεται κάλλιστα και σε εσάς δεν είναι θέμα, απλά νομίζω το αντρικό κοινό έχει δικαιωματικά μια προτεραιότητα όπως και το κάνουμε...). Ο Τρυποκάρυδος θα δωσει τη λύση. Την εναλλακτική. Διότι πρέπει να ξέρετε πως είμαι άνθρωπος των άκρων. Και σαν τέτοιος η απάντηση που δίνω - χωρίς φόβο και πάθος - είναι αυτή: ΟΙ ΠΑΤΟΥΣΕΣ!


Και φυσικά αναφέρομαι στις γυναικείες πατούσες διότι με τις αντρικές δεν θέλω να έχω ουδεμία σχέση και επαφή. Οι δικές μου, μου είναι υπέραρκετες. Πατούσες rule ρε μουνιά κι όποιος έχει αντίρρηση να έρθει να με βρει. Σε αυτόν τον κόσμο να ξέρετε υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων. Αυτοί που γουστάρουν τις πατούσες κι αυτοί που τις μισούν. Να σκεφτείτε υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν ούτε την ίδια τους τη πατούσα (!;!;). Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν πρέπει να καούν στη πυρά κατά την ταπεινή μου άποψη. Πώς είναι δυνατόν να σιχαίνεσαι την ίδια σου τη πατούσα; Είναι σαν να μου λές ότι σιχαίνεσαι το χέρι σου ή το αυτί σου ή τη μύτη σου. Είμαστε με τα καλά μας; "Οι πατούσες είναι βρώμικες, πατάνε κάτω με αυτές και τις έχουνε όλη μέρα κλεισμένες μέσα στα παπούτσια, και ιδρώνουν και βρωμάνε, μπλιάχ" ακούω κάποιες φλώρικες φωνούλες από το ακρωατήριο να λένε. Κατ' αρχας, πρόβλημα σου παλιοτυροβρωμίκουλα! Δεν φταίω εγώ που η γκόμενα σου είναι βρωμιάρα και δεν πλένει τα πόδια της. Κάτα δεύτερον δεν σου είπα να πας να της τις γλύψεις με το που έρθει σπίτι απ' τη δουλειά και βγάλει τα παπούτσια της (αν και μερικοί το γουστάρουν και αυτό,  διαστροφές είναι αυτές και ποιός είμαι εγώ για να κρίνω τις διαστροφές του καθενός). Και τρίτον αφου είναι γνωστό σε όλο το κόσμο πως τα πόδια των γυναικών δε βρωμάνε, όπως επίσης οι γυναίκες δεν κλάνουν και δεν χέζουν. Και εδώ δεν είναι δημότικο σχολείο αγαπητέ μου για να μαθαίνουμε τα βασικά πάλι από την αρχή. Οπότε πάρε το πούλο σου, κι έλα μετεξεταστέος το Σεπτέμβρη.

Όσοι είναι πατουσολάτρες λοιπόν, και είναι πολλοί, μη γελιέστε από το γεγονός ότι δεν το παραδέχονται ανοιχτά εξαιτίας της χρόνια καταπίεσης από τους μισητούς πατουσομάχους, ελάτε μαζί μου να κυρήξουμε ιερό πόλεμο στους ανίδεους, ανασφαλείς, απολίτιστους, άπλυτους, ενέραστους, απαράδεκτους, διώκτες της πατούσας. Μη κρύβεστε άλλο αδέρφια! Ο φασισμός δεν θα περάσε!. Η πατούσα θα νικήσει! Φωνάξτε το υπερήφανα με όλη τη δύναμη των πλεμονιών σας: "ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΤΟΥΣΕΣ!!!" Ναι σε σένα μιλάω μικρέ μου φίλε, που έχεις γεμίσει 3 σκληρούς με φωτογραφίες από πατούσες και τον έχεις κάνει σφεντόνα όλα αυτά τα χρόνια. Σε εσένα που έχεις περάσει νύχτες αξημέρωτες στο youporn κι έχεις χαλάσει μισό εργοστάσιο χαρτομάντηλα ψάχνωντας για καινούργια βιντεάκια με λεσβίες που γλείφουν πατούσες. (Διότι όπως και να το κάνουμε δύο ζευγάρια πατούσες που γλείφονται και μπαινοβγαίνουν σε διάφορες τρύπες είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από ένα ζευγάρι πατούσες σόλο. Η έστω ένα ζευγαρι πατούσες αγκαλιά με ένα παλαμάρι...).

Ποιά είναι όμως η πατούσα η σωστή. Οι παγίδες είναι πολλές εκεί έξω και το άπειρο κι απαίδευτο μάτι μπορεί να μπερδευτεί. Γι' αυτό και πάλι είμαι εδώ για σένα πατουσολάγνε αναγνώστη μου, για να σε προφυλάξω από τις κακοτοπιές.

Πεντικιούρ
Κατ' αρχάς, πέρα. πριν και πάνω απ'όλα δεν νοείται ωραίο γυναικείο πόδι χωρίς να έχει υποστεί έστω την υποτυπώδη φροντίδα από την ιδιοκτήτριά του. Δεν μιλάω για ατελείωτες ώρες καθημερινού πεντικιούρ. Μίλάω για τα βασικά. Ένα πεντικιουράκι το μήνα από επαγγελματία κι ένα κόψιμο τα πετσάκια και τις παρανυχίδες κάθε διβδόμαδο από την ίδια. Και οπωσδήποτε, αδιαπραγμάτευτα και ακατέβατα ένα βαψιματάκι την βδομάδα. Το πόδι το σωστό έχει πάντοτε βαμμένο (με βερνίκι της επιλογής της κυρίας, εκεί θα κολλήσουμε τώρα) το νυχάκι ή έστω γαλλικό.

Παγίδες που πρέπει να προσέξετε: Σε αντιστοιχία με την λαϊκή ρύση "Απο μπροστά παρθένα κι από πίσω μπαίνουν τραίνα" ένα γυναικείο πόδι μπορεί να είναι ύπουλα καμουφλαρισμένο ώστε από μπροστά να δείχνει σένιο (βαμμένο νυχάκι κτλ.) αλλά από πίσω να είναι σαν το πόδι της νύφης του Φρανκενστάιν. Δηλαδή κάπως έτσι:

Το ότι έχει βάψει η γκόμενα τα νύχια των ποδιώνε της δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει δώσει στα μαγικά αυτά άκρα του σωματός της, την πραγματική φροντίδα που τους αξίζει. Γι' αυτό μην εντυπωσιάζεστε αμέσως από ένα ωραίο βαμμένο πόδι, αλλά τσεκάρετε πρώτα και τι παίζει κάτω απ'το καπώ. Επίσης υπάρχει και η περίπτωση του να φτάσει στο άλλο άκρο κάνοντας υπερβολικό πεντικιούρ και να καταλήξει σαν τον δράκουλα:

Διακόσμηση
Αν και το γυναικείο πόδι είναι από μόνο του ένα κόσμημα, ποτέ δεν μας χαλάει να είναι στολισμένο με διάφορα αξεσουάρ. Το λουράκι ή αλυσιδίτσα στον αστράγαλο, ας πούμε, για μένα είναι must, ενώ το toe ring αν και όχι απολύτως απαραίτητο δίνει ένα added value στο τελικό αποτέλεσμα. Extra bonus παίρνουν τα πόδια τα οποία φέρουν tattoo.

Παγίδες: Όπως με όλα τα πράγματα η διακόσμηση στο πόδι θέλει μέτρο και σύνεση. Γιατί πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος η τύπισσα να το παρακάνει παρασυρμένη από τη μπιχλιμπιδαρία (αυτό με τις γυναίκες που τους αρέσουν τόσο πολύ τα γυαλιστερά πράγματα δεν το καταλαβαίνω) και να καταλήξει να κυκλοφορεί πατώντας πάνω σε δύο λατέρνες. Και ειδικά στην περίπτωση του tattoo που είναι και μόνιμο, μια λανθασμένη επιλογή μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για ένα κατά τ'άλλα όμορφο πόδι, το οποίο θα μείνει παραμορφωμένο για όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Υπόδηση:
Αααααχ....το τακούνι. Διότι όταν μιλάμε για το γυναικείο παπούτσι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό φυσικά είναι το τακούνι. Το οποίο, φυσικά, είναι φετίχ από μόνο του και μιας και δεν θέλω να μπω σε ξένα (αν και πολύ κοντινά) χωράφια δεν θα αναφερθώ εκτενώς. Αυτό που έχω να πω είναι ότι το υπόδημα πρέπει να αναδεικύει το όμορφο πόδι κι όχι να το κρύβει ή να το υπερκερνά. Δηλαδή για να γίνω πιο κατανοητός, εμείς χεστήκαμε αν η γόβα είναι Manolo Blahnic και κοστίζει όσο ο προϋπολογισμός του Ουζμπεκιστάν ή αν έχει πάνω κρύσταλο σβαρόφσκι και φτερά από κωλοτρυπίδα αγριόπαπιας. Εμείς θέλουμε να βλέπουμε όμορφα πόδια μέσα σε όμορφα, άνετα, ευάερα και ευήλια παπούτσια. Nothing more, nothing less. Φυσικά αξίζει ειδική μνεία στα πέδιλα, σανδάλια κτλ. τα οποία ειδικά τώρα που καλοκαιριάζει μας αναστατώνουν εμάς τους ποδολάτρες αφού αφήνουν εκτεθιμένα κι ανυπεράσπιστα θηράματα στα σαρκοβόρα μάτια μας τα λατρεμένα γυναικεία ποδαράκια.

Παγίδες: Εδώ η μόνη παγίδα, αγαπητέ αναγνώστη μπορεί να είναι η κακογουστιά της γκόμενας. Και πραγματικά δεν υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις για αυτό. Αν μπλέξεις με τέτοια....ξεφορτώσου την όσο είναι νωρίς και βρες μια άλλη. Αν πάλι δεν μπορείς να την ξεφορτωθείς, καλή τύχη σου εύχομαι και όταν κοιτάς δεξιά κι αριστερά τα παπούτσια που φοράνε οι άλλες στο δρόμο, κάντο με προσοχή να μη σε κάνει τσακωτό. Επίσης προσοχή θέλει, το πόδι που βγαίνει από μια στενή γόβα παραμορφωμένο λές και το έχει πατήσει ρινόκερος. Κορίτσια είπαμε, να φοράτε ωραία παπούτσια να γουστάρουμε κι εμείς αλλά μην τα σακατεύουμε κιόλας τα ποδαράκια, κρίμα είναι...

Σχήμα/μορφή
Last but not least φίλοι μου είναι το σχήμα του ποδιού. Κι αυτό είναι μια πάρα πολύ υποκειμενική κατηγορία στην οποία δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ διότι περί ορέξεος κολοκυθόπιττα που λέει κι ο σοφός λαός. Γι'αυτό θα μοιραστώ μαζί σας τι μου αρέσει εμένα και τι όχι και αισθανθείτε ελεύθεροι να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε. Κατ' αρχάς η πατούσα πρέπει να σχηματίζει ωραία τοξοειδή καμάρα.

Επίσης μου αρέσει όταν φαίνονται λίγο οι τένοντες που ενώνουν τα δάχτυλα με το κουντεπιέ.

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν προτιμώ τα πόδια τα δάχτυλα των οποίων είναι σχεδόν στην ίδια ευθεία 

ή αυτα που σχηματίζουν γωνία...

 Δεν με χαλάει όταν το δεύτερο δαχτυλάκι είναι πιο μακρύ από το μεγάλο, αρκεί να μην το παρακάνει...

Σίγουρα όμως τα πόδια τα προτιμώ χωρίς τρίχες...

Ρόδα, τσάντα και μιλφίδι 4

Σήμερα θα μιλήσουμε για ταινίες. Αν και δεν είμαι κανάς τρελλός κριτικός κινηματογράφου σαν το φίλο μου το Spasokarido, θα προσπαθήσω όμως.

Πρώτον χθες το βράδυ, λόγω άπειρης βαρεμάρας (δεν το λέω για δικαιολογία αυτό, απλά ας αναγνωριστεί ως ελαφρυντικό), συνεπικουρούμενη από αρκετή δόση περιέργειας η αλήθεια είναι αλλά κατά βάση - και επειδή είμαι παντελονάτος θα το παραδεχτώ- απλά και μόνο επειδή είμαι παλιομαζόχα του κερατά (οκ τέρμα με τον πρόλογο, μέχρι κι εγώ κουράστηκα...), κάθισα να δω το ρόδα τσάντα και κοπάνα. Το καινούργιο. Παρ'όλες τις θαφτικές κριτικές που είχα ακούσει από φίλους και γνωστούς. Τουλάχιστον προσπάθησα να το δω, γιατί τελικά άντεξα μόνο 28 λεπτά.

Ένα έχω μόνο να πω. Όμηρε Ευστρατιάδη τον παίρνεις! Ποιός θα με αποζημιώσει γαμώ για αυτά τα 28 χαμένα λεπτά από τη ζωή μου, που τα πέταξα στην αποχεύτευση μαζί με την κουράδα που έχεις το θράσσος να ονομάζεις ταινία; Που καλύτερα να έβαζα μανταλάκια σε όλο μου το κορμί για 28 λεπτά παρά αυτό. Ακόμα και στην εκκλησία μπορώ να αντέξω για πάνω από 28 λεπτά. Εκέι τουλάχιστον την ακούς λίγο από το λιβάνι, ακούς και τις ψαλμωδίες που με λίγη φαντασία φέρνουν λίγο σε Dead Can Dance χαζεύεις λίγο και της εικόνες με τον Χριστό και τη μάνα του στους τοίχους και γίνεται η δουλειά. Που θες να μου περάσεις και κοινωνικό μήνυμα - μη χέσω μες στο κρανίο της νεκρής γιαγιάς σου - με το ηλίθιο τραγουδάκι στους τίτλους αρχής; Δεν ξέρω τι γίνεται μετά τα 28 πρώτα λεπτά και δεν θέλω και να μάθω ποτέ. Λες και το σενάριο από μια μεγάλη πατάτα με επίστρωση ευκοίλιας μπορεί ξαφνικά να γίνει αριστούργημα ή οι ηθόποιοί να συνειδητοποιήσουν ότι δεν παίζουν σε σχολικό σκέτς αλλά σε ταινία. Σοβαρά τώρα, αν είχαν πάρει 15-20 πακιστανούς από αυτούς που κάθονται (αλήθεια τί στο πούτσο; αυτό το βαθύ κάθισμα είναι κάποια αρχαία τεχνική τύπου γιόγκα που προέρχεται από τα βάθη των αιώνων; δεν πίανεται το κωλομέρι τους τόσες ώρες στην ίδια στάση;)  κάθε πρωί στα πεζοδρόμια και τις πλατείες περιμένοντας κάναν εργολάβο να έρθει να τους μαζέψει για μεροκάματο στην οικοδομή και τους λέγανε να παίξουνε στην ταινία καλύτερα θα παίζανε. Ακόμα και ο Βουτσάς, γιαν τον οποίο παίζει ένα σχετικό respect όπως και να το κάνεις, ήταν για κλάματα. Οκ οι παλιές ταινίες, αν και δεν ήταν τίποτα οσκαρικά αριστουργήματα, μας άρεσαν. Και μας άρεσαν κυρίως γιατί είμασταν μικρά γυμνασιόπεδα που ακούγαμε βρισιές και βλέπαμε καφριλίκια στην οθόνη μας και γουστάραμε. Αλλά αυτό το χθεσινό ήταν πιο τραβηγμένο κι από τα μάγουλα της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Ημαρτον! Ντάξει δεν ξέρω, ίσως έχω μεγαλώσει και δεν μπορώ να ταυτιστώ με τα παιδιά που πηγαίνουν τώρα σχολείο. Ίσως αυτά το βρήκαν αστείο και διασκεδαστικό. Αν ισχύει όμως όντως κάτι τέτοιο τότε ένα έχω να πώ. Τη γαμήσαμε αν αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον της Ελλάδας. Όχι ότι έτσι κι αλλιώς δεν την γαμήσαμε...αλλά λέμε τώρα.

Δεύτερον. Είδα χθες κάτι αφίσσες στο δρόμο να διαφημίζουν το Scream το 4. Αν και δεν είμαι τρελλός φαν τις έχω δει τις πρώτες 3. Οκ το πρώτο πρώτο κάτι είπε, τα υπόλοιπα από αδιάφορα εώς ψιλο-για-το-μπούτσο. Τι διάολο όμως; Ποιός μαλάκας θα είναι ο δολοφόνος αυτή τη φορά. Είμαι περίεργος να δώ τι σκατά θα σκεφτούνε. Στο πρώτο ήταν ο γκόμενος της Καυλίτας (αγαπάμε Neve Campbell, αν και απ'ότι είδα έχει σπάσει λίγο το προσωπάκι κι έχει φακλανέψει λίγο, αλλά δεν πάυει να είναι τρελλό μιλφίδι) με τον ανισόρροπο φίλο του, επειδή αυτός λέει ήτανε γιός του τύπου με τον οποίο χαμουρευόταν, συγνώμη πηδιότανε ήθελα να πω, η μάνα της και του μείνανε ψυχολογικά τραύματα. Στο δεύτερο ήταν η μάνα του τύπου που ήθελε να πάρει εκδίκηση για το θάνατο του γιού της. Στο τρίτο ήταν ο ετεροθαλής αδερφός της Καυλίτας από ένα παλιό βιασμό της μάνας της (καλό πουτανάκι ήταν και του λόγου της) και ήθελε να τους σφάξει όλους επειδή βίωσε την απόρριψη στο πετσί του και τηνε πήρε λίγο βαριά. Σε αυτό εδώ τι στο πούτσο θα είναι; Θα είναι ο μπάσταρδος -αγγένητος ακόμα- γιος της Καυλίτας που προέκυψε από αιμομιξία μεταξύ αυτής και του πεθαμένου αδερφού της ο οποίος είχε κρατήσει λίγο σπέρμα για ώρα ανάγκης στην κατάψυξη, που θα σκάσει μύτη απο το μέλλον και θα θελήσει να τα κάνει όλα πουτάνα και να σφάξει ότι κινείται επειδή τα παιδάκια στο σχολείο (του μέλλοντος) τον κοροιδεύουν; Σε στυλ "Φέρτε μου ένα μαχαίρι να σφάξω τη μάνα μου πριν με γεννήσει ακόμα, για να γλιτώσω από το ρεζιλίκι στην 2α γυμνασίου". Κι όχι τίποτα άλλο αλλά θα βγει και Scary Movie 5 μετά απ' αυτό. Δεν το 'χατε υπολογίσει αυτό, έ ψαράδες; Το μόνο θετικό της όλης υπόθεσης είναι ότι πεθαίνει μάλλον το καριολοπούτανο η Courtney Cox κατά πως λέν τα spoilers. Μόνο και μόνο γι' αυτό αλλά και για μιλφίδι Neve Campbell θα κάνω τη καρδιά μου πέτρα και θα το δώ...όταν ανέβει σε divx στο internet φυσικά.

Παρτε και λίγο Lesbian Scene από Wild things να γουστάρουμε πρωινιάτικα. (Στην αρχή σκέφτηκα να βάλω το trailer του Scream 4, αλλά μετά λέω μαλακίες θα κάνουμε τώρα...;)

Μη μου κάνεις εμένα τον κινέζο!

Και τώρα που γνωρίσατε τα σκουπίδια του Βελγίου μπορώ ελεύθερα πλέον να σας πρήζω τα αρχίδια με σκουπιδοιστορίες. Όπως για παράδειγμα η παρακάτω σνομιλία που είχα με τον Πρίμιτιβ μέσω φατσοβιβλίου πριν από λίγη μόλις ωρα.

Τ: - Ρε μαλάκα, έχω εδώ δίπλα μου δύο κινέζους. Απορώ πως συννενοούνται αυτοί οι άνθρωποι. Έχουν μπερδέψει τα σύμφωνα με τα φωνήεντα. Πώς βγάζουν άκρη;

Π: - Εγώ νομίζω πως απλά μιλάνε στον αέρα και ο άλλος κουνάει το κεφάλι κάνωντας ότι καταλαβαίνει. Δηλαδή κάνουν τους κινέζους...伽米色!

Έπειτα μπήκα κι εγώ στη συζήτηση (για την ακρίβεια αντικατέστησα τον ένα κινέζο που έφυγε) καθώς έκλασα σχεδον στη μούρη του έτερου κινέζου -νομίζω πρέπει να ακούστηκε κιόλας- κι ύστερα έκανα τον κινέζο. Τελικά τα κινέζικα είναι πολύ εύκολη γλώσσα...Μην ακούτε τις μαλακίες που σας λένε.

Α και το βιντεάκι σας για σήμερα έχει ήρωα έναν τύπο που έυκολα θα μπορούσε να είναι ο επίτιμος πρόεδρος της Skoupidia Velgiou Inc....Εύκολα όμως. 艘批嗲鳄梨

Skoupidia Velgiou inc.

Σήμερα θα μιλήσουμε για σκουπίδια (και πολύ αργήσαμε). Όχι οποιαδήποτε σκουπίδια αλλά τα σκουπίδια του Βελγίου συγκεκριμμένα. Ξέρετε, ανακύκλωση, κομποστοποίηση....ε καμία σχέση. Εγώ μιλάω για άλλα σκουπίδια, ζωντανά, που μιλάνε και περπατάνε αναμεσά μας. Or should I say...που μιλάμε και περπατάμε αναμεσά σας. Γιατι...ναι...ειμαι ενα σκουπίδι και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Είμαι σκουπίδι και είμαι καλα!

(Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια τεράστια παρένθεση σε μορφή παραγράφου. Οι ισπανοί - εκτός από το ότι γενικά είναι μαλάκες και αντιπαθείς και μας κλέβουν τις γυναίκες- έχουν δύο λέξεις για το ρήμα "είμαι". Το soy (απαρεμφ. ser) που δηλώνει ορισμό/ιδιότητα και το estoy (απαρεμφ. estar) που δηλώνει κατάσταση/τοποθέτηση. Π.χ. είμαι άντρας = soy hombre, είμαι άσπρος = soy blanco, ενώ είμαι παντρεμένος = estoy casado, είμαι εδώ = estoy aqui. Το 'χουμε; Πάρα πολύ ωραία, συνεχίζω.)

Έχοντας διευκρινήσει λοιπόν τα παραπάνω, θα ήθελα να πω το εξής. Πολλοί από εσάς έχετε υπάρξει σκουπίδια, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Σίγουρα θα θυμάστε αρκετές φορές τον εαυτό σας να λέει: "Πωωω, σκουπίδι έγινα πάλι" ή "Πωω, τι σκουπίδι που είμαι". Αυτό όμως αναφέρεται σε κάποια παροδική κατάσταση από την οποία έχετε περάσει. Κοινώς αν είσασταν ισπανοί θα λέγατε "estoy scupidi". Στην περίπτωση μου όμως ο χαρακτηρισμός σκουπίδι υποδηλώνει μία ιδιότητα μου. Άρα αν ήμουν ισπανός - θεός φυλάξοι - θα έλεγα "soy scupidi".

Φυσικά δεν είμαι μόνος μου σε αυτήν την προσπάθεια αυτοαπαξίωσης και αυτοκαταστροφής. 'Αξιοι συμπαραστάτες μου είναι τα υπόλοιπα σκουπίδια του Βελγίου, ο Primitive, o Πρίγκηπας και ο Χομπίστας οι οποίοι είναι στρατηγικά τοποθετημένοι στα κεντρικά της Skoupidia Velgiou Inc. τα οποία βρίσκονται στο Leuven και γι' αυτό και είναι γνωστοί και ως σκουπίδια του Leuven. Αντίστοιχα, εγώ συντηρώ το παράρτημα Βρυξελλών με αρκετή άνεση και επιτυχία και η κωδική μου ονομασία είναι σκουπίδι των Βρυξελλών.  Όλοι μαζί είμαστε τα σκουπίδια του Βελγίου και για να μην υπάρχουν ανισονομίες μεταξύ μας, αλληλοαποκαλούμαστε σκουπίδι 1, σκουπίδι 2 κτλ. 

Από που προκύπτει όμως ο όρος σκουπίδια; Γιατί αυτό κι όχι κάτι άλλο; Πολύ απλά επειδή έχουμε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των σκουπιδιών. Τουτέστιν, είμαστε για πέταμα, βρωμάμε (συνήθως αλκόολ), βρισκόμαστε πολύ συχνά στο πάτωμα και δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά. Αξιοπρέπεια...έχουν οι άλλοι. Εμείς την πουλήσαμε για να πάρουμε σφηνάκια. Όσο για τις δραστηριότητες μας, είναι πολλές και ποικίλες. Μπυρες, τεκίλες, guitar hero, μπύρες, boogie, μπύρες, κρασάρισμα πάρτυ αγνώστων, τεκίλες και μπύρες. Α και όπως είπε και ο Primitive, beer characterization and tequila shot analysis γιατί είμαστε και επιστήμονες άνθρωποι -μην ξεχνίομαστε.


Ξαναλέω για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Αυτό που χαρακτηρίζει και ξεχωρίζει τα σκουπίδια είναι η διάρκεια και η αντοχή στο χρόνο. Όλοι πίνουμε κι όλοι κάνουμε ή έχουμε κάνει ξεφτιλίκια στη ζωή μας. Είναι η συχνότητα με την οποία το κάνεις σε συνάρτηση με την ηλικία στην οποία βρίσκεσαι, που σε προβιβάζει από απλό χαραμοφάη, ρεμπεσκέ σε uber βρωμερό σκουπίδι της λάσπης. Γίνε κι εσύ σκουπίδι, μπορείς!




ΥΓ: Αφιερωμένο στα σκουπίδια του Leuven. Σκουπίδια ενωμένα ποτέ νικημένα! (Και όχι, Πρίγκηπα, δεν είμαστε αρκετά καλοί για το Trip-O-karidos. Αν είμασταν, δεν θα μας λέγαν σκουπίδια...)


Τσάκω και το βιντεάκι που νομίζω ταιριάζει στη περίσταση...

Δεν πάει άλλο

Λοιπόν το πήρα απόφαση. Χθες το βράδυ ήταν ή τελευταία φορά που έγινα σκουπίδι - στο επόμενο ποστ θα αναφερθώ ενδελεχώς στο τι εστί σκουπίδι. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Να είμαι έξω μεχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, να πίνω το κώλο μου, να χαλάω του κόσμου τα λεφτά, να κοιμάμαι ελάχιστες ώρες σε ξένους καναπέδες και να πηγαίνω αργοπορημένος στη δουλεία και με ένα κεφάλι σκατά. Μεγάλωσα πια και δεν έχω τις ίδιες αντοχές όπως παλιά. Και να τα έκανα όλα αυτά μόνο το σαβατοκύριακο πάει στο διάολο. Αλλά καθημερινές και επανειλημένα; Ε άει γαμήσου! Πρέπει να σκεφτώ λίγο και την υγεία μου και όχι μόνο. Πρέπει να οργανώσω και τη ζωή μου. Να βρω μια κοπέλα, να νοικοκυρευτώ να φτιάξω το μέλλον μου βρε αδερφέ. Λοιπόν τέρμα, το πήρα απόφαση! Κομμένες οι μαλακίες από δω και πέρα. Πάει ο Τρυποκάρυδος που ξέρατε. Θα γίνω Νίκος μου φαίνεται. Όχι ψέμματα θα γίνω χειρότερος απ' τον Νίκο. Θα φλωρέψω τόσο πολύ που ο Νίκος θα είναι το υπέρτατο αλάνι μπροστά μου. Απο σήμερα αρχίζει μια νέα εποχή στη ζωή μου. Today is the first day of the rest of my life!









Πρωταπριλιαααααα!!!!!!

Δεν σας χάλασε ψαράδες! Δεν πιστεύω να το πιστέψατε όλο αυτό το παραλλήρημα βλaκείας. Αν και η αλήθεια είναι οτί προδώθηκα λίγο εκεί που είπα οτι θα γίνω χειρότερος από τον Νικολίνο...


Πάρτε και το βιντεάκι σας. Tonis Sfinos και τα μυαλά στο μπλέντερ...