Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Guitar Heroin'

Λοιπόν ξέρω ότι ενδεχομένως και να φάω πολύ κράξιμο για αυτά που θα γράψω παρακάτω κυρίως από δύο κατηγορίες ανθρώπων. Τους hardcore gamers και αυτούς που παίζουν πραγματική κιθάρα. Λοιπόν μάγκες, όπως έχει πει και ο τιτανοτεράστιος Γεωργίου, πάρτε ένα κατσαβίδι και βιδώστε αυτό που θα σας πω, καλά στο κεφάλι σας: Δε πα να λέτε ότι θέλετε; Σας γράφω στα τριχωτά αρχίδια μου!

Guitar hero και τα μυαλά στον τόρνο ρε μουνιά! Και μάλιστα στο Wii για να'χει και χάλια γραφικά να γουστάρουμε. Γιατί σημασία δεν έχουν τα γραφικά και οι λοιπές δευτερεύουσες αρχιδιές αλλά να ροκάρουμε. Και ναι κύριε Metalhead με την custom made ESP EXP -υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Hetfield- κιθάρα, μπορούμε και εμείς οι άμπαλοι - εμείς στους οποίους ο καλός θεούλης δεν έδωσε απλόχερα το ταλέντο όπως σε σένα - να ροκάρουμε. Στην αρχή το κάναμε έτσι:


Αλλά ευτυχώς ένας άγιος άνθρωπος (μεγάλη η χάρη του) μας λυπήθηκε και ανακάλυψε το guitar hero. Και τη θέση της αέρινης κιθάρας πήρε το χειριστήριο-κιθάρα του wii, του x-box του playstation κ.ο.κ. Κι από τότε ροκάρουμε ανελέητα. Και για του λόγου το αληθές παραθέτω σπανιο οπτικοακουστικό υλικό με την αφεντία μου και το συγκρότημα μου, τα σκουπίδια του Leuven, στο οποίο ροκάρουμε χωρίς οίκτο, παίζοντας μια σπάνια εκτέλεση του You Give Love A Bad Name με φωνητικά ala Lemmy, καθώς ο λαιμός μου είχε κλείσει ύστερα από 5 ώρες ανηλεούς ροκαρίσματος και τραγουδιού. Επίσης για κάποιο -ανεξιχνίαστο ακόμα- λόγο, ξύνω σύνέχεια τα αρχίδια μου, μην δίνετε σημασία, μάλλον είναι επειδή την έχω δει ροκ-σταρ!


Frontman/vocals: Τρυποκάρυδος
Κιθάρα: Primitive
Drums: H A.M. Πρίγκηπας "the Prince" Πριγκηπόπουλος
Σκηνοθέτης/κάμεραμαν/ενθουσιώδης groupie: Χομπίστας
Απαθής/βαριεστημένος groupie: George Pol

ΥΓ: Ειδική μνεία αξίζει στους ανθρώπους που κατέστησαν δυνατό το άνωθεν ροκάρισμα και οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους αγαπητούς agapouls. Χωρίς αυτούς τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, καθώς αυτοί μου έκαναν δώρο το Guitar Hero Band Set. Agaps, όπως βλέπετε έπιασε τόπο. Money well  spent ;)

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Και τέλος...τα βυζιά


Που λες λατρεμένε (πόσο γκέι..;) μου αναγνώστη ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα. Η ώρα του παιδιού. Η ώρα του βυζιού. Όπως είπε και ο τρολολολολο (με 4 το γράφεις είπαμε, ε;) σε ένα σχόλιο σε προηγούμενο ποστ, πρέπει να τα ιεραρχούμε τα πράγματα. Πρώτα και πάνω απ' όλα το Πατουσάκι το Ιερόν. Μετά ακολουθεί ο Kώλος o Τσουπωτός. Και τέλος το βυζί. Διότι αν βγάλεις τις πατούσες και τον κώλο από μια γυναίκα, τι άλλο άξιο αναφοράς μένει; Αλλά μάγκες κακά τα ψέμματα, και το βυζάκι έχει τη χάρη του. Δηλαδή σοβαρά τώρα, χωρίς βυζί που πάς; Γυναίκα χωρίς βυζί είναι σαν πίτσα χωρίς μανιτάρια. Σαν χέσιμο χωρίς κλάσιμο. Σαν μακαρόνια χωρίς σάλτσα. Γίνεται; Δεν γίνεται.

Π.Π.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αφιερώσω το σημερινό κομμάτι στους αγαπητούς φίλους μου, τους πρώτους μου αναγνώστες ever, τα πιστά μου τρολς - αχεμ...όχι και τόσο πιστά τώρα τελευταία μιας και έχουν να σχολιάσουν κάτι αιώνες -, τους πάντα δίπλα μου αν και χιλιομετρικώς μακριά μου, τους 3 και μοναδικούς agapoulides : Tο μελαχροινό αγόρι με τα χίλια πρόσωπα Γ.Ο. a.k.a. Julia, Apwllonas, Melenios. Το αγόρι λάστιχο Π.Ν. a.k.a. Alegria, skouratzos, Nikos! Kαι τέλος το όμορφο, ψηλό, ειρωνικό αγόρι Σ.Ο. a.k.a. Spasokaridos, koroidaras, kserolas. Και οι τρεις τους είναι βυζάνθρωποι και δεν τους αρέσουν οι πατούσες. Και είμαι σίγουρος ότι αναρωτιέστε τι δουλειά έχω εγώ με 3 βυζάνθρωπους που δεν τους αρέσουν οι πατούσες. Η απάντηση είναι απλή φίλοι μου. Κάποιος πρέπει να κρατάει την ισορροπία σε αυτή τη παρέα...σε αυτόν τον πλανήτη. Οπότε κι εγώ αναγκάζομαι να έχω μεγαλύτερο μερίδιο από κώλαράκια και πατουσάκια για να επέλθει ένα ισοζύγιο. Tough life...

Και επιστρέφω. Καλές οι πατούσες, καλοί κι οι κώλοι, αλλά αμα δεν έχεις και 2 ζουμερά βυζά να πιάσεις, να ζουλήξεις, να αρμέξεις, να ρουφήξεις, χάνεις τη μισή απόλαυση βρε αδερφέ. Τώρα από κει και πέρα, όπως έχω ξαναπεί επανειλλημένως, ο καθένας όπως βολέυεται. Άλλοι τα θέλουνε μεγάλα, άλλοι μικρά, άλλοι ανύπαρκτα κι άλλοι τερατώδη. Γούστα είναι αυτά. Κι εγώ θα μιλήσω για τα δικά μου. Πριν όμως το κάνω θα πρέπει να ορίσουμε μια κάποια κοινή γλώσσα. Ένα κώδικα επικοινωνίας. Και απεύθύνομαι και στις κυρίες και δεσποινίδες αναγνώστριες αυτή τη στιγμή. Εμείς τα αγοράκια που λέτε έχουμε μια έμφυτη παρόρμηση να στιβάζουμε τα πάντα - είτε αντικείμενα, είτε έμβια όντα- σε κατηγορίες. Νομίζετε ότι τα βυζιά σας θα μας τη γλίτωναν; Αμ δε...! Και επειδή για κάποιο περίεργο λόγο το φαγητό είναι πολύ στενά συνδεδεμένο με το σεξ, οι κατηγορίες των βυζιόνε έχουν μια, πως να το πούμε, μια γκουρμέ απόχρωση. Τουτέστιν:

Βυζί ταψί (ή αλλιώς δεύτερη πλάτη)
Δυστυχώς υπάρχουν. Και άντε αν έχει θεικές πατούσες και τέλεια σμιλευμένο κώλο, να το κάνεις το ψυχικό. Αλλά αν δεν έχει τίποτα; Καταδικασμένη στην αιώνια αγαμία ή σε σχέσεις με αγόρια που δεν είναι και πολύ φανατικοί του είδους. Κορίτσα, μία είναι η λύση: Nip/tuck


Βυζί Τηγανητό αυγό
Κάτι πάει να κάνει και σαφώς είναι καλύτερο από την προηγούμενη κατηγορία αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό. Είναι σαν να έχεις να φας 3 μέρες και να σου δώσουν αυγά τηγανητά. Θα τα φας μεν, δεν θα χορτάσεις δε. Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι που λένε.



update:
Βυζί τηγανίτα
Βυζί μεγάλο σε μάζα που το βλέπεις ζουμερό και λαχταριστό μέσα από αβυσσαλέα ντεκολτέ και σου τρέχουν τα σάλια, μα μόλις απελευθερωθεί από τα δεσμά του στηθόδεσμου απλώνει σαν λαδωμένη τηγανίτα...μπλιάχ! Ειδικά αν η γκόμενα ξαπλώσει ανάσκελα ψάχνεις κάτω από το μαξιλάρι να το βρεις. Όλο λάδι, λάδι, λάδι και τηγανίτα τίποτα δηλαδή...(φώτο δεν βρήκα αλλά μεταξύ μας κιόλας καλύτερα)



Βυζί Εσπερειδοειδές
Αααα...το αγαπημένο μου. Εγώ όπως έχετε καταλάβει είμαι περίεργος άνθρωπος. Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα βυζιά. Τα προτιμώ μικρά, σφρηγιλά και τεντομένα σαν φρεσκοκομένα λεμονάκια. Το ιδάνικο βυζί για μένα είναι αυτό που χωράει όλο μεσα στη χούφτα μου. Και δεν έχω και πολύ μεγάλες χούφτες. Κάτι ανάμεσα σε μεγάλο λεμόνι ή μικρό πορτοκάλι. Βέβαια και το γκρέιπ-φρουτ εσπεριδοειδές είναι και φυσικά εντάσσεται στην κατηγορία, αλλά μέχρι εκεί. Η μαγεία με τα βυζίά της συγκεκριμμένης κατηγορίας είναι ότι κοιτάνε τον θεό με μια υπεροπτική θα έλεγε κανείς αυτοπεποίθηση και γι'αυτό τα γουστάρω. Επειδή είναι μαγκιόρικα και αλανιάρικα και δεν χαμπαριάζουν από βαρύτητα κι άλλες τέτοιες αηδίες.



Βυζί πεπόνι
Ok, now we're talking about some serious boobs. Αν και δεν ειναι του γούστου μου πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι το καλύτερο βυζί που παίζει να σου τύχει. Μεγάλο -χωρίς να είναι υπερβολικό-, οριακά στητό - ε μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας - και ζουμερό. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Πιστεύω πως ότιδήποτε μεγαλύτερο είναι απλά αντιαισθητικό και είναι μεγάλη αχαριστία να θέλει κανείς κάτι περισσότερο.


Βυζί καρπούζι
Για δυνατούς λύτες. Για τους πληθωρικούς τους άντρες τους κιμπάρηδες. Για αυτούς που δεν χορταίνουν με τίποτα ρε παιδί μου! Πάρε βυζί να χεις να δίνεις και στα εγγόνια σου. Μόνο πρόσεχε μη στο φέρει στην κεφάλα καμιά φορά από τα νεύρα της και στο ανοίξει στα δυο. Επίσης αν δεν σε πειράζει το γεγονός ότι "κοιτάνε" συνεχώς το πάτωμα, εγώ πάω πάσο.


Τώρα εκτός από το μέγεθος/όγκο ως κριτήριο για την κατηγοριοποίηση των μεμε υπάρχει και η ρώγα η οποία επίσης παίζει πολύ σημαντικό -πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη- ρόλο. Όταν λέμε ρώγα εννοούμε τη θηλή, αλλά πολλές φορές ο χαρακτηρισμός εμπεριέχει και την θηλαία άλως (το πιατάκι γύρω από τη ρώγα). Η ρώγα μπορεί να είναι είτε perky είτε puffy. Μπορεί να είναι μικρή η μεγάλη ή huge. Το πιατάκι μπορεί να είναι μεγάλο και απλωμένο (αηδία) η μικρό και συγκεντωμένο (hell yeah). Ένα είναι όμως απολύτως βέβαιο. Οι ρώγες είναι σαν τα lays...μια ποτέ δεν είναι αρκετή. Γι'αυτό ο καλός και πάνσοφος θεούλης προνόησε και τις έβγαλε σε ζευγάρι. Let us all pray the lord for that guys. Amen και hallelujah και hail Mary mother of J.C.

Ξέρω ότι μπορώ να πω πολλά ακόμη για τα βυζιά και να βάλω άλλες τόσες εικόνες και σίγουρα έχω αφήσει κάποιες κατηγορίες απ'έξω, αλλά πολύ απλά...βαριέμαι. Εξ'αλλου γι'αυτό υπάρχουνε τα σχόλια. Κάντε κι εσείς τίποτα ρεμάλια! Όλα απο μένα τα περιμένετε; Αστα διάλα πια. Το θέμα είναι ό,τι πρέπει για ανοιχτή συζήτηση. Και μην ξεχνάτε, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, ακόμα και τα βυζίά, είναι θέμα αντίληψης...



ΥΓ: Το βιντεάκι σας για σήμερα το διάλεξα προσεχτικά. Εκτός από το ότι είναι κομματάρα, εκτός από το ότι είναι πολύ καλογυρισμένο το βιντεοκλίπ, εκτός από το ότι έχει μέσα βυζιά, το γεγονός που μου προκάλέσε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι οι τύποι είναι Βέλγοι! Φοβερό;!


ΥΓ2: Τροφή για σκέψη: Τα βυζιά είναι τα αρχίδια του μέλλοντος.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Να τα βάλουμε σε μιά σειρά

Ή αλλιώς τι με απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Με σειρά αυξανόμενης προτίμησης λοιπόν, αυτά που απασχολούν τον ελευθερό μου χρόνο -και άρα μειώνουν τον χρόνο που αφιερώνω στην συγγραφή πολύτιμων κειμένων όπως το παρών- είναι οι παρακάτω σειρές.

Epic-ούρα (σπαθιά, βασιλιάδες κτλ.), gore-ίλα (κομμενα κεφαλια, διαμελισμενα σώματα, κτλ) και βυζιά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια σειρά. Και κερασάκι στη τούρτα Sean Bean (a.k.a Boromir) στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ντάξει...αυτά είναι. Ο λόγος για την σειρά που ξεκίνησε πολύ πρόσφατα (μόλις 4 επεισόδια έχουν βγει) στο αμερική και λέγεται Game of Thrones. Η σειρά βασίζεται σε επιτυχημένη σειρά βιβλιών φαντασίας και μπλα μπλα μπλά....χέστηκα. Έχω δει το πρώτο επεισόδειο και τώρα κατεβάζω τα υπόλοιπα για να τα δω το βράδυ. Αν συνεχίσει με αυτή την αναλογία βυζιού/βαρβατίλας έχει πολύ σημαντικές πιθανότητες να γίνει από τις αγαπημένες μου σειρές ever. Αν φλωρέψει, ντάξει δε θα πεθάνουμε κιόλα, αλλά θα' ναι κρίμα.
Βαθμολογία: 6.5/10 (γιατί είναι αρχή ακόμα και δεν μπορώ να κρίνω)

Πως γνώρισα το μουνί που σας πέταγε ή αλλιώς How I met your mother. (Ναι ρε σκατιάρηδες τώρα το ανακάλυψα, τραβάτε κάνα ζόρι;) Πρώτη εντύπωση αρκετά καλή. Σε δεύτερη ανάγνωση διακρίνω μια υποψία Friends-wannabe χωρίς να είναι προφανές αλλά χωρίς να το κρύβουμε κιόλας. Barney όλα τα λεφτά και νομίζω χωρίς αυτόν δεν θα έβλεπα πάνω από μια σεζόν. Διότι αν και αυτό είναι το όλο στόρι, έχω ήδη κουραστεί να προσπαθώ να καταλάβω ποιά στο πούτσο είναι η μάνα που γέννησε τα μούλικα και είμαι ακόμα στη δεύτερη σεζόν.
Βαθμολογία: 7/10 (επιεικώς και μόνο λόγο Barney)

Και στην κορυφή δεν θα μπορούσε φυσικά να βρίσκεται άλλος από τον Γρηγόρη τον Σπίτι. Gregory fucking House bitches και τα μυαλά στον αποχυμωτή! Δεν χρειάζεται συστάσεις, δεν χρειάζεται αβάντες είναι ο βασιλιάς των σειρών πάει και τελείωσε. Τελεία και παύλα House είσαι καύλα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά είναι η μόνη σειρά που, παρ'όλο που παίζει για 7 χρόνια, δεν με έχει κουράσει ούτε λεπτό. Ακόμα και όταν νόμιζες ότι φλώρεψε λιγάκι ο House  στην αρχή της 7ης  και πήγε να γίνει καλό παιδί κτλ, τσααααακ να τονα άρχισε πάλι να καταπίνει τα Vicodin δυο-δυο σαν καραμέλες PEZ και τα κάνει όλα πουτάνα όπως μόνο αυτός ξέρει και μπορεί.
Βαθμολογία: 9/10 (10 παίρνει μόνο ο θεός...δηλαδή κανείς)

ΥΓ: Μάγκες συγχωρέστε μου το παράπτωμα αλλά ξέχασα το βιντεάκι σας. Σπεύδω να επανορθώσω και μάλιστα εις διπλούν...




Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Ποίηση του κώλου

Αν και έχω δηλώσει λάτρης της πατούσας - και ακόμα δηλώνω φυσικά- η απάντηση στο αιώνιο δίλημμα κώλος ή βυζί, αν δεν ήτο δυνατό να δωθεί τρίτη εναλλακτική, θα ήταν αβάδιστα και αβίαστα και χωρίς πολλά πολλά ο κώλος. Δεν θα επεκταθώ κάνοντας ανούσιες συγκρίσεις. Ο καθείς με τα γούστα του. Έτσι δεν θα αναφερθώ στα βυζά καθόλου σήμερα. Ίσως μια άλλη φορά.

Ο κώλος που λέτε φίλοι μου, είναι άλλο πράμα. Κι αν δεν με πιστεύετε, θα παραθέσω ευθύς αμέσως τα λόγια σπουδαίων και επιφανών προσωπικοτήτων που αφορούν στον κώλο.

"Ο κώλος είναι το μουνί του μέλλοντος"
Νοστράδαμος, Οι Προφητείες


"Με σάλιο και υπομονή, ο κώλος γίνεται μουνί"
Μαχάτμα Γκάντι

"Ο πούτσος είναι ανατομικά σχεδιασμένος δια να εισέρχεται εις τον κώλον. Αν ήτο δια το μουνί, θα είχε σχήμα ψαριού"
Κάρολος Δαρβίνος, "Η Καταγωγή των Ειδών"


"Ο κώλος κι όχι το μουνί
ήταν η αιτία
που έκαναν οι Αχαιοί
αυτή την εκστρατεία"
Όμηρος, Ιλιάδα (χαμένες ραψωδίες)


"Αυτοί οι κώλοι...ήταν λες και είχαν δικό τους μυαλό"
Π. Ν. (φίλος μου, μόλις επέστρεψε από ταξίδι στη Βραζιλία)


Όπως καταλαβαίνετε είναι περιττό να εκθέσω την επιχειρηματολογία μου υπέρ του κώλου, δίπλα στα λογια τόσο σοφών αντρών...Γι'αυτό και δεν θα το κάνω. Αυτό όμως που θα κάνω είναι να σας παρουσιάσω ένα ποίημα. Ναι ρε σκατιάρηδες, ποίημα. Όπως πολλάκις σας έχω αποδείξει, τα Φαγωμένα Χαρτάκια είναι εξίσου ποιοτικά με το Trip-O-Karidos, για να μην πω περισσότερο. Ένα ποιήμα λοιπόν που έγραψα σήμερα το πρωί στο τραίνο, ύστερα από την άπειρη συγκίνηση με την οποία βίωσα την θέαση ενός τέλεια σμιλευμένου κώλου...

Κωλόπαιδο με λέγανε
Γιατί μ'αρέσαν όλοι.
Οι τσουπωτοί, οι πεταχτοί
Οι σφριγηλοί οι κώλοι

Ποιό στόμα, ποιό μουνί;
Ο κώλος είν' τα money
Όπως και η κατσίκα
είναι για τον τσοπάνη.

Ο κώλος σου είναι όαση
Κι εγώ ο καμηλιέρης.
Βάλε μουρουνέλαιο,
Και δεν θα υποφέρεις

Δώσε μου την κωλάρα σου
Να κατακερματίσω
Κι εγώ από ευχαρίστηση
Ολούθε θα σε...πάω βόλτα

Τελείωσε το ποίημα μου
Τέρμα οι αηδίες
Γαμήστε μάγκες το κωλί
Κόψτε τις μαλακίες

Και επειδή φυσικά η τέχνη φέρνει τέχνη ακούστε κι αυτό: