Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Βυζιά vs Αρχίδια (μια αμφίρροπη μάχη με σίγουρο νικητή)

Σκασμός ρεμάλια και προσοχή γιατί το θέμα είναι κοινωνικό και πάρα πολύ σοβαρό και δεν κάνω πλάκα.
Μια πολύ μεγάλη ατάκα που συνηθίζω να λέω από πολύ πολύ μικρός, από τότε που ξετσουτσούνιασα κι άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και πως αυτός πραγματικά λειτουργεί (από τα 25 περίπου δηλαδή) είναι η εξής ακόλουθη και βάλτε την καλά στο μυαλό σας, μικροί και μεγάλοι, άντρε και γυναίκε. Κυρίως οι άντρε όμως γιατί όπως θα αναλύσω και παρακάτω εσεις οι γυναίκε το ξέρετε από τα γενοφάσκια σας. Τα βυζιά είναι τα αρχίδια του μέλλοντος.


Το συγκεκριμμένο άρθρο υπάρχει στο χρονοντούλαπο του μυαλού μου αλλά και του μπλόγκερ εδώ και πολύ καιρό. Την αφορμή για να κάτσω να το τελειώσω και να το δημοσιεύσω μου την έδωσε η χθεσινή συναυλία των Dropkick Murphys (η οποία παρεμπιπτόντως γάμησε!) κατά την οποία συνέβη το εξής. Ενώ είμαστε ήδη στο ανκόρ και η τελειώνει η συναυλία (προτελευταίο τραγούδι φαντάσου), παίζουν αυτό


Και γίνεται ακριβώς αυτό που βλέπετε και στο βίδεο. Ανεβάζουν πάνω στη σκηνή μουνιά. ΜΟΝΟ μουνιά. Δηλαδή για να το φέρουμε και στα μέτρα του ποστ, ανθρώπινα όντα που φέρουν βυζιά!

Α, παρένθεση. Εσείς οι φίλοι μου τα ζώα, οι άντρες λέμε, μη κάνετε καμιά μαλακία και δεν δείτε το αποπάνω βιντεάκι ολόκληρο. Αν δεν σας αρέσει η μουσική πηγαίντε και δείτε μτά το 4ο λεπτό και πιο συγκεκριμμένα 4:44 και θα με θυμηθείτε. Θα πείτε "Βρε τον Τρυποκάρυδο, που σαι ρε ψυχή;". Μα τη μπαναΐα, στο roundhouse kick που σας κάνω.

Και συνεχίζω. Ανεβαίνουν οι γκόμενες που λέτε στη σκηνή και γίνεται ο κακός χαμός. Ντάξει δεν είναι τόσο ξεκώλια σα τις αμερικανίδες, οι δικές μας εδώ οι αλόγες, αλλά κάτι έγινε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τους άντριδη που θέλανε να ανέβουνε, να πούμε, να γουστάρουνε κι αυτοί λίγο, τους σπρώχνανε πίσω ωσάν τα ζώα οι σεκιουριτάδες. Είναι πράματα αυτά; Και ρωτάω αγαπητέ αναγνώστη: Γιατί; Μα γιατί δεν είχαν βυζιά φυσικά!

Άλλο παράδειγμα βγαλμένο μέσα από την καθημερινότητα μου: Στο τμήμα που δουλεύω (μεταλλειολογίας και μηχανικής υλικών) υπάρχει ένα εργαστήρι (workshop που λένε και στο χωριό μου) στο οποίο δουλεύουν δύο τύποι ψηλοί (ο μουστάκιας και ο κοκκινομάλλης) και πας και παραγγέλνεις να σου φτιάξουνε ο,τιδήποτε έχει σχέση με μέταλλα. Όποτε έχω πάει να μου φτιάξουν κάτι, μου λένε με απαθέστατο ύφος: "Έχουμε πολύ δουλειά αυτό το καιρό, πολλές παραγγελίες. Σε 2 με 3 μήνες θα στο χω έτοιμο" και συνεχίζουν να ξύνουν τα αρχίδια τους. Όποτε έχει πάει η φίλη μου η Μ. η οποία είναι κάτοχος ενός διόλου ευκαταφρόνητου ζεύγους βυζιών τί νομίζετε πως της λένε; Όχι take a wild guess ασ'ούμε. Χα! Πολύ σωστά μαντέψατε. Κατ' αρχάς αρχίζουν τα χαμογελίνα και τα πειραγματάκια οι κονιόρδοι. Κατα δεύτερόν της πουλάνε κι εκεινής το παραμύθι ότι είναι πολύ απασχολημένοι. Και στο τέλος της λένε, "'Αντε μόνο για σένα και μόνο αυτή τη φορά. Πέρνα άυριο να το πάρεις, θα είναι έτοιμο". Και το ξέρω επειδή μου τα λέει η Μ. Και ξαναρωτάω αγαπητέ: Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί η Μ. έχει βυζιά κι εγώ δεν έχω. Απλά, ξεκάθαρα, με διακρίσεις!

Θα μπορούσα να φέρω τόσα και τόσα παραδείγματα. Η λίστα είναι ατελείωτη. Ταξί, τράπεζες, εμπορικά καταστήματα κ.ο.κ. Παντού και πάντα ο άντρας αντιμετωπίζεται με ιδιοτέλεια, υστεροβουλία και προκατάληψη. Ενώ η γυναίκα...Για την γυναίκα φίλοι μου όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα. Και μετα σου λέει ισότητα. Ισότητα κι αρχίδια... Ούτε καν αρχίδια, πάνε αυτα. Ισότητα και βυζιά θα λέμε από δω και πέρα.

Διότι -κι εδώ αρχίζει το σοβαρό μέρος του ποστ- ισότητα ναι μεν, αλλά. Και εξηγούμαι αντρίκια και παντελονάτα ευθύς αμέσως. Ναι σας είχαμε στη πίπα και στη πίεση τόσα χρόνια τις γυναίκες εμείς οι άντρε, οι πολλά βαρίδε. Η κοινωνία ήτω φουλ πατριαρχική. Ναι κάναμε εγκλήματα ίσως, όλα στο όνομα της δήθεν ανωτερότητα μας σαν φύλο εις βάρος των απανταχού γυναικών. Το παραδέχομαι χωρίς υπεκφυγές και μα μου σου του. Είμασταν (και είμαστε ακόμα πολλοί εξ ημών) μαλάκες με περικεφαλαία.

Κι ύστερα ήρθαν αυτές


και μετά αυτές


και πιό μετά αυτές


Και διεκδίκησαν την ισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών. Και την πέτυχαν. Την πέτυχαν; Για μισό λεπτό. Μιλάμε για ισότητα. Σωστά; Σωστά! Η ισότητα δεν είναι κάτι που δουλεύει και προς τις δύο κατευθύνσεις; Κι εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα αγαπητέ αναγνώστη. Ότι είπαμε στη γριά να χέσει και ξεκωλιάστηκε. Και η πλάστιγγα της ζυγαριάς όχι μόνο ήρθε στα ίσα της αλλά έγειρε και από την άλλη πλευρά. Όταν λέμε ισότητα εννοούμε ισότητα κορίτσια. Καταλάβετε το επιτέλους. Όχι όποτε σας συμφέρει είμαστε ίσοι κι όποτε σας συμφέρει είστε μικρά κι ανυπεράσπιστα κοριτσάκια.



Και ντάξει δε λέω να επιστρέψουμε δεκαετίες πίσω και να επανέλθει η αντρική καταπίεση


αλλά ρε πούστη μου, να έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Και την ίδια αντιμετώπιση. 


Και κάπου εδώ τελειώνει και το σοβαρό μέρος του πόστ.


Ο αγώνας για ισότητα νομίζω πως έχει πλέον χαθεί. Τα βυζιά έχουν επιβληθεί των αρχιδιών κατά κράτος. Παλιότερα ένα σετ αρχίδια ήταν αρκετό για να κάνεις τη δουλειά σου. Τώρα για να προοδέψεις σε αυτή τη κενωνία πρέπει η πούστης να ΄σαι ή να 'χεις βυζιά. Κύριοι το ξαναλέω για να το εμπεδώσετε: ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

Βασίκα αυτό. Τί, θέλετε και να το αναπτύξω κιόλα; Θέλει και συζήτηση δηλαδής; Υπάρχει κανείς που διαφωνεί επί της αρχής με αυτή τη δήλωση; Θέλετε να το θέσουμε προς ψήφιση άρθρο προς άρθρο; Εντάξει λοιπόν, αφού το ζητήσατε, ας παρακολουθήσουμε τον αγώνα.



Τα βυζιά μπαίνουν δυναμικά στον αγωνιστικό χώρο και ανοίγουν το σκορ από νωρίς:
Λοιπόν έχουμε και λέμε. Κατ'αρχάς είναι η καθαρά σωματική απόλαυση που μπορεί να σου προσφέρει το γεγονός οτί έχεις βυζιά,. Δηλαδή δε λέω και τα αρχίδια καλά είναι, μικρά και βολικά, αλλά ρε φίλε έχουν τρίχες και βρωμάνε αρχιδίλα. Ενω τα βυζά...μεγάλα, μαλακά, ζουμερά, θες να τα πιάνεις συνεχώς, να τα χαιδέυεις, να τους βγάζεις ονόματα. Όχι δηλαδή βρείτε μου έναν άντρα που έχει βαφτίσει τα αρχίδια του. Ούτε ένας. Αντιθέτως όλοι οι άντρες που ξέρω (εαυτού συμπεριλαμβανομένου) έχουν - τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους- βαφτίσει ένα ζευγάρι βυζιά. Με διαφορετικά ονόματα το καθένα. Εγω λοιπόν άμα είχα βυζιά και θα τα βάφτιζα και θα τα χάιδευα και θα τα ζουλούσα κι απ όλα...αμε! Άρα: βυζιά-αρχίδια 1-0

Η τακτική των αρχιδιών να παίξουν φουλ επίθεση με ξαφνικές άμυνες αποδίδει καρπούς: Τα αρχίδια ισοφαρίζουν:
Ε ρε φίλε όπως και να το κάνεις τα αρχίδια είναι πιο βολικά από τα βυζιά. Καθαρά χωροταξικά μιλώντας. Τι χώρο πιάνουν μωρέ τα κακόμοιρα; Ενω τα βυζά (ντάξει δεν μιλάμε για τις κατηγορίες τηγανητό αυγό και κάτω) μπορούν αν γίνουν μπελάς και να προκαλέσουν μέχρι και ιατρικά προβήματα (πόνοι στη μέση κτλ). Έχω γνωρίσει πιπινάκι 17 χρονώ που θα πήγαινε να κάνει αφαίρεση γιατί δεν άντεχε το βάρος. Κι έχω επίσης φίλη που παραπονιέται συνέχεια κι όλο λέει κι αυτή ότι θα πάει να κάνει αφαίρεση (αλλά δεν την αφήνω). Ενώ ο άντρας φίλε, όσα "κιλά αρχίδια" και να λέει ότι έχει κι όσο κι αν "χρειάζεται μπαγκαζιέρα για να τα κουβαλήσει" η ουσία παραμένει. Μπορεί και τα βολεύει όμορφα κι ωραία μέσα στα παντελόνια του. 1-1

Το παιχνίδι είναι απολύτως ισορροπημένο καθώς τα βυζιά πετυχαίνουν ένα γρήγορο γκόλ το οποίο όμως δεν προλαβαίνουν να χαρούν καθώς τα αρχίδια ισοφαρίζουν το αμέσως επόμενο λεπτό:
Κοίτα να δεις. Τα αρχίδια πρήζονται και πονάνε. Όχι δε μιλάω μεταφορικά, σε φάση "μου 'χεις πρήξει τα αρχίδια με τις μαλακίες σου". Μιλάω για όταν καυλαντίζεις με μια γκόμενα και στο τέλος δεν σου κάθεται και τα αρχίδια σου πρήζονται, γίνονται μπλε και πονάνε, φαινόμενο γνωστό και ως blue balls. Τα βυζιά πάλι πρήζονται και πονάνε όταν οι γυναίκες έχουν περίοδο, καθώς επίσης κι όταν είναι έγγυες. Τέλος πονάνε  σε μια συγκεκριμμπένη εργασιακή ομάδα γυναικών, μετά από πολλές ώρες δουλειάς. Τις στριπτιτζούδες. Οκ βασικά τώρα που το σκέφτομαι εδώ τα αρχίδια θα μπορούσαν να είχαν προηγηθεί, γιατί ο πόνος των βυζιών είναι τακτικός και πιο συχνός αλλά ο διαιτητής είναι ξεκάθαρα πουλημένος. Ας είναι. 2-2 λοιπόν

Τα βυζιά επανακτούν τον νευραλγικό χώρο του κέντρου και κάνουν επίδειξη δύναμης. Κρύβουν τη μπάλλα και παίζουν σαν τη Μπάρτσα στη καλή της μέρα ενώ κάνουν τα αρχίδια να μοιάζουν με τον Α.Ο. Κωλοπετινίτσας:
Βασικά ο αγώνας ήταν χαμένος για τα αρχίδια από την αρχή και το ξέραμε. Έπρεπε όμως να σταθούν αντάξια του ονόματος τους και να το παλέψουν.


3-2


4-2


5-2


6-2


7-2



8-2

Ευτυχώς ο διαιτητής μας λυπήθηκε και το σφύριξε...

Τουλάχιστον οι άντρες δεν έχουν περίοδο!


Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Πιάσε μία ότι να'ναι με απ' όλα

Ναι το σημερινό ποστ θα είναι λίγο απ' όλα και ότι νανε. Πιο πολύ το γράφω γιατί έχω την ανάγκη να γράψω και να δηλώσω το παρών μου στην μπλογκόσφαιρα παρά επειδή έχω κάτι ουσιαστικό να πω. Από την άλλη αυτό το μπλογκ δημιουργήθηκε για να λέω οτιδήποτε εκτός από ουσιαστικά πράματα οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθω την ανάγκη να απολογούμαι. Οοοορίστε μας!

Λουκάνικα και εφιάλτες

Χθες το βράδυ είχα μάθημα ισπανικών όπως κάθε τετάρτη. Τις τετάρτες συνήθως, μετά το μάθημα ισπανικών πάω και βρίσκω τους φίλους μου τους ισπανούς στην Κόκκινη Μαιμού, λιώνουμε στις μπύρες, μετά πάμε και μασαμπουκιάζουμε κεμπάπ από τον (τιτανοτεράστιο) κεμπαμπτζή της γειτονιάς και μετά ξαναπάμε για μια (δυο, τρεις, δεκαπέντε) τελευταία μπύρα. Χθές όμως δεν έγινε κατά το δοκούν, οπότε γυρνάω σπίτι και πεινάω σα μπούστης. Και μιας και η ώρα ήτω περασμένη και βαριόμουν σαν...μπούστης (;) σκέφτηκα να κορέσω την πείνα μου με την εξής απλή, εύκολη και γρήγορη λύση. Λουκανικα φίλος. Σε μια πρόσφατη εξόρμηση μου στην άγορα, είχα τιγκάρει την κατάψυξη με λουκάνικα όλων των ειδώνε. Βγάζω ένα από το καθένα, που λες, και τα πετάω στο φουρνάκι που διαθέτει και γκριλ (τσσςςς, κάτσε καλά). Έλα όμως που μου πέσανε βαριά τα γαμήδια για βραδυνό. Και να σου οι εφιάλτες, στον ύπνο μου.

Ο Χομπίστας και η Λιβελούλα Γίγαντας

Είμαστε που λές....πού έιμαστε αλήθεια; Δεν έχω ιδέα, Βρύξελλες θα μαστε θαρρώ. Δεν έχει σημασία. Είμαστε εκεί που είμαστε τέλος πάντων με τα σκουπίδια του Βελγίου και υπάρχει μια καντίνα που πουλάει...μαντέψτε. Ναι λουκάνικα, το βρήκατε. Και είμαστε λέει τακτικοί πελάτες. Τόσο τακτικοί που έχουμε γίνει σχεδόν κολλητοί με τον ρασταφόρο ιδιοκτήτη/λουκανικοψήστη/χοντογκοπαρασκευαστή. Σε κάποια φάση έχουμε πάρει τόσο θάρρος με τον τυπά, που μπαινοβγαίνουμε κατα βούληση στην καντίνα, φτιάχνουμε μόνοι μας τα λουκανικά μας και τέτχοια. Έτσι όπως είμαστε μέσα στην καντίνα λοιπόν και κάνουμε τα δικά μας, πάμε λίγο πιο μέσα και η καντίνα γίνεται δωμάτιο ολάκερο και αράζουμε με τα παιδιά. Σε φάση μουσικούλα, γκιτάρ χίρο κτλ. Μπορεί να γύρναγε και κάνα μπαφάκι, δεν παίρνω κι όρκο. Και ξαφνικά! εμφανίζεται ένα τεράστιο ιπτάμενο εντομοειδές, κάτι ανάμεσα σε λιβελούλα, αλογάκι της παναγίας και τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι. Εγώ γενικά τα έντομα τα χέζομαι. Τα μεγάλα και αυτά που πετάνε ειδικά και έχουν τη δυνατότητα να σου επιτεθούνε σαν νίντζα. Ακρίδες, κατσαρίδες κτλ μπορούν απλά να εξαφανιστούνε από το ηλιακό μας σύστημα. Δεν θα χύσω ούτε δάκρυ για την διατάραξη της ισορροπίας του πλανητικού οικοσυστήματος. Κι είναι που λες αυτό το τέρας στο ταβάνι και με κοιτάει περίεργα. Αρχίζω να κάνω σαν γιαπωνέζα μαθητριούλα λοιπόν και να τους λέω με τρόπο, πάρτε το από δω ρε παιδιά, και ας το βγάλει κάποιος έξω και τα σχετικά. Και τοτε ο χομπίστας (γνωστός και ως italian spiderman http://www.youtube.com/watch?v=UhHhXukovMU ) τι κάνει;;;; Σκαρφαλώνει στο ταβάνι κι αρχίζει να με τρολάρει. Σε φάση θα το πετάξω πάνω σου και τέτχοια. Κι έτσι όπως είμαι ακριβώς κάτω από το παρεάκι χομπίστα-υπερεμεγέθους και τρομακτικού εντόμου....το πετάει πάνω μου! Ξύπνησα με ουρλιαχτό, μάρτυς μου ο Τσακ Νόρις. Δεν σας κάνω πλάκα μάγκες, μου πήγε το σκατό στη κάλτσα. Α και τώρα που είπα σκατό και κάλτσα, τα λουκάνικα είχαν κι άλλες παρενέργειες εκτός του εφιάλτη. Με έχει πάει αίμα σήμερα όλη μερα...

Αιμα και γουίσκι

Επι τη ευκαιρία άκου αυτό αγαπητέ αναγνώστη: Αιμα και γουίσκι


Όποιος τους ξέρει καλώς. Όποιος δεν τους ξέρει...κακώς θα έλεγα, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Είναι οι ίδιοι που λένε αυτό:


Αααα τους αναγνώρισες τώρα κουφαλίτσα, ε; Όχι; Ε δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω. Και δεν νομίζω να θέλω κιόλας εδώ που τα λέμε. Τέλος πάντων. Σε μία ωρίτσα την κάνω από γραφείο και πάω να τους δω λάιβ. Δε σε χάλασε, ε; Βασικά και να σε χάλασε χέστηκα εδώ που τα λέμε. Εγώ γουστάρω πάντως. \m/

Άλλα έντομα

Αφού ασχολούμαστε με τα έντομα στο σημερινό πόστ αγαπητοί τηλεθέατες αναγνώστες ας μιλήσουμε για ένα άλλο προσφιλές έντομο. Τι γνώμη έχετε για τις σαρανταποδαρούσες; Χμμ, ναι, μάλιστα. Τις ανθρώπινες σαρανταποδαρούσες; Αχα. Θα θυμάστε όλοι βέβαια το υπέρτατο άρθρο μου για την υπέρτατη αυτή ταινία. Θυμάστε που σας έλεγα ότι θα βγει και νούμερο 2. Ε, λοιπόν βγήκε. Ω ναι! Δεν το έχω δει φυσικά αλλά η υπόθεση έχει ως εξής. Είναι ένας τύπος...Ωπα μισό, παρένθεση. Πριν πω οτιδήποτε άλλο ΠΡΕΠΕΙ να σας πω για τον συγκεκριμένο τύπο. Η μάλλον θα αφήσω τον φίλο μου τον Θωμά τον Έξι (ο σκηνοθέτης ντε) να σας τα πει


Ο εν λόγο τύπος λοιπόν, πρέπει να είναι και να φαίνεται πολύ άρρωστος. Μιλάμε για αρρρρρώστια όχι μαλακίες. Ε λοιπόν είναι! Όχι, όχι. όχι τύπου ντεμέκ και καλά και ντάξει άρρωστος. Ο συγκεκριμμένος ηθοποιός που παίζει τον τύπο, παίζει να μην είναι καν ηθοποιός. Παίζει να είναι τρόφιμος ψυχιατρείου που τον βγάλανε από μέσα για να παίξει στη ταινία. Κόψε φάτσα και βγάλε συμπερασμα


Σκιάχτηκες λίγο ε; Ε για να μη στα πολυλογώ, ο από πάνω ο γλυκούλης, βλέπει την ταινία (το πρώτο ντε) και του κολλάει η ιδέα στο μυαλό να  φτιάξει κι αυτός μια ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα να πούμε. Και μαζεύει 12 ανυποψίαστους...ε και το κάνει. Απλά πράματα. Όπως και στο πρώτο αριστύργημα της έβδομής τέχνης, έτσι και στο σήκουελ, δεν έχει σημασία το σενάριο αυτό καθεαυτό, αλλά οι εικόνες, το συναίσθημα και το κοινωνικό μήνυμα που περνάει η ταινία. Επίσης, επειδή μιλάμε για τέχνη υψηλού επιπέδου κι όχι αρχίδια, η ταινία είναι γυρισμένη ασπρόμαυρη. Και μην ακούσω τίποτα μαλακίες του στυλ και μια κουράδα αμα την βγάλεις ασπρόμαυρη είναι τέχνη. Σας παρακαλώ, σεβασμός στη τέχνη. Άμπαλοι! Κι εσέις εκεί στο χόλυγουντ, κάτι Ηστγούντιδες και κάτι Ταραντίνοι, αφήστε τον Θωμά τον Έξι να σας μάθει λίγη μπαλίτσα. Άιντε!

Αυτά για σήμερα. Hasta luego αδέρφια!






Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Προσωπική δικαίωση

Γενικά οι αναρτήσεις αυτού του τύπου δεν είναι το φόρτε μου. Όχι ότι σνομπάρω αυτούς που το κάνουν - καλά κάνουν και το κάνουν όσοι το κάνουν. Ούτε το θεωρώ δείγμα έλλειψης έμπνευσης κτλ. Απλά δεν μου 'χε έρθει ποτέ να το κάνω. Δεν το ένιωθα. Από την άλλη, βέβαια, αυτό το ιστολόγιο είναι γενικά ότι να ΄ναι. Δεν χωράει σε νόρμες και κανόνες. Κι αυτός είναι ο μοναδικός κανόνας που ακολουθώ κατά την συγγραφή του.

Το συγκεκριμμένο λοιπόν, το θεωρώ πολύ μεγάλο γεγονός για να μην το μοιραστώ. Κι αυτό γιατί νιώθω πως ο σκοπός της δημιουργίας αυτού εδώ το μπλόγκ επετεύχθει. Τα Φαγωμένα Χαρτάκια ολοκλήρωσαν αυτό για το οποίο γεννήθηκαν. Όχι ότι δεν το ήξερα, αλλά πλέον έχω και αδιάσειστα στοιχεία. Οι αναγνώστες μου είναι όλοι ανώμαλοι ή γουστάρουν τα τατού. Ή και τα δύο.  Ιδού λοιπόν, ποιές λέξεις/φράσεις κλειδιά οδηγούν τον λαό μου στην πηγή της γνώσης που προσφέρω αφειδώς...


Δεν έχω τίποτε άλλο να πω παρά μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ευχαριστώ που στηρίζετε την ανωμαλία και την διαστροφή. Είστε το λιγότερο συγκινητικοί. Και για να μην ξεχνιόμαστε...

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Ευχές για τον νέο έτο κι τέτοια (μπλιάχ)

Κατ'αρχάς αντί για ευχές, καλές χρονιές και μαλακίες, ακούστε αυτό...



Π.Π.
Εκεί που έψαχνα που λες ένα βιντεάκι (από Metallica φυσικά) στο Συσωλήν, για αντι-ευχετήριο έπεσα πάνω στην νέα (εδώ και ένα μήνα περίπου) κυκλοφορία τους, το Beyond Magnetic που είναι ένα EP με 4 "κομμένα" από το Death Magnetic κομμάτια. Και είμαι σούπερ καυλωμένος και μαστουρωμένος όλη μέρα ακουγωντάς το να πούμε. Περισσότερα για Metallica σε λίγο...

Ναι χάθηκα το ξέρω. Όχι δεν άλλαξα ριλέσιονσιπ στάτους από "σίνγκλ" σε "ινα ρηλέησιονσιπ" στο facebook. Πρώτον προτιμώ να μου ρουφήξει το υποδόριο λίπος από τα αρχίδια ένας ανδαλουσιανός μυρμηγκοφάγος παρά να κάνω τέτοια αηδία στο fb και δεύτερον και να είχα βρει γκόμενα σιγά μη σας το λεγα. Άλλο είναι το πρόβλημα. Σας είχα πει ότι τα πράγματα στη δουλειά ζορίσανε και ότι μου 'γινε η σούφρα φινιστρίνι από το πολύ κωλόχερο που μου βάλανε; Σας το πα. Σας είπα ότι σοβαρεύτηκα; Δεν σας το πα (γιατί δεν έγινε). Παρ' όλα αυτά ο χρόνος και η διάθεση για γράψιμο sub zero να πούμε. Εξ ου και η εξαφάνιση μου από την μπλογκόσφαιρα. Από πέρσι έχω να γράψω! Βέβαια, δεν σας είδα να ανησυχείτε και ιδιαιτέρως. Ούτε ένα amber alert στις τηλοράσεις και τα ραδιόφωνα. Τι διάλο; Ούτε καν silver...Τς τς τς, με απογοητεύετε πιστοί μου σκατιάρηδες.

Παρ'όλα αυτά εγώ σας αγαπάω γιατί είμαι αυτός που είμαι και γιατί είστε αυτοί που είστε και γιατί είμασταν όλοι μας υπέροχοι και γιατί "η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι" και γιατί τελος πάντων μπορώ και θέλω. Και επειδή συμβαίνουν όλα αυτά τα παραπάνω θέλησα κατ' αρχήν να σας απευθύνω έναν μεταεόρτιο χαιρετισμό, να σας ενημερώσω ότι είμαι εδώ και είμαι καλά, λίγο βιασμένος από την ΒΓΣΑ (ΒελγοΓερμανική Συμμαχία Αφεντικών) αλλά καλά. Και ένας μήνας είναι θα περάσει, θα κάνω την γαμωπαρουσίαση που έχω να κάνω, θα τους την τρίψω στη μούρη και μετά συνεδριάκι στην Πορτογαλλία (δεν σε χάλασε ψαρά) σε πεντάστερη ξενοδοχειούμπα. Έτσι για να γουστάρουμε.

Επίσης ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που έκανε τα δάκρυα συγκίνησης και χαράς να κυλήσουν απάνω στο ροδαλό μαγουλάκι μου και να μετατρέψουν το πληκτρολόγιο σε μου μια μικρή βενετία με νησάκια τα πλήκτρα. Από χθες είμαι ο περήφανος κάτοχος ενός 3ήμερου εισιτηρίου για το fucking Download festival 2012 στο Donnington!!! Ναι ναι ξέρω, τους έχουμε δει και "καλά ρε μαλάκα πόσο χρονών είσαι; 15 να πούμε;" και άλλα τέτχια. Ε λοιπόν αφενός, να πάτε να γαμηθείτε γιατί ξέρω ότι τα λέτε από τη ζήλεια σας και αφετέρου να ξαναπάτε να γαμηθείτε που νομίζετε ότι υπάρχει περίπτωση να μου στερήσετε εμένα τον ενθουσιασμό με τις παπαριές σας. Metallica ρε μουνιά! Και Sabbath με Ozzy! Και Prodigy! Και τα μυαλά στο γουδοχέρι να πούμε! Κι έσείς τραβάτε να δείτε κάναν Οικονομόπουλο και κάναν ΛεΠα γατάκια. Άιντε! Μεταξύ μας, ζηλέυω λίγο που θα έρθουν και στην Ελλάδα οι Sabbath. Όχι γιατί δεν θα είναι πλέον μοναδικό το προνόμιο του να τους δω, αλλά γιατί θα τους ανοίξουν οι motherfucking Planet of Zeus. \m/


By the way, λέτε να πετύχω κάναν τέτοιο εκια πέρα στο Δονινγκτον να φάμε κάνα βρώμικο τση προκοπής...;



Αίντε και του χρόνου...