Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Φ.Χ. S01E20 Season Finale

Πρόλογος (κουβέρ a.k.a. ψωμάκι-βουτυράκι)
Τα ψέμματα τελείωσαν κυρίες και κύριοι, το καλοκαίρι έφτασε εμπρός βημά ταχύ κοιλάρες να πετάξουμε, ρακέτες και ρακή (άσχετο...). Και αυτό είναι το τελευταίο, συλλεκτικό, επεισόδιο των Φαγωμένων Χαρτακίων για  τη φετινή σαιζόν. Περισσότερα φαγωμένα χαρτάκια το Σεπτέμβρη όταν γυρίσω από διακοπές. Αν και ξεκινήσαμε δυμαμικά, λίγο το μειωμένο μπάτζετ, λίγο η μειωμένη τηλεθέαση σε συνδιασμό με τις αυξήσεις στα έξοδα διαφήμισης, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο κρασί, λιγο θαλασσά και τ'αγόρι μου, έπεσε ο ρυθμός και η συχνότητα των αναρτήσεων. Για να μη σας αφήσω παραπονεμένους όμως, αυτό το τελευταίο special edition επεισόδιο θα είναι παχύ παχύ με έξτρα χολή και μπόλικη αρρωστημένη λαγνεία (παντώς είδους - διοτί εμείς εδώ στα φαγωμένα χαρτάκια δεν αφήνουμε ούτε έναν πελάτη δυσσαρεστημένο) και ενισχυμένη δόση από βιντεάκια. Αντί να γράψω 2-3 ξεχωριστές αναρτήσεις θα γράψω μία μεγάλη που θα αποτελείται από διάφορα επι μέρους πιάτα. Καθίστε αναπαυτικά στις πολυθρόνες σας, αναψτε το τσιγαράκι σας (ή ό,τι άλλο προτιμάει καθείς), ανακατέψτε τη φραπεδία να ενσωματωθεί ο αφρός-στόκος στο υπόλοιπο υγρό, έχετε εύκαιρο δίπλα σας ένα καταψύκτη με "ιδρωμένες" πράσινες και άμστελ και απολαύστε με!

Προειδοποίηση περιεχομένου...my ass (Ορεκτικό)




Και ξεκινάω με κάτι που με βασανίζει αρκετό καιρό τώρα. Όπως θα έχετε ίσως παρατηρήσει πρίν μπείτε στο μυθικό αυτό ιστολόγιο σας βγάζει μια σελίδα που λέει προειδοποίηση περιεχομένου και παπάρια τούμπανα. Το είχα βάλει σε μια σπάνια κρίση ευσυνειδησίας που με είχε πιάσει πριν από καιρό όταν είχα ποστάρει ένα βιντεάκι με μια τύπισσα που "έτρωγε" μια πίτσα βιλγάρικη (ένα καυλί που εξείχε από το κέντρο μιας πίτσας). Γιάτι κάθησα και σκέφτηκα, κρίμα είναι, μπορεί κάνα παιδάκι να πατήσει κατα λάθος το λινκ και να αντικρίσει αυτό το θέαμα και να μην ξαναφάει ποτέ πίτσα στη ζωή του (και είναι πραγματικά κρίμα γιατί η πίτσα είναι και γαμώ τα φαγητά βασικά να 'όυμ). Ώσπου κάθησα και το ξανασκέφτηκα...για στάσου ρε μεγάλε (μου λέω). Τι πάει να πει κατα λάθος; Φταίω εγώ αν εσύ ανεύθυνε γονέα δεν μπορείς να ελέγξεις το μουλικό σου; Επίσης τι ακριβώς να ελέγξεις; Τι σε πείραξε στο δικό μου το μπλόγκ δηλαδής. Που έχω κάνα-δυο κάφρικα βιντεάκια, δυο-τρεις φωτογραφίες με βυζάκια και λεώ καμιά καφρίλα; Από μένα περίμενε να τα ακούσει το μπασταρδό σου δηλαδή; Στο σχολείο που γαμιούνται σα τα σκυλιά στις τουαλέτες από τα 13 (οι συντηρητικιές και οι πουριτανοί), καπνίζουν σαν τσιμινιέρες και βρίζουν σαν λιμενεργάτες στη Τρούμπα μετά από το χειρότερο μεθύσι της ζωής τους το βράδυ που δεν τους έκατσε ούτε η πιο άσχημη πουτάνα, δεν σε πειράζει; Εγώ θα είμαι αυτός που θα μαγαρίσει τη βελούδινη αθωότητα του μονακριβού σου; Αν όλα στη ζωή εξελίσσονται (που έτσι κάνουν) σύμφωνα με μια απλή αφαιρετική λογική αν εγώ στα 14 μου είχα πάει με...μισό να υπολογίσω....ΜΗΔΕΝ γυναίκες και είχα κάνει τη ψωλή μου λάστιχο από τα 3λεπτα βιντεάκια, για τα οποία περίμενα 30-45 λεπτα -με dial-up σύνδεση- για να κατέβουν (και χωρίς youporn και μαλακίες) τότε ο κανακάρης σου έχει δει και -πιθανότατα- έχει γαμήσει πιο πολύ μουνί απ' όσο είχα φανταστεί εγώ στα πιο τρελλά μου όνειρα και η τσουτσούνα του είναι συνδεδεμένη με υδρόψυκτο σύστημα ψύξης για να μην αυτοαναφλέγεται από την πολύ μαλακία. Γι' αυτό λοιπόν το αποφάσισα. Θα τηνε βγάλω τη γαμημένη τη προειδοποίηση περιεχομένου κι ας πέφτει πάνω μου ο όποιος νά'ναι. Αν είναι ανήλικος ακόμα καλύτερα, ας διαβάσει λίγο Τρυποκάρυδο μπας και ξεστραβωθεί και γίνει λίγο άνθρωπος. Κι αν είναι ενήλικας και νιώθει ότι προσβάλλεται από το περιεχόμενο του μπλόγκ, αφενός να κι εμένα! στα αρχίδια μου, αφετέρου να το κλείσει το ρημάδι και να του κουλαθεί το χέρι άμα πάει να το ξανανοίξει. Ορίστε μας! Εδώ δε με λογοκρίνει η μάνα μου κι ο πατέρας μου, θα αυτολογοκρίνομαι από μόνος μου; Αίσχος!



Σαπίλα, βαρεμάρα και 2 και σήμερα (πρώτο πιάτο)

Η διάθεσή μου δεν περιγράφεται με λόγια. Το "έχω μπει σε mood διακοπών" είναι μεγαλύτερο understatement κι από το "υπάρχουν λεφτά" του Γιωργάκη. Όπως καταλάβατε κι από τον τίτλο αγαπητοί μου γεωσκώληκες αναγνώστες σε 2 μέρες πατάω τη βρωμερή πατούσα μου στα καθηγιασμένα και -προς το παρόν ακόμα- πάτρια (διότι αγαπητέ αύριο μεθαύριο -ποτέ δε ξέρεις- το Σύνταγμα μπορεί να λέγεται Place de Constitution και η Ομόνοια Platz der Eintracht και να χρειάζομαι βίζα για να μπω) εδάφη. Περιγράφεται όμως (η διαθεσή μου) με τραγούδια. Είναι κάπως blues και βεριεστημένα μελαγχολική σαν κι αυτό:


Λίγο καβάλα-τη-τσοπεριά-να -φύγουμε-επίτελους-από-το-μπουρδέλο-να-πάμε-διακοπές-αλλά-μη-βιάζεσαι-κιόλα-και-σκοτωθούμε σαν κι αυτό:




Λίγο ώχου-αδερφάκι-μου-τι-σκας;-γράψτα-όλα-στ'-αρχίδια-σου-πιάσε-το-μπάντζο-σου-κι-έλα-να-παίξουμε-με-τις-tapes-ton-varelion σαν κι αυτό:



Με νιώθετε;

Σε φάση Μετάλικα κι έτσι... (δεύτερο πιάτο)


Λοιπόν και μιας και το ρίξαμε στη μουσική ας παραμείνουμε στο θέμα. Τον τελευταίο καιρό (μήνα και βάλε) δεν ξέρω τι έχω πάθει, άλλα έχω μπει σε μια φάση Metallica ανευ προηγουμένου. Ακούω συνέχεια στη δουλειά, στο τραίνο, στο σπίτι Metallica στο repeat. Κι όχι τα κλασσικά, τα πρώτα, τις θρασιες που όλοι αγαπήσαμε. Ούτε καν τις μπαλάντες από black album κτλ. Συγκεκριμμένα ακούω το Garage Inc και πιο συγκεκριμμένα το πρώτο cd (Turn the page, Astronomy, Whiskey in the jar κ.ο.κ.). Και δεν θα το έκανα θέμα αν δεν λάμβανε χώρα μια τρομέρη συνειδητοποίηση στον υπερανεπτυγμένο εγκέφαλο μου. Οι διασκευές μου αρέσουν πιο πολύ από τα αυθεντικά. Και εξηγούμαι: Είναι κοινή πεποίθηση ότι αναφορικά σε ένα τραγούδι, όσες φορές κι αν διασκευαστεί, καμία εκτέλεση (πλην ελαχίστων κοινά αποδεκτών περιπτώσεων) δεν φτάνει, πόσο μάλλον ξεπερνάει την αυθεντική. Ε λοιπόν ξέρετε τι λέει ο Τρυποκάρυδος για αυτό; Σκατά με φράουλες (ναι μαλακισμένο, πάλι φράουλες)! Αν εξαλείψουμε τον παράγοντα προσωπικό γούστο (περι ορέξεως κολοκυθόπιτα κι άλλα τέτοια γραφικά) από την εξίσωση, it all comes down to this finally. Εξαρτάται από το ποια εκτέλεση άκουσες πρώτη φορά. Ποιά αποτυπώθηκε στο υποσυνειδητό σου ως η "αυθεντική". Εγώ λοιπόν είχα την τύχη (ή την ατυχία μερικοί μπορεί να πουν) να ακούσω τα συγκεκριμμένα τραγούδια για πρώτη φορά από τον δίσκο αυτό των Metallica. Κι έτσι καταγράφηκε η ακουστική πληροφορία στον εγκέφαλο μου κι αυτό πλέον δεν αλλάζει. Για παράδειγμα -τώρα ετοιμάζομαι να διαπράξω υπέρτατη ιεροσυλία σύμφωνα πάλι με ορισμένους- το "Turn the page" από Bob Seger το θεωρώ μέτριο, το "Astronomy" από Blue Oyster Cult επιεικώς μέτριο και το "Loverman" από Chris Isaak απαράδεκτο. Αντίθετα το "Sabbra Cadabra" το προτιμώ από Sabbath γιατί από αυτούς το άκουσα πρώτη φορά. Και όσοι δεν πείστηκαν ακόμα μπορούν να πάρουν ένα φτερό από παγόνι (η μπύρα παγώνει, το παγόνι δεν μπύρα) και να μου γαργαλήσουν τα αρχίδια. Επίσης αν ακόμα και μετά από αυτό υπάρχουν αμφιβολίες επιτρέψετε μου να επαναφέρω στο τραπέζι το πιο ατράνταχτο επιχείρημα όλων: Περι ορέξεως κολοκυθόπιτα ρε μουνιά!


Planet of motherfucking Zeus και τα μυαλά...στον επιταχυντή υποατομικών σωματιδίων του CERN (τρίτο και το τσακώσαμε και στη φυλακή το χώσαμε...πιάτο φυσικά)


Ω ναι, σας έχω ενα χρωστούμενο από προηγούμενη ανάρτηση. Το σουκού που πέρασε ήμανε στο Ερφουρτ τση Γερμανίας για ενα φεστιβαλάκι stoner όπου θα παίζανε και οι δικοί μας οι Planet of Zeus. Είχα επίσης υποσχεθεί πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό αλλά η φάση έχει ως εξής. Αφενός είμαι τόσο παλτό που ναι μεν πήρα φωτογραφική μαζί μου, δεν είχα φορτίσει τη μπαταρία δε (προλάβαμε μόνο να βγάλουμε κάτι γαμάτες με τον χομπίστα καθώς πίναμε ουίσκια στο πίσω κάθισμα καθ'οδόν αλλά δεν είναι για ποστάρισμα). Αφετέρου, πιστός στην υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου, ήπια τόσα ουίσκια και τόσους μπάφους και τόσες μπύρες που τη μισή ώρα κοιμόμουνα. Τους Monster Magnet κατά τύχη τους προλάβαμε, αφού μόλις είχαμε ξυπνήσει από τη μεσημεριανή σιέστα (9 το βράδυ) και πηγαίναμε να πάρουμε καφέ και κρεπούλα και ξαφνικά αρχίζουν να παίζουν. Ένα έχω όμως να πω: οι Planet γαμήσαν μανούλες και μπράβο τους. Εκτός από το ότι η μουσική τους γαμάει, έτσι κι αλλιώς, είχαν φοβερή σκηνική παρουσία. Απολάυστε τους και αν είστε πολύ παρατηρητικοί, μπροστά και λίγο δεξιά από τον μπασίστα (αυτός με το μπάσο...duh...ε, το άσπρο t-shirt εννοώ) θα δέιτε μια καράφλα που ανήκει σε έναν dude μετρίου αναστήματος να κοπανιέται και να πηγαινοέρχεται ανα διαστήματα. Δικία μου είναι :D



Διάφορα κι ανούσια έτσι για να κλείσουμε (επιδόρπιο)


Κατ αρχάς πριν πούμε οτιδήποτε απολαύστε το παρακάτω βιντεάκι στο οποίο πλακώνονται στις μάπες μια κινέζα γριά ninja και μια νταβραντισμένη μαύρη yo nigga bitch μέσα σε ένα λεοφωρείο στην china town. Πριν βιαστείτε να ρίξετε όλα τα λεφτά σας στην badass nigga woman σκεφτείτε ότι η προγιαγιά του Τσάκι Τσαν παίζει εντός έδρας (mothafucking china town) και ότι οι ninja ειναι ύπουλα πλάσματα. Εγώ μίλησα. Αν θες να πας ταμείο με ακούς. Αν θες να παριστάνεις τη σφουγγαρίστρα και να κάνεις παρέα με τον κουβά κάνε του κεφαλιού σου...Το ξυλίκι αρχίζει κάπου στο 1:13.


Έφτασε η ώρα να χωρίσουμε...την αγάπη που χαμε να σβήσουμε...ΕΜΕΙΣ. Από τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη θα είμαι πίσω στο εξωτικό Βέλγιο (παρένθεση: σήμερα έχει σχεδόν χειμώνα γαμώ τη πουτάνα του, αλλά χαλάλι. Σε δυο μερούλες θα παραπονιέμαι για τη ζέστη...) και πίσω στις επάλξεις με ανανεωμένα Φ.Χ. και νέα επεισόδια με θέματα όπως: Πως πέρασα το καλοκαίρι και πόσες γυναίκες γευτήκανε μια φέτα παραδείσου στα χέρια μου, γιατί τα βυζία είναι καλύτερα από τα αρχίδια, οδηγός επιβίωσης σε στριπτιτζάδικο και πολλά άλλα (αυτό σημαίνει ότι δεν έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου). Όποια (άντε και όποιος, χαρίζει η ομάδα...) θέλει να με βρεί και να μου αποδώσει τιμές, να μου πλύνει τα πόδια με τα δακρυά της και να τα σφουγγίσει με τα μαλλιά της ή να της υπογράψω κάνα αυτόγραφο τώρα που θα είμαι έλλαδα μπορεί να προσπαθήσει στην Αθήνα (στην οποία θα κάτσω συνολικά 2,5 μέρες) ή να περάσει από Φιλιππιάδα (κοντά στην Πρέβεζα), Κέρκυρα, Σέριφο, Ικαρία και Σκύρο (έλα μη ψαρώνετε, φέρνω συνάλλαγμα για να τονώσω την οικονομία λέμε). Καλό καλοκαίρι σκατιάρηδες. Θα μου λείψετε...ΝΟΤ! Και να είστε φρόνιμα παιδιά, να μην πηγαίνετε στα βαθιά και να μην κολυμπάτε με το στομάχι γεμάτο.