Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Χρόνια πολλά...

...στα λουλούδια που ομορφαίνουν τον κήπο -ή την ζαρντινέρια καμιά φορά- που ονομάζουμε ζωή. Στο αλατοπίπερο που νοστιμίζει το τσουκάλι της ύπαρξης μας. Στα όμορφα πλην απαραίτητα θυληκά. Σε αυτές που μας σπάνε τα αρχίδια και θέλουμε να τις πετάξουμε από τον 5ο μέσα σε μια πισίνα γεμάτη κροκόδειλους και πιστολάκια (συνδεδεμένα σε πρίζες όλα) αλλά και που χωρίς αυτές δεν κάνουμε βήμα και δεν ξέρουμε που παν τα τέσσερα. Στα θυληκά. Δικό σας!


Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Κι όμως συμβαίνει


Ω ναι, συμβαίνει και δεν είναι καθόλου μα καθόλου όμορφο. Όπως τόσοι και τόσοι μύθοι έχουν καταρριφθεί στο παρελθόν, έρχομαι σήμερα εγώ, ο δαιμόνιος ντετέκτιβ και λάτρης της αλήθειας -μόνο όταν με συμφέρει- Τρυποκάρυδος για να σας ανοίξω τα μάτια φίλες και φίλοι. Κάποτε λέγαμε ότι οι γυναίκες δεν κλάνουν, δεν χέζουν και δεν ρεύονται. Ψέμα, ψέμα και ψέμα. Το ξέρουμε όλοι μας πλέον ότι τα κατά τ'άλλα συμπαθή θυληκά και χέζουν και κλάνουν και ρεύονται. Κι όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι τουλάχιστον όλες οι γυναίκες στην τουαλέτα μοιάζουν με την κκοκκινοβρακίτσα από πάνω, δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ναι η αλήθεια πονάει, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε; Ετοιμαστείτε τώρα λοιπόν να δείτε άλλον έναν αστικό μυθο να καταρρέει μπροστά στα μάτια σας σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.



Οι γυναίκες σκαλίζουν την μύτη τους. Και τρώνε και τη μύξα!



Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφικό υλικό για να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου γι'αυτό θα πρέπει να με πιστέψετε. Σας έχω πει εγώ ποτέ ψέμματα άλλωστε; Ακούστε τι έγινε σήμερα λοιπόν. Εϊμαι στο τραίνο και κοιμάμαι του καλού καιρού. Παρένθεση : Αυτό το μισαωράκι ύπνου στο τραίνο είναι το καλύτερο πράγμα που μου συμβαίνει στην μέρα μου από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που σχολάω από τη δουλειά και φεύγω για το σπίτι. Τρου στόρι. Κι εκεί που κοιμάμαι σαν το ζώον λοιπόν, μπαίνει στον επόμενο σταθμό ένα άλλο ζώον, κι ενώ όλο το βαγόνι είναι άδειο, έρχεται και κάθεται απέναντι μου στην τετράδα. Μια Φλαμανδή αλόγα, με κάτι πατομπούκαλα για γυαλιά η οποία σε όλη τη διαδρομή δεν έβγαλε το παλτό της και κρατούσε αγγαλιά την τσάντα της. Τύπου απροσάρμοστη. Αφού λοιπόν της ρίχνω ένα ευγενικό γαμωσταυρίδι από μέσα μου, επειδή διατάραξε την ησυχία και την αισθητική μου, ξαναπέφτω στην αγγαλιά του Μορφέα. Σε κάποια φάση και επειδή μια αδέσποτη αχτίνα φωτός ξέφυγε από το μπλόκο που χουνε κάνει τα σύννεφα πάνω από το Βέλγιο (τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι η αχτίνα βρέθηκε, συνελήφθη και εκτελέστηκε επι τόπου) κι έπεσε πάνω στη μούρη μου, ξύπνησα κι άνοιξα το ένα μάτι. Και τι λέτε να είδε το σχιστό γαλαζοπράσινο μου μάτι ρε μάγκες; Η αλόγα, που δεν με είχε πάρει χαμπάρι, έκανε ανασκαφές. Και μάλιστα ορεγόταν τα -προφανώς- πεντανόστιμα ευρήματα. Να το πω απλά για τους απαίδευτοι. Την ώρα που άνοιξα το μάτι, η τύπισσα είχε χωμένο το δάχτυλο βαθιά μεσα στη μύτη και το αφού το έβγαλε το βαλε βαθιά μέσα στο στόμα -να μην πάει τίποτα χαμένο. "Στο διάλο σιχαμένη!" είπα ευγενικά ξανά από μέσα μου και ξανακοιμήθηκα.