Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Ευρώπη 2 ταχυτήτων

Δώσε βάση και νιώσε με λίγο. Χθες και προχθές μού 'γινε η κωλοσφυρίχτρα λάστιχο να ΄ούμε. Μου σκίσανε το γκρόβερ στη δουλειά. Και εξηγούμαι. Χθες είχαμε ολοήμερο -λετ μη ριπήτ δατ: ΟΛΟΗΜΕΡΟ- meeting με το γρουπ στο οποίο ανήκω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στο οποίο εμείς οι διδακτορικοί (κατά το "εμείς οι ναυτικοί") έπρεπε να παρουσιάσουμε την πρόοδο μας τον τον χρόνο που πέρασε. Κοινώς: την πουτσίσαμε μάγκες. Κι αυτό γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, μεγαλύτερο παλτό από μένα δεν υπάρχει.  Ο Κωνσταντίνου μπροστά μου είναι ζιπουνάκι, άκοπα. Θα μου πεις, σας το 'πανε τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβες να ετοιμαστείς. Χα! Σε παρακαλώ τώρα...σε τα μας; Το ξέρα εδώ και κάνα μήνα. Είχα δώσει στον εαυτό μου 2 μέρες από την περασμένη βδομάδα (Πέμπτη και Παρασκευή), το Σαββατοκύριακο και Δευτέρα, Τρίτη για να ετοιμάσω μια γαμάτη παρουσίαση να μην μας τη πούνε ότι κωλοβαράμε και δεν κάνουμε τίποτα και τρώμε τα λεφτά του βέλγικου κράτους. Αμ δε!

Ξεκίνησα να σκεφτομαι -λετ μη ριπήτ δατ: ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ- την παρουσίαση την Δευτέρα μετά το φαγητό. Την Τρίτη όλη μέρα την δούλευα. Την τελείωσα Τετάρτη πρωί 5 λεπτά πριν αρχίσει το meeting.  Περιμένετε να σας πω ότι μπορεί να την καθυστέρησα, αλλά βγήκε γαμάτη και εντυπωσίασα τους πάντες. Μμμ..ναι sure! ΧΑΛΙΑ ήταν. Έφαγα κράξιμο από την καθηγήτρια κι από τον supervisor του στυλ "στρώσε το κώλο σου μαλακισμένο γιατί δεν σε βλέπουμε καλά..." Και σαν να μη έφτανε το 8ωρο γαμωmeeting μετά πήγαμε για φάγητο όλοι μαζί και τους έφαγα στη μάπα μέχρι τις 9 το βράδυ. Ντάξει το φαγητό γάμησε, δε λέω. Και έφαγα σαν πούστης και δεν πλήρωσα ούτε δραχμή (το πιάσατε το υπονοούμενο...). Άσχετο αλλά δοκίμασα πρώτη φορά βατραχοπόδαρα. (Ναι έχουν γεύση κοτόπουλου. Αλλά τηγανισμένο σε λάδι που έχουν πιο πριν τηγανιστεί καλαμαράκια φαντάσου. Περίεργο, αλλά ωραίο.)

Το ρεζουμέ είναι ότι τις 2 τελευταίες μέρες πέρασα μια μίνι κόλαση στη δουλειά και ότι σήμερα δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να πάω. Πόσο μάλλον να στρώσω τον κώλο μου. Ώσπου έγινε το εξής καταπληκτικό σήμερα το πρωι. Μπαίνω στο μετρό για να πάω στο σταθμό του τραίνου. Και τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες μπαίνουν 2 τύποι στο βαγόνι. Πρώτος τύπος ψιλομοιάζει με γύφτο και κρατάει σαντούρι.  Δεύετeρος τύπος ροκαμπιλάς, με τσουλούφι, φοράει κόκκινο πουκαμισάκι και μαύρο γιλέκο, τζινάκι με αλυσίδα απο τσέπη σε κωλότσεπη, μάυρα creepers και...κρατάει κόντρα μπασο. Κι αρχίζει να παίζει και να τραγουδάει Βασιλιά. (Όποιος ρωτήσει ποιός είναι ο Βασιλιάς, τρώει πενθήμερη και πάει φουλ για αλλάγή σχολικού περιβάλλοντος). Ε ρε φίλε και μου 'φτιαξε τη διάθεση να πούμε. Και το τσίμπησε και επάξια το ευροπουλάκι του -συνήθως δε δίνω σε "ζητιάνους" (χρησιμοποιώ τη λέξη ελλείψει κάποιας καλύτερης που σίγουρα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, εξ ου και τα εισαγωγικά). Όχι νιώσε το λίγο και κάνε τη σύγκριση μες το μυαλό σου. Έχεις στην ελλάδα τα γυφτάκια που σου πρήζουνε το μπούτσο με το ακορντεόν και το "αστα τα μαλλάκια σου". Κι έχεις ρε φίλε στην Βρυξέλλα τον ροκαμπιλά να σου τραγουδάει Έλβις 8 ή ώρα το πρωι με κοντραμπάσο και σαντούρι και να σου φτιάχνει τη μέρα. Ε ναι, υπάρχει ευρώπη 2 ταχυτήτων, πως να το κάνουμε...