One of those days

Η καλή μέρα φαίνεται απ'το πρωί έτσι δε λένε; Εμένα η δικιά μου άρχισε με ύπνο. Εννοώ με ύπνο εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ξύπνιος. Δηλαδή άργησα να ξυπνήσω. Πολύ! Αν και τα πάντα είναι σχετικά....όπως και να το κάνεις όταν κανονικά πρέπει να είσαι στη δουλειά 9 και ξυπνάς 10 παρά είκοσι και έχεις και μιάμιση ώρα ταξίδι (βλέπετε ήθελα χαϊλίκια ο δικός σου, δεν μου άρεσε να μέινω στο Leuven γιατί είναι μικρό και δεν χωράει την αυτοκρατορική κωλάρα μου και έτσι αποφάσισα να μείνω στις Βρυξέλλες. Πάρτα τώρα μαλάκα που χάνεις κάθε μέρα 2-3 ώρες από τη ζωή σου στο πήγαινε-έλα.)μέχρι να φτάσεις στη δουλειά, το λες ότι έχεις αργήσει λίγο...Οπότε η μέρα μου συνεχίστηκε αμέσως μετά με καντήλια. "Όχι γαμώ το ξεσταύρι μου. Πάλι άργησα!" - the key word here being "πάλι". Μετά χαλάρωσα, σηκώθηκα, πλύθηκα, έφαγα το πρωινάκι μου...κύριος. Ε τι διάλο, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Διδακτορικό κάνουμε στη τελική, φοιτητές είμαστε στην ουσία. Άμα με ψάξει ο supervisor θα πω ότι είχα πάει στο εργαστήριο και τελείωσε η υπόθεση. Όχου! Κι έτσι επανήλθε η ηρεμία και η γαλήνη στο μυαλουδάκι μου. Αφού στο τραίνο έγραψα και καινούργιο ποστ για τον Trip-O-karido (ποιότητα, όχι μαλακίες...). Και φτάνω επιτέλους στη δουλειά με 2 ώρες καθυστέρηση σαν να μη τρέχει τίποτα. Άρχοντας. Και πάω να ανοίξω το πι-σι.

Εδώ επιτρέψτε μου να κάνω μία από αυτές τις παραγράφους-παρενθέσεις που τόσο πολύ μου αρέσουν. Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν διδακτορικό φοιτητή; Να τελειώσει το funding και να τον διώξουν λόγο ελειπούς budget. ΟΚ, το δευτερο χειρότερο; Να τελειώσουν οι μπύρες; Θα μπορούσε... αλλά όχι.  Να χάσει τα data του είναι η απάντηση. Ω ναι, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον που είναι στη μέση (η ακόμα χειρότερα προς το τέλος) της ερευνάς του. Επίσης έχετε ακούσει την έκφραση "Που να σου καεί ο σκληρός ρε!"; Μεγάλη κατάρα αδέρφια μου, μεγάλη κατάρα...

Πάω που λέτε να ανοίξω τον κομπιούτορα της δουλειάς ο οποίος περιέχει μέσα όλα μου τα δεδομένα κι όλη τη δουλειά μου των τελευταίων 2,5 χρόνων..."System Disk Error. Please boot from cd". Τι στο πούτσο έπαθε λέω. Πάω φέρνω τον IT guy (καλά αυτός κι αν είναι αποκαΐδι...δεν νιώθει το παλικάρι). Τον κοιτάει. Πατάει ctrl-alt-del, τον ξανακοιτάει, με κοιτάει με αυτό το απλανές του βλέμα και μου λέει ατάραχος: "The hard disk is destroyed". Τo πρώτο κεραμύδι με χτυπάει κατακούτελα. Ζντουπ! Τι; ποιός; πώς; πού; πότε; γιατί;  "And my data?" του λέω σε άπταιστα αγγλικά. "Oh, that too" μου λέει με το ίδιο χαζό, κενό, ηλίθιο, βέλγικης αγελάδας ύφος του. Το δεύτερο κεραμύδι -και ζύγιζε και 2 τόνους, τι σκατα από χρυσάφι τα φτιάχνουνε τα κεραμύδια στο Βέλγιο; - μόλις είχε προσγειωθει στην καράφλα μου. Τα γόνατα λυγίσαν κι ένιωσα μια σκοτοδείνη να με τυλίγει. "I hope you have a back-up" μου λέει για να με αποτελειώσει κι εγώ θέλω να ξεριζώσω την σπονδυλική του στύλη από τη βάση του κρανίου - σαν Fatality από Mortal Combat 2 -αλλά δεν έχω το κουράγιο. Back up; Βέβαια, πως δεν το σκέφτηκα; Γιατί  ο σωστός ο διδακτορικός έχει πάντα back up. Χα! Σας φαίνομαι εγώ για σωστό διδακτορικό φοιτητή; Η πόσο μάλλον για νορμάλ άτομο γενικότερα; Σας φαίνομαι για άνθρωπος που μαγειρεύει πριν πεινάσει; Θα σας πω εγώ. ΟΧΙ φυσικά. Πριν το προσωνύμιο "Σκουπίδι" επισημοποιηθεί, ξέρετε πως με φώναζαν, και ακόμα με φωνάζουν ορισμένοι; Παλτο! Μπροστά μου ο Κωνσταντίνου, ήταν απλή ζακέτα. Back up λοιπόν...έχουν οι άλλοι. Εγώ, δεν έχω. Τι να το κάνω; Λες και μια μέρα θα μου καεί ο σκληρός, έτσι ξαφνικά από μόνος του. Αυτά δεν συμβαίνουν πουθενά. Κι αν συμβαίνουν, συμβαίνουν σπάνια και σίγουρα όχι σε μένα.  Και όχι τίποτα άλλο, λες και όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα, λες και το σύμπαν αποφάσισε να μου ξηγηθεί punk'd, Μπαμ!, Candid Camera και Πλακα Κανεις all at once, κάνα μήνα πριν, μου 'χε στείλει mail ο supervisor που με ρωτούσε αν έχω κάνει back up όλα μου τα αρχεία σε 2-3 διαφορετικούς σκληρούς, κι αν όχι να το κάνω γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και φυσικά τον έγραψα στα αρχίδια μου. Έτσι λοιπόν τα έχασα όλα! All, everything, alle, todos. Δεν μου έμεινε τίποτα, μηδέν, nothing, nichts, niente, nada. Γαμήθηκε ο Δίας, με το σύμπαν και τα πάντα όλα. Σωστή παρτούζα δηλαδή.

Ε και τι να κάνουμε ψηλέ; Δεν θα πεθάνουμε κιόλα. Ευτυχώς που ΄χα φέρει μαζί το λαπτοπ δε λες; Και μπορώ να το μοιραστώ με το σύμπαν όλο αυτό που μου συμβαίνει. Να τα πω σε κάποιον, να κάνω την αυτο-ψυχοθεραπεία μου και να νιώσω λίγο καλύτερα. Α και που ΄σαι...Σύμπαν, το μπαίρνεις...άλλα δε πειράζει εγώ σε συμπαθώ ακόμα. It's just one of those days I guess...because shit happens...and when the shit hits the fan some guys run and some guys stay...and look on the bright side of life...Πάμε όλοι μαζί...σφυρίξτε στο ρυθμο...

ΥΓ. Επειδή δεν ήξερα σε ποιό από τα δύο μπλογκ ταίριαζε αυτή η ανάρτηση το ανέβασα και στα δύο. Ελπίζω να μην υπάρχει κάποιος ιερός, άγραφος, κώδικας του μπλόγκινγ που να το απαγορεύει αυτο...Αν υπάρχει να μου το πείτε γιατί εγώ πάνω απ' όλα, σέβομαι τους ιερούς, άγραφους κανόνες.