Πιο τραγικός κι απ'τον Αισχύλο

Κοίτα να δεις, τώρα που άνοιξα δικό μου "μαγαζί", περνάω πιό πολύ χρόνο στο "πατρικό". Τι ανωμαλία κι αυτή...;

'Εχω πέσει πολύ την τελευταία βδομάδα. Βαριέμαι που ζω. Βαριέμαι να δουλέψω, βαριέμαι και να γράψω. Το οποίο συνήθως είναι αυτό που έκανα εν ώρα εργασίας ακριβώς επειδή βαρι;eμai να δουλέψω. Η κατάσταση είναι τραγική λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε. Έχω να βγω και να σκουπιδιαστώ κάνα 10ήμερο -αυτό κι αν είναι τραγικό. Αφού αν δεν ήμουν CEO και μοναδικό μέλος του συμβουλίου μετόχων της Skoupidia Vriksellon θα με είχαν διώξει από τη θέση μου.  Χθές, Σάββατο βράδυ αφού είδα τη Στρέλλα (μεταξύ μας καύλωσα λίγο με την αρρωστημένη τροπή του σεναρίου. Όπως είχα καυλώσει και με τον Κυνόδοντα. Am I sick or what?)  ξέρετε τι έκανα για να διασκεδάσω τον εαυτό μου; Τρολάριζα 2 πιτσιρίκια σε ένα τσατ ρουμ που θέλανε να ζλησουνε τον έρωτα τους. Δηλαδή ο μαν ήθελε αυτή δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Anyhow εγώ τους έλεγα βλακείες και τους την έσπαγα, τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα (ώρα Βελγίου) μόνο και μόνο επείδή δεν είχα τι άλλο να κάνω. Η αλήθεια είναι ότι έλεγε βλακείες ο μαν και τα ήθελε λίγο ο κώλος του αλλά όπως και νά 'χει. πόσο τραγικός είμαι;

Θέλετε άλλο παράδειγμα; Κυριακή πρώί, κάθομαι και γράφω μαλακίες στο μπλόγκ. Τι εννοείς δεν είναι πρωί νεαρέ μου; Εγώ τώρα ξύπνησα. Είπαμε είχα δουλειές χθές το βράδυ και ξενύχτησα, τι θες να κάνω; Με έχουνε πάρει ίσαμε....3 τηλέφωνα και μου 'χουνε στείλει ίσαμε....2 μηνύματα για να πάω για καφέ τώρα που μας θυμήθηκε πάλι ο ηλίας και εδώ στας Βρυξέλλας κι εγώ κάθομαι σα τον μαλάκα μες το σπίτι και γράφω για να ενημερώσω το κοινό μου για την ανεξήγητη απουσία μου όλες αυτές τις μέρες. Πόσο τραγικός; Μωρε δε πάτε να χεστήτε. Σας βαρέθηκα. Πάω να πιώ τη καφεδιά μου και να απολαύσω τις τελευταίες αχτίδες του ηλία. Στα διάλα!

One of those days

Η καλή μέρα φαίνεται απ'το πρωί έτσι δε λένε; Εμένα η δικιά μου άρχισε με ύπνο. Εννοώ με ύπνο εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ξύπνιος. Δηλαδή άργησα να ξυπνήσω. Πολύ! Αν και τα πάντα είναι σχετικά....όπως και να το κάνεις όταν κανονικά πρέπει να είσαι στη δουλειά 9 και ξυπνάς 10 παρά είκοσι και έχεις και μιάμιση ώρα ταξίδι (βλέπετε ήθελα χαϊλίκια ο δικός σου, δεν μου άρεσε να μέινω στο Leuven γιατί είναι μικρό και δεν χωράει την αυτοκρατορική κωλάρα μου και έτσι αποφάσισα να μείνω στις Βρυξέλλες. Πάρτα τώρα μαλάκα που χάνεις κάθε μέρα 2-3 ώρες από τη ζωή σου στο πήγαινε-έλα.)μέχρι να φτάσεις στη δουλειά, το λες ότι έχεις αργήσει λίγο...Οπότε η μέρα μου συνεχίστηκε αμέσως μετά με καντήλια. "Όχι γαμώ το ξεσταύρι μου. Πάλι άργησα!" - the key word here being "πάλι". Μετά χαλάρωσα, σηκώθηκα, πλύθηκα, έφαγα το πρωινάκι μου...κύριος. Ε τι διάλο, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Διδακτορικό κάνουμε στη τελική, φοιτητές είμαστε στην ουσία. Άμα με ψάξει ο supervisor θα πω ότι είχα πάει στο εργαστήριο και τελείωσε η υπόθεση. Όχου! Κι έτσι επανήλθε η ηρεμία και η γαλήνη στο μυαλουδάκι μου. Αφού στο τραίνο έγραψα και καινούργιο ποστ για τον Trip-O-karido (ποιότητα, όχι μαλακίες...). Και φτάνω επιτέλους στη δουλειά με 2 ώρες καθυστέρηση σαν να μη τρέχει τίποτα. Άρχοντας. Και πάω να ανοίξω το πι-σι.

Εδώ επιτρέψτε μου να κάνω μία από αυτές τις παραγράφους-παρενθέσεις που τόσο πολύ μου αρέσουν. Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν διδακτορικό φοιτητή; Να τελειώσει το funding και να τον διώξουν λόγο ελειπούς budget. ΟΚ, το δευτερο χειρότερο; Να τελειώσουν οι μπύρες; Θα μπορούσε... αλλά όχι.  Να χάσει τα data του είναι η απάντηση. Ω ναι, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον που είναι στη μέση (η ακόμα χειρότερα προς το τέλος) της ερευνάς του. Επίσης έχετε ακούσει την έκφραση "Που να σου καεί ο σκληρός ρε!"; Μεγάλη κατάρα αδέρφια μου, μεγάλη κατάρα...

Πάω που λέτε να ανοίξω τον κομπιούτορα της δουλειάς ο οποίος περιέχει μέσα όλα μου τα δεδομένα κι όλη τη δουλειά μου των τελευταίων 2,5 χρόνων..."System Disk Error. Please boot from cd". Τι στο πούτσο έπαθε λέω. Πάω φέρνω τον IT guy (καλά αυτός κι αν είναι αποκαΐδι...δεν νιώθει το παλικάρι). Τον κοιτάει. Πατάει ctrl-alt-del, τον ξανακοιτάει, με κοιτάει με αυτό το απλανές του βλέμα και μου λέει ατάραχος: "The hard disk is destroyed". Τo πρώτο κεραμύδι με χτυπάει κατακούτελα. Ζντουπ! Τι; ποιός; πώς; πού; πότε; γιατί;  "And my data?" του λέω σε άπταιστα αγγλικά. "Oh, that too" μου λέει με το ίδιο χαζό, κενό, ηλίθιο, βέλγικης αγελάδας ύφος του. Το δεύτερο κεραμύδι -και ζύγιζε και 2 τόνους, τι σκατα από χρυσάφι τα φτιάχνουνε τα κεραμύδια στο Βέλγιο; - μόλις είχε προσγειωθει στην καράφλα μου. Τα γόνατα λυγίσαν κι ένιωσα μια σκοτοδείνη να με τυλίγει. "I hope you have a back-up" μου λέει για να με αποτελειώσει κι εγώ θέλω να ξεριζώσω την σπονδυλική του στύλη από τη βάση του κρανίου - σαν Fatality από Mortal Combat 2 -αλλά δεν έχω το κουράγιο. Back up; Βέβαια, πως δεν το σκέφτηκα; Γιατί  ο σωστός ο διδακτορικός έχει πάντα back up. Χα! Σας φαίνομαι εγώ για σωστό διδακτορικό φοιτητή; Η πόσο μάλλον για νορμάλ άτομο γενικότερα; Σας φαίνομαι για άνθρωπος που μαγειρεύει πριν πεινάσει; Θα σας πω εγώ. ΟΧΙ φυσικά. Πριν το προσωνύμιο "Σκουπίδι" επισημοποιηθεί, ξέρετε πως με φώναζαν, και ακόμα με φωνάζουν ορισμένοι; Παλτο! Μπροστά μου ο Κωνσταντίνου, ήταν απλή ζακέτα. Back up λοιπόν...έχουν οι άλλοι. Εγώ, δεν έχω. Τι να το κάνω; Λες και μια μέρα θα μου καεί ο σκληρός, έτσι ξαφνικά από μόνος του. Αυτά δεν συμβαίνουν πουθενά. Κι αν συμβαίνουν, συμβαίνουν σπάνια και σίγουρα όχι σε μένα.  Και όχι τίποτα άλλο, λες και όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα, λες και το σύμπαν αποφάσισε να μου ξηγηθεί punk'd, Μπαμ!, Candid Camera και Πλακα Κανεις all at once, κάνα μήνα πριν, μου 'χε στείλει mail ο supervisor που με ρωτούσε αν έχω κάνει back up όλα μου τα αρχεία σε 2-3 διαφορετικούς σκληρούς, κι αν όχι να το κάνω γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και φυσικά τον έγραψα στα αρχίδια μου. Έτσι λοιπόν τα έχασα όλα! All, everything, alle, todos. Δεν μου έμεινε τίποτα, μηδέν, nothing, nichts, niente, nada. Γαμήθηκε ο Δίας, με το σύμπαν και τα πάντα όλα. Σωστή παρτούζα δηλαδή.

Ε και τι να κάνουμε ψηλέ; Δεν θα πεθάνουμε κιόλα. Ευτυχώς που ΄χα φέρει μαζί το λαπτοπ δε λες; Και μπορώ να το μοιραστώ με το σύμπαν όλο αυτό που μου συμβαίνει. Να τα πω σε κάποιον, να κάνω την αυτο-ψυχοθεραπεία μου και να νιώσω λίγο καλύτερα. Α και που ΄σαι...Σύμπαν, το μπαίρνεις...άλλα δε πειράζει εγώ σε συμπαθώ ακόμα. It's just one of those days I guess...because shit happens...and when the shit hits the fan some guys run and some guys stay...and look on the bright side of life...Πάμε όλοι μαζί...σφυρίξτε στο ρυθμο...

ΥΓ. Επειδή δεν ήξερα σε ποιό από τα δύο μπλογκ ταίριαζε αυτή η ανάρτηση το ανέβασα και στα δύο. Ελπίζω να μην υπάρχει κάποιος ιερός, άγραφος, κώδικας του μπλόγκινγ που να το απαγορεύει αυτο...Αν υπάρχει να μου το πείτε γιατί εγώ πάνω απ' όλα, σέβομαι τους ιερούς, άγραφους κανόνες.

Δεν πάει άλλο

Λοιπόν το πήρα απόφαση. Χθες το βράδυ ήταν ή τελευταία φορά που έγινα σκουπίδι - στο επόμενο ποστ θα αναφερθώ ενδελεχώς στο τι εστί σκουπίδι. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Να είμαι έξω μεχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, να πίνω το κώλο μου, να χαλάω του κόσμου τα λεφτά, να κοιμάμαι ελάχιστες ώρες σε ξένους καναπέδες και να πηγαίνω αργοπορημένος στη δουλεία και με ένα κεφάλι σκατά. Μεγάλωσα πια και δεν έχω τις ίδιες αντοχές όπως παλιά. Και να τα έκανα όλα αυτά μόνο το σαβατοκύριακο πάει στο διάολο. Αλλά καθημερινές και επανειλημένα; Ε άει γαμήσου! Πρέπει να σκεφτώ λίγο και την υγεία μου και όχι μόνο. Πρέπει να οργανώσω και τη ζωή μου. Να βρω μια κοπέλα, να νοικοκυρευτώ να φτιάξω το μέλλον μου βρε αδερφέ. Λοιπόν τέρμα, το πήρα απόφαση! Κομμένες οι μαλακίες από δω και πέρα. Πάει ο Τρυποκάρυδος που ξέρατε. Θα γίνω Νίκος μου φαίνεται. Όχι ψέμματα θα γίνω χειρότερος απ' τον Νίκο. Θα φλωρέψω τόσο πολύ που ο Νίκος θα είναι το υπέρτατο αλάνι μπροστά μου. Απο σήμερα αρχίζει μια νέα εποχή στη ζωή μου. Today is the first day of the rest of my life!









Πρωταπριλιαααααα!!!!!!

Δεν σας χάλασε ψαράδες! Δεν πιστεύω να το πιστέψατε όλο αυτό το παραλλήρημα βλaκείας. Αν και η αλήθεια είναι οτί προδώθηκα λίγο εκεί που είπα οτι θα γίνω χειρότερος από τον Νικολίνο...


Πάρτε και το βιντεάκι σας. Tonis Sfinos και τα μυαλά στο μπλέντερ...

Αντι προκύρηξης

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που ξυπνάω στο καινούργιο μου διαμέρισμα. Ακόμα δεν είναι επιπλωμένο όπως βλέπετε, αλλά σιγά σιγά θα το φτιάξουμε. Είπαμε να μην έχει φρου φρου κι αρώματα φυσικά, αλλά χρειάζεται να έχει τον δικό του χαρακτήρα. Τον δικό μου χαρακτήρα δηλαδή. Η χθεσινή ανάρτηση ήταν πιλοτική. Ήταν κάτι που έγραψα στη χέστρα τις προάλλες και σκέφτηκα ότι ταιριάζει γάντι για πρώτο ποστ καθώς ό,τι γράφω εδώ μέσα ως επι το πλείστον θα είναι για το καζανάκι.

Και μιας και είμαι ανορθοδοξος και το ξεκίνησα ανάποδα το πράγμα, ας πούμε σήμερα τι ακριβώς, στο περίπου, έχετε να περιμένετε από αυτό το μπλόγκι. Κατ' αρχάς, όπως είπα και στο πατρικό, τα "άρθρα" θα είναι πιο πολύ αηδίες και τυχαίες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό παρά σοβαρές συγκροτημένες εκθέσεις που υποστηρίζουν την τάδε άποψη (λες και τα άλλα ήταν τέτοια χα χα χα). Επίσης μπορεί να είναι κάποια κομμάτια που έχω γράψει παλιότερα αλλά καταπιεζόμουν από τον άλλο να μην τα ανεβάσω γιατί ήταν πολύ κάφρικα. Τέλος μπορεί να είναι κάποιο βιντεάκι ή κάποιο τραγούδι που είδα ή άκουσα στο συσωλήν και μου άρεσε. Κοινώς αν θέλετε ποιότητα να πάτε στο Trip-O-karidos. Εδώ θα ανεβάζω πράγματα έτσι για να πω ότι τα ανέβασα.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω πως το trolling όπως και το κάπνισμα  επιτρέπεται καθ' όλη διάρκεια της πτήσης. Γι' αυτό τρολάρετε και καπνίστε άφοβα. Άμα θέλετε κάντε τα και τα δύο ταυτόχρονα, δεν με πειράζει. Ακόμη αν θέλετε σβήστε τη γόπα πάνω στην οθόνη ή πετάξτε τη τζιβάνα με οργή πάνω της καθώς τρολάρετε. Εμένα να! στα αρχίδια μου!

Αντε και για να αρχίσει ωραία η μέρα πάρτε τραγουδάκι...(ο τύπος είναι μεγάλο είδωλο, θέλω να κάνω εγχείρηση αλλάγης φύλου για να κάνω το παιδί του...)