Γενικά οι αναρτήσεις αυτού του τύπου δεν είναι το φόρτε μου. Όχι ότι σνομπάρω αυτούς που το κάνουν - καλά κάνουν και το κάνουν όσοι το κάνουν. Ούτε το θεωρώ δείγμα έλλειψης έμπνευσης κτλ. Απλά δεν μου 'χε έρθει ποτέ να το κάνω. Δεν το ένιωθα. Από την άλλη, βέβαια, αυτό το ιστολόγιο είναι γενικά ότι να ΄ναι. Δεν χωράει σε νόρμες και κανόνες. Κι αυτός είναι ο μοναδικός κανόνας που ακολουθώ κατά την συγγραφή του.
Το συγκεκριμμένο λοιπόν, το θεωρώ πολύ μεγάλο γεγονός για να μην το μοιραστώ. Κι αυτό γιατί νιώθω πως ο σκοπός της δημιουργίας αυτού εδώ το μπλόγκ επετεύχθει. Τα Φαγωμένα Χαρτάκια ολοκλήρωσαν αυτό για το οποίο γεννήθηκαν. Όχι ότι δεν το ήξερα, αλλά πλέον έχω και αδιάσειστα στοιχεία. Οι αναγνώστες μου είναι όλοι ανώμαλοι ή γουστάρουν τα τατού. Ή και τα δύο. Ιδού λοιπόν, ποιές λέξεις/φράσεις κλειδιά οδηγούν τον λαό μου στην πηγή της γνώσης που προσφέρω αφειδώς...
Δεν έχω τίποτε άλλο να πω παρά μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ευχαριστώ που στηρίζετε την ανωμαλία και την διαστροφή. Είστε το λιγότερο συγκινητικοί. Και για να μην ξεχνιόμαστε...
Κατ'αρχάς αντί για ευχές, καλές χρονιές και μαλακίες, ακούστε αυτό...
Π.Π.
Εκεί που έψαχνα που λες ένα βιντεάκι (από Metallica φυσικά) στο Συσωλήν, για αντι-ευχετήριο έπεσα πάνω στην νέα (εδώ και ένα μήνα περίπου) κυκλοφορία τους, το Beyond Magnetic που είναι ένα EP με 4 "κομμένα" από το Death Magnetic κομμάτια. Και είμαι σούπερ καυλωμένος και μαστουρωμένος όλη μέρα ακουγωντάς το να πούμε. Περισσότερα για Metallica σε λίγο...
Ναι χάθηκα το ξέρω. Όχι δεν άλλαξα ριλέσιονσιπ στάτους από "σίνγκλ" σε "ινα ρηλέησιονσιπ" στο facebook. Πρώτον προτιμώ να μου ρουφήξει το υποδόριο λίπος από τα αρχίδια ένας ανδαλουσιανός μυρμηγκοφάγος παρά να κάνω τέτοια αηδία στο fb και δεύτερον και να είχα βρει γκόμενα σιγά μη σας το λεγα. Άλλο είναι το πρόβλημα. Σας είχα πει ότι τα πράγματα στη δουλειά ζορίσανε και ότι μου 'γινε η σούφρα φινιστρίνι από το πολύ κωλόχερο που μου βάλανε; Σας το πα. Σας είπα ότι σοβαρεύτηκα; Δεν σας το πα (γιατί δεν έγινε). Παρ' όλα αυτά ο χρόνος και η διάθεση για γράψιμο sub zero να πούμε. Εξ ου και η εξαφάνιση μου από την μπλογκόσφαιρα. Από πέρσι έχω να γράψω! Βέβαια, δεν σας είδα να ανησυχείτε και ιδιαιτέρως. Ούτε ένα amber alert στις τηλοράσεις και τα ραδιόφωνα. Τι διάλο; Ούτε καν silver...Τς τς τς, με απογοητεύετε πιστοί μου σκατιάρηδες.
Παρ'όλα αυτά εγώ σας αγαπάω γιατί είμαι αυτός που είμαι και γιατί είστε αυτοί που είστε και γιατί είμασταν όλοι μας υπέροχοι και γιατί "η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι" και γιατί τελος πάντων μπορώ και θέλω. Και επειδή συμβαίνουν όλα αυτά τα παραπάνω θέλησα κατ' αρχήν να σας απευθύνω έναν μεταεόρτιο χαιρετισμό, να σας ενημερώσω ότι είμαι εδώ και είμαι καλά, λίγο βιασμένος από την ΒΓΣΑ (ΒελγοΓερμανική Συμμαχία Αφεντικών) αλλά καλά. Και ένας μήνας είναι θα περάσει, θα κάνω την γαμωπαρουσίαση που έχω να κάνω, θα τους την τρίψω στη μούρη και μετά συνεδριάκι στην Πορτογαλλία (δεν σε χάλασε ψαρά) σε πεντάστερη ξενοδοχειούμπα. Έτσι για να γουστάρουμε.
Επίσης ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που έκανε τα δάκρυα συγκίνησης και χαράς να κυλήσουν απάνω στο ροδαλό μαγουλάκι μου και να μετατρέψουν το πληκτρολόγιο σε μου μια μικρή βενετία με νησάκια τα πλήκτρα. Από χθες είμαι ο περήφανος κάτοχος ενός 3ήμερου εισιτηρίου για το fucking Download festival 2012 στο Donnington!!! Ναι ναι ξέρω, τους έχουμε δει και "καλά ρε μαλάκα πόσο χρονών είσαι; 15 να πούμε;" και άλλα τέτχια. Ε λοιπόν αφενός, να πάτε να γαμηθείτε γιατί ξέρω ότι τα λέτε από τη ζήλεια σας και αφετέρου να ξαναπάτε να γαμηθείτε που νομίζετε ότι υπάρχει περίπτωση να μου στερήσετε εμένα τον ενθουσιασμό με τις παπαριές σας. Metallica ρε μουνιά! Και Sabbath με Ozzy! Και Prodigy! Και τα μυαλά στο γουδοχέρι να πούμε! Κι έσείς τραβάτε να δείτε κάναν Οικονομόπουλο και κάναν ΛεΠα γατάκια. Άιντε! Μεταξύ μας, ζηλέυω λίγο που θα έρθουν και στην Ελλάδα οι Sabbath. Όχι γιατί δεν θα είναι πλέον μοναδικό το προνόμιο του να τους δω, αλλά γιατί θα τους ανοίξουν οι motherfucking Planet of Zeus. \m/
By the way, λέτε να πετύχω κάναν τέτοιο εκια πέρα στο Δονινγκτον να φάμε κάνα βρώμικο τση προκοπής...;
Δώσε βάση και νιώσε με λίγο. Χθες και προχθές μού 'γινε η κωλοσφυρίχτρα λάστιχο να ΄ούμε. Μου σκίσανε το γκρόβερ στη δουλειά. Και εξηγούμαι. Χθες είχαμε ολοήμερο -λετ μη ριπήτ δατ: ΟΛΟΗΜΕΡΟ- meeting με το γρουπ στο οποίο ανήκω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στο οποίο εμείς οι διδακτορικοί (κατά το "εμείς οι ναυτικοί") έπρεπε να παρουσιάσουμε την πρόοδο μας τον τον χρόνο που πέρασε. Κοινώς: την πουτσίσαμε μάγκες. Κι αυτό γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, μεγαλύτερο παλτό από μένα δεν υπάρχει. Ο Κωνσταντίνου μπροστά μου είναι ζιπουνάκι, άκοπα. Θα μου πεις, σας το 'πανε τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβες να ετοιμαστείς. Χα! Σε παρακαλώ τώρα...σε τα μας; Το ξέρα εδώ και κάνα μήνα. Είχα δώσει στον εαυτό μου 2 μέρες από την περασμένη βδομάδα (Πέμπτη και Παρασκευή), το Σαββατοκύριακο και Δευτέρα, Τρίτη για να ετοιμάσω μια γαμάτη παρουσίαση να μην μας τη πούνε ότι κωλοβαράμε και δεν κάνουμε τίποτα και τρώμε τα λεφτά του βέλγικου κράτους. Αμ δε!
Ξεκίνησα να σκεφτομαι -λετ μη ριπήτ δατ: ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ- την παρουσίαση την Δευτέρα μετά το φαγητό. Την Τρίτη όλη μέρα την δούλευα. Την τελείωσα Τετάρτη πρωί 5 λεπτά πριν αρχίσει το meeting. Περιμένετε να σας πω ότι μπορεί να την καθυστέρησα, αλλά βγήκε γαμάτη και εντυπωσίασα τους πάντες. Μμμ..ναι sure! ΧΑΛΙΑ ήταν. Έφαγα κράξιμο από την καθηγήτρια κι από τον supervisor του στυλ "στρώσε το κώλο σου μαλακισμένο γιατί δεν σε βλέπουμε καλά..." Και σαν να μη έφτανε το 8ωρο γαμωmeeting μετά πήγαμε για φάγητο όλοι μαζί και τους έφαγα στη μάπα μέχρι τις 9 το βράδυ. Ντάξει το φαγητό γάμησε, δε λέω. Και έφαγα σαν πούστης και δεν πλήρωσα ούτε δραχμή (το πιάσατε το υπονοούμενο...). Άσχετο αλλά δοκίμασα πρώτη φορά βατραχοπόδαρα. (Ναι έχουν γεύση κοτόπουλου. Αλλά τηγανισμένο σε λάδι που έχουν πιο πριν τηγανιστεί καλαμαράκια φαντάσου. Περίεργο, αλλά ωραίο.)
Το ρεζουμέ είναι ότι τις 2 τελευταίες μέρες πέρασα μια μίνι κόλαση στη δουλειά και ότι σήμερα δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να πάω. Πόσο μάλλον να στρώσω τον κώλο μου. Ώσπου έγινε το εξής καταπληκτικό σήμερα το πρωι. Μπαίνω στο μετρό για να πάω στο σταθμό του τραίνου. Και τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες μπαίνουν 2 τύποι στο βαγόνι. Πρώτος τύπος ψιλομοιάζει με γύφτο και κρατάει σαντούρι. Δεύετeρος τύπος ροκαμπιλάς, με τσουλούφι, φοράει κόκκινο πουκαμισάκι και μαύρο γιλέκο, τζινάκι με αλυσίδα απο τσέπη σε κωλότσεπη, μάυρα creepers και...κρατάει κόντρα μπασο. Κι αρχίζει να παίζει και να τραγουδάει Βασιλιά. (Όποιος ρωτήσει ποιός είναι ο Βασιλιάς, τρώει πενθήμερη και πάει φουλ για αλλάγή σχολικού περιβάλλοντος). Ε ρε φίλε και μου 'φτιαξε τη διάθεση να πούμε. Και το τσίμπησε και επάξια το ευροπουλάκι του -συνήθως δε δίνω σε "ζητιάνους" (χρησιμοποιώ τη λέξη ελλείψει κάποιας καλύτερης που σίγουρα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, εξ ου και τα εισαγωγικά). Όχι νιώσε το λίγο και κάνε τη σύγκριση μες το μυαλό σου. Έχεις στην ελλάδα τα γυφτάκια που σου πρήζουνε το μπούτσο με το ακορντεόν και το "αστα τα μαλλάκια σου". Κι έχεις ρε φίλε στην Βρυξέλλα τον ροκαμπιλά να σου τραγουδάει Έλβις 8 ή ώρα το πρωι με κοντραμπάσο και σαντούρι και να σου φτιάχνει τη μέρα. Ε ναι, υπάρχει ευρώπη 2 ταχυτήτων, πως να το κάνουμε...
Η αναίτια και γενικευμένη οργή ενάντιων -των πάντα έτοιμων να υπηρετήσουν τον έλληνα πολίτη- αστυνομικών είναι όπως πάντα άστοχη, επιτηδευμένη, καθοδηγούμενη και απαράδεκτη. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο άνωθεν φωτογραφικό στιγμιότυπο, ο ευσυνείδητος δημόσιος λειτουργός αναλαμβάνει χρέη κομμωτή και προσπαθεί με ζήλο και αυταπάρνηση να φριζάρει τα μαλλιά της άτυχης διαδηλώτριας με σπρέϋ λακ. Και λέω "άτυχης", διότι ενω είχε κανονισμένο ραντεβού με τον προσωπικό της κομμωτή -τα στοιχεία του οποίου θα παραμείνουν απόρρητα για λόγους ευθιξίας- εδώ και μήνες, αυτός αποφάσισε χθες να απεργήσει, συμπαρασυρμένος φαίνεται από το κλίμα γενικής απεργίας που καλλιέργησαν διάφοροι, άπλυτοι, αχτένιστοι και αξύριστοι αριστεροί. Ένα μεγάλο "εύγε" λοιπόν στο όργανο-κομμωτή, που ενώ αντί να κάθεται και να πίνει το φραπεδάκι του και να παρακολουθεί το μεγάλο ντέρμπι Μπάχαλοι vs ΠΑΜΕ, όπως πολλόι συνάδελφοί του -δεν θα το κρύψωμεν-, βρήκε άλλους τρόπους να απασχολήσει τη δημιουργηκότητα του. Το μεράκι και το κρυφό ταλέντο του αν θέλετε. Διοτί αγαπητοί μου, ας μην κρυβόμαστε. Το μόνο που βλέπουμε είναι μια μάσκα, ένα κράνος και μια ασπίδα. Ποιος από μας, αγαπητοί, κάθεται να δει πίσω από αυτά; Ποιός ξέρει ποιός πραγματικά κρύβεται πίσω από τη μάσκα και κάτω από το κράνος. Ποιος γνωρίζει την ιστορία και το προσωπικό δράμα του καθενός από αυτά τα παιδιά, που με θυσία και αυταπάρνηση δέρνουν το κόσμο για το καλό του; Ποιός μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι κάθε φορά που σηκώνει το γκλόπ δεν κάνει κι άλλη μια χαρακιά στην πονεμένη του καρδιά; Ποιός είναι αυτός που μπορεί να διαβεβαιώσει πως κάθε φορά που πετά το δακρυγόνο, δεν πετά εθελούσια και ανήμπορος να κάνει διαφορετικά την ψυχή του στον Καιάδα; Μπλεγμένος και παγιδευμένος μέσα σε ένα λαβύρινθο εντολών και καθήκοντος;
Για να επιστρέψω στην φωτογραφία αγαπητέ αναγνώστη, ο συγκεκριμένος τιμημένος και παρασημοφορημένος με το παράσημο του Σιδηρούν Χοίρου -που δίνεται στους γεναιότερους των γενναίων όταν συμπληρώσουν 1000 σπασμένα κρανία με χρήση μόνο γκλόμπ και ασπίδας- αστυνομίκός ονομάζεται Υάκυνθος Στρατοκαβλόπουλος και είχε όνειρο του να γίνει κομμωτής. Πρότυπο του έιχε πάντα τον Τρυφωνα Σαμαρα και τον Βιντάλ Σασσούν. Η άδικη μοίρα όμως τον ήθελε γόνο μιας αυστηρά στρατιωτικής πατριαρχικής οικογένειας και όπως αντιλαμβάνεστε τα όνειρα του έπρεπε να ακυρωθούν. Ο πατέρας του είχε άλλα όνειρα για τον ίδιο. Αφού απέτυχε να περάσει στη σχολή ευελπίδων ο πατέρας του Συνταγματάρχης Στρατοκαβλόπουλος έβαλε μέσον και τον δεχτήκανε στη σχολή αστυνομικών όπου και αρίστευσε. Το κρυφό του μαράζι όμως παρέμενε. Και μια μέρα το ήξερε, το ήξερε καλά πως το ταλέντο του θα αποκαλυπτόταν και ή επιθυμία του θα γινόταν πραγματικότητα. Υάκυνθε είμαστε μαζί σου! Ξεδίπλωσε τα φτερά σου και γίνε αυτό που ΕΣΥ επιθυμείς κι όχι αυτό που σου επιτάσσουν. Ξεδίπλωσε τα φτερά σου μικρή ροζ πεταλουδίτσα και αφέσου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος...
Νταξ. Μου είναι λιγο δύσκολο το να γράψω το σημερινό ποστ. Ειναι οριακά μελαγχωλικό. Τόσο ώστε θα μπορoούσε άνετα να αναρτηθεί στο μαγαζάκι του άλλου απέναντι. Τον Trip-O-karidos ντε! Αλλά από σεβασμό και μόνο στην μεγάλη αυτή ιδέα που ονομάζεται Skoupidia tou Leuven δεν θα χωρούσε πουθενά αλλού παρά εδώ, στα (σκωρο)φαγωμένα -πλην τιμημένα- χαρτάκια.
Η είδηση που θα σου μεταφέρω αγαπητέ αναγνώστη είναι πιο συνταρακτική, στενάχωρη και κυρίως θα επηρεάσει τη ζωή σου τόσο βαθειά και σε τόσο πολλά επίπεδα και πολύ περισσότερο φυσικά κι από την είδηση του θανάτου του μακαρίτη του Στηβ του Τζομπς να πούμε. Ω ναι. Ω τάφε μου κρεβάτι νυφικό, μα τον Όσιρη και μα τον Ατη, από σήμερα Η Skoupidia tou Leuven (και κατά συνεπεια και η Skoupidia Velgiou inc) αναστέλλει -για να μην πω τερματίζει- τις δραστηριότητες της (τουλάχιστον με την μορφή και την ένταση που είχαμε συνηθίσει) και ουσιαστικά παύει να υφίσταται. Για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται τι εστί Skoupidia Velgiou πατήστε εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό οι δραστηριότητες της εταιρίας είχαν μειωθεί δραστικά. Τα board meetings γίνονταν όλο και πιο αραιά ή χωρίς απαρτία. Όλα άρχισαν όταν ο Πρίγκηπας βρήκε την Πριγκήπισσα του.
Π.Π. (για να μην ξεχνιόμαστε)
Και νταξ. Δεν θα ήθελα να αρχίσω σε αυτό το σημείο να κακολογώ τις γύναικες, που μπαίνουν ανάμεσα σε μια παρέα και την καταστρέφουν συθέμελα γιατί πολύ απλά ζηλεύουν αυτό το τόσο απλό και όμορφο κι όμως τόσο απόμακρο και δυσαπόκτητο αγαθό που απολαμβάνουμε σε αφθονία εμείς οι άντρες. Την παρέα. Την αντροπαρέα για να είμαστε κι ακριβολόγοι. Κι αυτό γιατί κυρίες μου, με το μπαρδόν κιόλας, όσες φίλες και να έχετε, όσες κοριτσοπαρέες και να κάνετε με τις "καφρισες", "αλάνια", "cool" φιλενάδες σας, ποτέ δεν θα μπορέσετε να φτάσετε τα levels of awesomeness μιας αντροπαρέας. Και μην το παίρνετε προσωπικά, δεν φταίτε εσείς. Απλά δεν είστε τόσο γαμάτες και τόσο awesome όσο εμείς. True story!
Δεν θα το κάνω λοιπόν. Δεν θα κατηγορήσω την Πριγκίπισσα γιατί τυγχάνει να είναι γαμώ τα παιδιά. Και γιατί αν το κάνω παίζει ο πρίγκηπας να με αρχίσει στις φάπες. Αλλά κυρίως γιατί ειναι γαμώ τα παιδιά. Η αρχή του κακού όμως είχε γίνει. Το τελειωτικό χτύπημα όμως αδέρφια δίδεται σήμερα. Και μάλιστα εις διπλούν! Διότι σήμερα έχουμε μια αναχώρηση και μία άφιξη. Από τη μία λοιπόν έχουμε την άφιξη/εισαγωγή από ελλάδα έτερου θυληκού που ανεβάζει τον δείκτη των παντρεμένων, πλέον, μελών της εταιρίας σε 2. Και το όνομα του γαμπρού...Πρίμιτιβ. Πάει κι αυτός λοιπόν, τον χάσαμε. Σε κάνα μήνα που θα βγει από το σπίτι θα μάθουμε νέα του.
Αυτό όμως που κάνει πραγματικά στενάχωρη και αποφράδα την σημερινή μέρα είναι η αποχώρηση και ο ταυτόχρονος επαναπατρισμός του Χομπίστα, ιδρυτικό μέλος και μέγας αρωγός της Skoupidia tou Leuven inc. Δεν θα αρχίσω να πλέκω το εγκώμιο του Χομπίστα, γιατί αφ΄ενός μπορεί να κατηγορηθώ για αμεροληψία από τα άλλα μέλη της Skoupidia Velgiou inc. από την άλλη δεν είναι όυτε η ώρα τώρα, ούτε το μέρος εδώ για να κάνω κάτι τέτοιο. Να πω μόνο το εξής. Αιθάνομαι τιμή και περηφάνεια που έχω μοιραστεί το γουίσκι μου, το τσιπούρι μου (σωταρισμένο σε αίμα δράκου), το bunny hop και τις συνεπακόλουθες τούμπες μου και τους ανάποδους σταυρούς μου μαζί του. Γιατί είναι άμεσος, απλός, δωρικός, λιτός....Χομπίστας.
Παρ'όλα αυτά και με όλη την μεγαλοπρέπεια που του άξιζε τον αποχαιρετήσαμε με ένα τριήμερο γλέντι στο Leuven που όμοιο του θα ζήλευε και o Sid Vicious. Κλεινοντας μιας και είμαι αρκετά συγκινισιακά φορτισμένος ώστε να συνεχίσω, να προσευχηθώ στους θεούς της Rawk να πάνε όλα κατ'ευχήν και να γυρίσει σύντομα κοντά μας ο αγαπητός Χομπίστας ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε κι αγαπάμε. Ξεφτιλίκια, ξεφτιλίκια και πιό πολλά ξεφτιλίκια. Α και πού 'σαι ψηλε; Εγώ θα στο πάρω το εισιτήριο για Murphys κανόνισε την πορεία σου. Πέμπτη 26 Γενάρη θα ροκάρουμε σκληροπυρυνικά ακουγoντάς αυτό...
Ντάξει το ξέρω, το χω γαμήσει. Έχω να ανεβάσω ποστ από τότε που ο Στηβ ο Τζομπς ήτανε ζωντανός (καλό ε;). Για όλα φταίει το γαμημένο το Twitter να ξέρετε. Εκείνο με έχει σαγηνεύσει και απορροφάει κατ' αποκλειστικότητα τις σοφίες μου τον τελευταίο καιρό. Γι'αυτό αν σας λείπω τόσο πολύ κάντε με follow -να τηνα και η γκρίζα διαφήμιση εμμέσως πλην σαφώς. Μα ποιός έχω καταντήσει τελος πάντων, δεν με αναγνωρίζω. Η άλλη αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι με κάτι αλλο μεγαλύτερο (συγγραφικά πάντα) αυτό τον καιρό αποτελέσματα του οποίου ελπίζω να δείτε σύντομα. Δεν απολογούμαι, τα λέω για να τα ακούω βασικά.
Που λέτε σκατιάρηδες, σήμερα 2 κοσμοϊστορικά γεγονότα απασχολούν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Το ένα είναι ο θάνατος του Steve του Jobs. Ώπα μισό, δεν ενημέρωσα τη γιαγιά μου ακόμα.
-Γιαγιαααα. Πέθανε ο Steve Jobs.
-Ποιός;
- O Steve o Jobs καλέ γιαγιά. Ο ιδρυτής της apple.
-Ποιά είναι αυτή πάλι;
- Η εταιρεία που πουλάει κομπιουτερς και κινητά τηλέφωνα. Που άλλαξε τον κόσμο. Που έχει σήμα το δαγκωμένο μήλο.
-Ααααα! Πες το έτσι παιδάκι μου. Τον Στέλιο της Αντωνίας λες που χε το χωράφι με τα μήλα κάτω στου Πετριτή. Δυο χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Πωωω τι μου λες παληκάρι μου; Θεοσχωρέστον. Πότε είναι η κηδεία; Του στείλαμε κάνα στεφάνι του ανθρώπου; Να πάρεις τον θείο σου που έχει γραφείο τελετών να του στείλουμε ένα ωραίο. Όχι από τα πολύ ακριβά πες του, ξέρει αυτός. Είχε έρθει και στη κηδεία του παππού σου ο άνθρωπος. Μη μας πούνε και αγνώμονες.
Ναι που λέτε, το ένα ήταν αυτό και μόλις ενημερώθηκε και ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που δεν το ήξερε και σίγουρα έδινε μια δεκάρα...ΝΟΤ. Το άλλο είναι η κυκλοφορία του νέου βίντεο κλιπ του Tonis Sfinos. Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα πολύ (ίσαμε 3 δευτερόλεπτα) για το ποιό από τα δυο θέματα θα κυριαρχήσει στο παρόν ποστ. Αλλά τελικά διάλεξα!
Κυρίες και κύριοι απολαύστε τον έναν, τον μοναδικό, τον τυφώνα της λεβάντας, τον ημίθεο που προκαλεί λυποθυμίες στις γυναίκες, τον Toni Sfino!!!!
Αίντε και στα δικά μας...
Δε λέω για τον Στηβ ρε ρεμάλια που να φάτε τη γλώσσα σας. Για τον Τόνυ λέω. Ουστ από δω κοράκια!
-Yoko το ήπιες όλο το Bukkake σου παιδί μου;
-Ναι μπαμπάκα, το ρούφηξα μέχρι τελευταίας σταγόνας.
Ο παραπάνω διάλογος θα μπορόυσε κάλλιστα να έχει λάβει χώρα σήμερα το πρωί σε ένα ήρεμο, μεσοαστικό σπιτικό, πιθανότατα στα προάστια κάποιας μεγάλης πόλης, σε μια σύγχρονη και ανεπτυγμένη χώρα. Τι, δε με πιστεύετε;
Τώρα συγνώμη δηλαδή αλλά δεν έχετε ιδέα πόσο αρρωστάκια είναι αυτή η κοντόψωλη φυλή που κατοικεί στα βάθη της Ανατολής; Ναι αυτοί οι μπασμένοι οι Ιάπωνες. Όχι δηλαδή δείτε και πείτε μου...
Επίσης ξέχασα να αναφέρω πως είμαι πουλί. Wait, αυτό το ξέραμε ήδη. Το συνταρακτικό νέο όμως είναι πως εκτός από το να τρυπάω ξύλα και κορμούς δέντρων όλη μέρα (ξύνω τα αρχίδια μου), πλέον κελαηδάω κιόλα. Ναι σκατιάρηδες. Εκτός από το ότι ανήκω στην προνομιούχα γεννιά των αντρών που γαμάει χωρίς καπότα (γειά σου ρε Αγγελάκα θεέ), ανήκω πλέον και στην λοβοτομημένη γεννιά των μπλόγκερς που έχουν Τουίτερ. Οποία πρόοδος! Ακολουθήστε λοιπόν στραβάδια μην σας πάρει και σας σηκώσει. Μην ανησυχείτε μαλακίες γράφω κι εκεί, δεν θα αλλάξει κάτι, δεν θα ροκάρω τον κόσμο σας, ούτε θα συνταράξω το σύμπαν σας. Απλα εκεί οι χαρακτήρες, και άρα το μέγεθος της μαλακίας είναι περιορισμένα. Κουμπί έχει εκεί στα δεξά. --------->
Και ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Μπόνους βίντεο/ παιχνίδι αντοχής και υπομονής. Όποιος καταφέρει να δει το παρακάτω βίντεο ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, κερδίζει 1 κούτα γάλα Bukkake τη βδομάδα, εφ' όρου ζωής.
