Ευρώπη 2 ταχυτήτων

Δώσε βάση και νιώσε με λίγο. Χθες και προχθές μού 'γινε η κωλοσφυρίχτρα λάστιχο να ΄ούμε. Μου σκίσανε το γκρόβερ στη δουλειά. Και εξηγούμαι. Χθες είχαμε ολοήμερο -λετ μη ριπήτ δατ: ΟΛΟΗΜΕΡΟ- meeting με το γρουπ στο οποίο ανήκω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στο οποίο εμείς οι διδακτορικοί (κατά το "εμείς οι ναυτικοί") έπρεπε να παρουσιάσουμε την πρόοδο μας τον τον χρόνο που πέρασε. Κοινώς: την πουτσίσαμε μάγκες. Κι αυτό γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, μεγαλύτερο παλτό από μένα δεν υπάρχει.  Ο Κωνσταντίνου μπροστά μου είναι ζιπουνάκι, άκοπα. Θα μου πεις, σας το 'πανε τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβες να ετοιμαστείς. Χα! Σε παρακαλώ τώρα...σε τα μας; Το ξέρα εδώ και κάνα μήνα. Είχα δώσει στον εαυτό μου 2 μέρες από την περασμένη βδομάδα (Πέμπτη και Παρασκευή), το Σαββατοκύριακο και Δευτέρα, Τρίτη για να ετοιμάσω μια γαμάτη παρουσίαση να μην μας τη πούνε ότι κωλοβαράμε και δεν κάνουμε τίποτα και τρώμε τα λεφτά του βέλγικου κράτους. Αμ δε!

Ξεκίνησα να σκεφτομαι -λετ μη ριπήτ δατ: ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ- την παρουσίαση την Δευτέρα μετά το φαγητό. Την Τρίτη όλη μέρα την δούλευα. Την τελείωσα Τετάρτη πρωί 5 λεπτά πριν αρχίσει το meeting.  Περιμένετε να σας πω ότι μπορεί να την καθυστέρησα, αλλά βγήκε γαμάτη και εντυπωσίασα τους πάντες. Μμμ..ναι sure! ΧΑΛΙΑ ήταν. Έφαγα κράξιμο από την καθηγήτρια κι από τον supervisor του στυλ "στρώσε το κώλο σου μαλακισμένο γιατί δεν σε βλέπουμε καλά..." Και σαν να μη έφτανε το 8ωρο γαμωmeeting μετά πήγαμε για φάγητο όλοι μαζί και τους έφαγα στη μάπα μέχρι τις 9 το βράδυ. Ντάξει το φαγητό γάμησε, δε λέω. Και έφαγα σαν πούστης και δεν πλήρωσα ούτε δραχμή (το πιάσατε το υπονοούμενο...). Άσχετο αλλά δοκίμασα πρώτη φορά βατραχοπόδαρα. (Ναι έχουν γεύση κοτόπουλου. Αλλά τηγανισμένο σε λάδι που έχουν πιο πριν τηγανιστεί καλαμαράκια φαντάσου. Περίεργο, αλλά ωραίο.)

Το ρεζουμέ είναι ότι τις 2 τελευταίες μέρες πέρασα μια μίνι κόλαση στη δουλειά και ότι σήμερα δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να πάω. Πόσο μάλλον να στρώσω τον κώλο μου. Ώσπου έγινε το εξής καταπληκτικό σήμερα το πρωι. Μπαίνω στο μετρό για να πάω στο σταθμό του τραίνου. Και τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες μπαίνουν 2 τύποι στο βαγόνι. Πρώτος τύπος ψιλομοιάζει με γύφτο και κρατάει σαντούρι.  Δεύετeρος τύπος ροκαμπιλάς, με τσουλούφι, φοράει κόκκινο πουκαμισάκι και μαύρο γιλέκο, τζινάκι με αλυσίδα απο τσέπη σε κωλότσεπη, μάυρα creepers και...κρατάει κόντρα μπασο. Κι αρχίζει να παίζει και να τραγουδάει Βασιλιά. (Όποιος ρωτήσει ποιός είναι ο Βασιλιάς, τρώει πενθήμερη και πάει φουλ για αλλάγή σχολικού περιβάλλοντος). Ε ρε φίλε και μου 'φτιαξε τη διάθεση να πούμε. Και το τσίμπησε και επάξια το ευροπουλάκι του -συνήθως δε δίνω σε "ζητιάνους" (χρησιμοποιώ τη λέξη ελλείψει κάποιας καλύτερης που σίγουρα υπάρχει αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, εξ ου και τα εισαγωγικά). Όχι νιώσε το λίγο και κάνε τη σύγκριση μες το μυαλό σου. Έχεις στην ελλάδα τα γυφτάκια που σου πρήζουνε το μπούτσο με το ακορντεόν και το "αστα τα μαλλάκια σου". Κι έχεις ρε φίλε στην Βρυξέλλα τον ροκαμπιλά να σου τραγουδάει Έλβις 8 ή ώρα το πρωι με κοντραμπάσο και σαντούρι και να σου φτιάχνει τη μέρα. Ε ναι, υπάρχει ευρώπη 2 ταχυτήτων, πως να το κάνουμε...

Μία εικόνα χίλιες λέξεις

(Μια πονεμένη ιστορία)

Η αναίτια και γενικευμένη οργή ενάντιων -των πάντα έτοιμων να υπηρετήσουν τον έλληνα πολίτη- αστυνομικών είναι όπως πάντα άστοχη, επιτηδευμένη, καθοδηγούμενη και απαράδεκτη. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο άνωθεν φωτογραφικό στιγμιότυπο, ο ευσυνείδητος δημόσιος λειτουργός αναλαμβάνει χρέη κομμωτή και προσπαθεί με ζήλο και αυταπάρνηση να φριζάρει τα μαλλιά της άτυχης διαδηλώτριας με σπρέϋ λακ. Και λέω "άτυχης", διότι ενω είχε κανονισμένο ραντεβού με τον προσωπικό της κομμωτή -τα στοιχεία του οποίου θα παραμείνουν απόρρητα για λόγους ευθιξίας-  εδώ και μήνες, αυτός αποφάσισε χθες να απεργήσει, συμπαρασυρμένος φαίνεται από το κλίμα γενικής απεργίας που καλλιέργησαν διάφοροι, άπλυτοι, αχτένιστοι και αξύριστοι αριστεροί. Ένα μεγάλο "εύγε" λοιπόν στο όργανο-κομμωτή, που ενώ αντί να κάθεται και να πίνει το φραπεδάκι του και να παρακολουθεί το μεγάλο ντέρμπι Μπάχαλοι vs ΠΑΜΕ, όπως πολλόι συνάδελφοί του -δεν θα το κρύψωμεν-, βρήκε άλλους τρόπους να απασχολήσει τη δημιουργηκότητα του. Το μεράκι και το κρυφό ταλέντο του αν θέλετε. Διοτί αγαπητοί μου, ας μην κρυβόμαστε. Το μόνο που βλέπουμε είναι μια μάσκα, ένα κράνος και μια ασπίδα. Ποιος από μας, αγαπητοί, κάθεται να δει πίσω από αυτά; Ποιός ξέρει ποιός πραγματικά κρύβεται πίσω από τη μάσκα και κάτω από το κράνος. Ποιος γνωρίζει την ιστορία και το προσωπικό δράμα του καθενός από αυτά τα παιδιά, που με θυσία και αυταπάρνηση δέρνουν το κόσμο για το καλό του; Ποιός μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι κάθε φορά που σηκώνει το γκλόπ δεν κάνει κι άλλη μια χαρακιά στην πονεμένη του καρδιά; Ποιός είναι αυτός που μπορεί να διαβεβαιώσει πως κάθε φορά που πετά το δακρυγόνο, δεν πετά εθελούσια και ανήμπορος να κάνει διαφορετικά την ψυχή του στον Καιάδα; Μπλεγμένος και παγιδευμένος μέσα σε ένα λαβύρινθο εντολών και καθήκοντος;

Για να επιστρέψω στην φωτογραφία αγαπητέ αναγνώστη, ο συγκεκριμένος τιμημένος και παρασημοφορημένος με το παράσημο του Σιδηρούν Χοίρου -που δίνεται στους γεναιότερους των γενναίων όταν συμπληρώσουν 1000 σπασμένα κρανία με χρήση μόνο γκλόμπ και ασπίδας- αστυνομίκός ονομάζεται Υάκυνθος Στρατοκαβλόπουλος και είχε όνειρο του να γίνει κομμωτής. Πρότυπο του έιχε πάντα τον Τρυφωνα Σαμαρα και τον Βιντάλ Σασσούν. Η άδικη μοίρα όμως τον ήθελε γόνο μιας αυστηρά στρατιωτικής πατριαρχικής οικογένειας και όπως αντιλαμβάνεστε τα όνειρα του έπρεπε να ακυρωθούν. Ο πατέρας του είχε άλλα όνειρα για τον ίδιο. Αφού  απέτυχε να περάσει στη σχολή ευελπίδων ο πατέρας του Συνταγματάρχης Στρατοκαβλόπουλος έβαλε μέσον και τον δεχτήκανε στη σχολή αστυνομικών όπου και αρίστευσε. Το κρυφό του μαράζι όμως παρέμενε. Και μια μέρα το ήξερε, το ήξερε καλά πως το ταλέντο του θα αποκαλυπτόταν και ή επιθυμία του θα γινόταν πραγματικότητα. Υάκυνθε είμαστε μαζί σου! Ξεδίπλωσε τα φτερά σου και γίνε αυτό που ΕΣΥ επιθυμείς κι όχι αυτό που σου επιτάσσουν. Ξεδίπλωσε τα φτερά σου μικρή ροζ πεταλουδίτσα και αφέσου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος...

Το τέλος των Σκουπιδιών

Νταξ. Μου είναι λιγο δύσκολο το να γράψω το σημερινό ποστ. Ειναι οριακά μελαγχωλικό. Τόσο ώστε θα μπορoούσε άνετα να αναρτηθεί στο μαγαζάκι του άλλου απέναντι. Τον Trip-O-karidos ντε! Αλλά από σεβασμό και μόνο στην μεγάλη αυτή ιδέα που ονομάζεται Skoupidia tou Leuven δεν θα χωρούσε πουθενά αλλού παρά εδώ, στα (σκωρο)φαγωμένα -πλην τιμημένα- χαρτάκια.

Η είδηση που θα σου μεταφέρω αγαπητέ αναγνώστη είναι πιο συνταρακτική, στενάχωρη και κυρίως θα επηρεάσει τη ζωή σου τόσο βαθειά και σε τόσο πολλά επίπεδα και πολύ περισσότερο φυσικά κι από την είδηση του θανάτου του μακαρίτη του Στηβ του Τζομπς να πούμε. Ω ναι. Ω τάφε μου κρεβάτι νυφικό, μα τον Όσιρη και μα τον Ατη, από σήμερα Η Skoupidia tou Leuven (και κατά συνεπεια και η Skoupidia Velgiou inc) αναστέλλει -για να μην πω τερματίζει- τις δραστηριότητες της (τουλάχιστον με την μορφή και την ένταση που είχαμε συνηθίσει) και ουσιαστικά παύει να υφίσταται. Για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται τι εστί Skoupidia Velgiou πατήστε εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό οι δραστηριότητες της εταιρίας είχαν μειωθεί δραστικά. Τα board meetings γίνονταν όλο και πιο αραιά ή χωρίς απαρτία. Όλα άρχισαν όταν ο Πρίγκηπας βρήκε την Πριγκήπισσα του.

Π.Π. (για να μην ξεχνιόμαστε)
Και νταξ. Δεν θα ήθελα να αρχίσω σε αυτό το σημείο να κακολογώ τις γύναικες, που μπαίνουν ανάμεσα σε μια παρέα και την καταστρέφουν συθέμελα γιατί πολύ απλά ζηλεύουν αυτό το τόσο απλό και όμορφο κι όμως τόσο απόμακρο και δυσαπόκτητο αγαθό που απολαμβάνουμε σε αφθονία εμείς οι άντρες. Την παρέα. Την αντροπαρέα για να είμαστε κι ακριβολόγοι. Κι αυτό γιατί κυρίες μου, με το μπαρδόν κιόλας, όσες φίλες και να έχετε, όσες κοριτσοπαρέες και να κάνετε με τις "καφρισες", "αλάνια", "cool" φιλενάδες σας, ποτέ δεν θα μπορέσετε να φτάσετε τα levels of awesomeness μιας αντροπαρέας. Και μην το παίρνετε προσωπικά, δεν φταίτε εσείς. Απλά δεν είστε τόσο γαμάτες και τόσο awesome όσο εμείς. True story!

Δεν θα το κάνω λοιπόν. Δεν θα κατηγορήσω την Πριγκίπισσα γιατί τυγχάνει να είναι γαμώ τα παιδιά. Και γιατί αν το κάνω παίζει ο πρίγκηπας να με αρχίσει στις φάπες. Αλλά κυρίως γιατί ειναι γαμώ τα παιδιά. Η αρχή του κακού όμως είχε γίνει. Το τελειωτικό χτύπημα όμως αδέρφια δίδεται σήμερα. Και μάλιστα εις διπλούν! Διότι σήμερα έχουμε μια αναχώρηση και μία άφιξη. Από τη μία λοιπόν έχουμε την άφιξη/εισαγωγή από ελλάδα έτερου θυληκού που ανεβάζει τον δείκτη των παντρεμένων, πλέον, μελών της εταιρίας σε 2. Και το όνομα του γαμπρού...Πρίμιτιβ. Πάει κι αυτός λοιπόν, τον χάσαμε. Σε κάνα μήνα που θα βγει από το σπίτι θα μάθουμε νέα του.

Αυτό όμως που κάνει πραγματικά στενάχωρη και αποφράδα την σημερινή μέρα είναι η αποχώρηση και  ο ταυτόχρονος επαναπατρισμός του Χομπίστα, ιδρυτικό μέλος και μέγας αρωγός της Skoupidia tou Leuven inc. Δεν θα αρχίσω να πλέκω το εγκώμιο του Χομπίστα, γιατί αφ΄ενός μπορεί να κατηγορηθώ για αμεροληψία από τα άλλα μέλη της Skoupidia Velgiou inc. από την άλλη δεν είναι όυτε η ώρα τώρα, ούτε το μέρος εδώ για να κάνω κάτι τέτοιο. Να πω μόνο το εξής. Αιθάνομαι τιμή και περηφάνεια που έχω μοιραστεί το γουίσκι μου, το τσιπούρι μου (σωταρισμένο σε αίμα δράκου), το bunny hop και τις συνεπακόλουθες τούμπες μου και τους ανάποδους σταυρούς μου μαζί του. Γιατί είναι άμεσος, απλός, δωρικός, λιτός....Χομπίστας.

Παρ'όλα αυτά και με όλη την μεγαλοπρέπεια που του άξιζε τον αποχαιρετήσαμε με ένα τριήμερο γλέντι στο Leuven που όμοιο του θα ζήλευε και o Sid Vicious. Κλεινοντας μιας και είμαι αρκετά συγκινισιακά φορτισμένος ώστε να συνεχίσω, να προσευχηθώ στους θεούς της Rawk να πάνε όλα κατ'ευχήν και να γυρίσει σύντομα κοντά μας ο αγαπητός Χομπίστας ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε κι αγαπάμε. Ξεφτιλίκια, ξεφτιλίκια και πιό πολλά ξεφτιλίκια. Α και πού 'σαι ψηλε; Εγώ θα στο πάρω το εισιτήριο για Murphys κανόνισε την πορεία σου. Πέμπτη 26 Γενάρη θα ροκάρουμε σκληροπυρυνικά ακουγoντάς αυτό...

Τζέκινς Χαν εναντίον δαγκωμένων μήλων

Ντάξει το ξέρω, το χω γαμήσει. Έχω να ανεβάσω ποστ από τότε που ο Στηβ ο Τζομπς ήτανε ζωντανός (καλό ε;). Για όλα φταίει το γαμημένο το Twitter να ξέρετε. Εκείνο με έχει σαγηνεύσει και απορροφάει κατ' αποκλειστικότητα τις σοφίες μου τον τελευταίο καιρό. Γι'αυτό αν σας λείπω τόσο πολύ κάντε με follow -να τηνα και η γκρίζα διαφήμιση εμμέσως πλην σαφώς. Μα ποιός έχω καταντήσει τελος πάντων, δεν με αναγνωρίζω. Η άλλη αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι με κάτι αλλο μεγαλύτερο (συγγραφικά πάντα) αυτό τον καιρό αποτελέσματα του οποίου ελπίζω να δείτε σύντομα. Δεν απολογούμαι, τα λέω για να τα ακούω βασικά.

Που λέτε σκατιάρηδες, σήμερα 2 κοσμοϊστορικά γεγονότα απασχολούν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Το ένα είναι ο θάνατος του Steve του Jobs. Ώπα μισό, δεν ενημέρωσα τη γιαγιά μου ακόμα.

-Γιαγιαααα. Πέθανε ο Steve Jobs.
-Ποιός;
- O Steve o Jobs καλέ γιαγιά. Ο ιδρυτής της apple.
-Ποιά είναι αυτή πάλι;
- Η εταιρεία που πουλάει κομπιουτερς και κινητά τηλέφωνα. Που άλλαξε τον κόσμο. Που έχει σήμα το δαγκωμένο μήλο.
-Ααααα! Πες το έτσι παιδάκι μου. Τον Στέλιο της Αντωνίας λες που χε το χωράφι με τα μήλα κάτω στου Πετριτή. Δυο χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Πωωω τι μου λες παληκάρι μου; Θεοσχωρέστον. Πότε είναι η κηδεία; Του στείλαμε κάνα στεφάνι του ανθρώπου; Να πάρεις τον θείο σου που έχει γραφείο τελετών να του στείλουμε ένα ωραίο. Όχι από τα πολύ ακριβά πες του, ξέρει αυτός. Είχε έρθει και στη κηδεία του παππού σου ο άνθρωπος. Μη μας πούνε και αγνώμονες.

Ναι που λέτε, το ένα ήταν αυτό και μόλις ενημερώθηκε και ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που δεν το ήξερε και σίγουρα έδινε μια δεκάρα...ΝΟΤ. Το άλλο είναι η κυκλοφορία του νέου βίντεο κλιπ του Tonis Sfinos. Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα πολύ (ίσαμε 3 δευτερόλεπτα) για το ποιό από τα δυο θέματα θα κυριαρχήσει στο παρόν ποστ. Αλλά τελικά διάλεξα!

Κυρίες και κύριοι απολαύστε τον έναν, τον μοναδικό, τον τυφώνα της λεβάντας, τον ημίθεο που προκαλεί λυποθυμίες στις γυναίκες, τον Toni Sfino!!!!

                             

Αίντε και στα δικά μας...
Δε λέω για τον Στηβ ρε ρεμάλια που να φάτε τη γλώσσα σας. Για τον Τόνυ λέω. Ουστ από δω κοράκια!

Εσύ Αννούλα ήπιες γάλα σήμερα;

-Yoko το ήπιες όλο το Bukkake σου παιδί μου;
-Ναι μπαμπάκα, το ρούφηξα μέχρι τελευταίας σταγόνας.

Ο παραπάνω διάλογος θα μπορόυσε κάλλιστα να έχει λάβει χώρα σήμερα το πρωί σε ένα ήρεμο, μεσοαστικό σπιτικό, πιθανότατα στα προάστια κάποιας μεγάλης πόλης, σε μια σύγχρονη και ανεπτυγμένη χώρα. Τι, δε με πιστεύετε;
Τώρα συγνώμη δηλαδή αλλά δεν έχετε ιδέα πόσο αρρωστάκια είναι αυτή η κοντόψωλη φυλή που κατοικεί στα βάθη της Ανατολής; Ναι αυτοί οι μπασμένοι οι Ιάπωνες. Όχι δηλαδή δείτε και πείτε μου...

Επίσης ξέχασα να αναφέρω πως είμαι πουλί. Wait, αυτό το ξέραμε ήδη. Το συνταρακτικό νέο όμως είναι πως εκτός από το να τρυπάω ξύλα και κορμούς δέντρων όλη μέρα (ξύνω τα αρχίδια μου), πλέον κελαηδάω κιόλα. Ναι σκατιάρηδες. Εκτός από το ότι ανήκω στην προνομιούχα γεννιά των αντρών που γαμάει χωρίς καπότα (γειά σου ρε Αγγελάκα θεέ), ανήκω πλέον και στην λοβοτομημένη γεννιά των μπλόγκερς που έχουν Τουίτερ. Οποία πρόοδος! Ακολουθήστε λοιπόν στραβάδια μην σας πάρει και σας σηκώσει. Μην ανησυχείτε μαλακίες γράφω κι εκεί, δεν θα αλλάξει κάτι, δεν θα ροκάρω τον κόσμο σας, ούτε θα συνταράξω το σύμπαν σας. Απλα εκεί οι χαρακτήρες, και άρα το μέγεθος της μαλακίας είναι περιορισμένα. Κουμπί έχει εκεί στα δεξά. --------->

Και ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Μπόνους βίντεο/ παιχνίδι αντοχής και υπομονής. Όποιος καταφέρει να δει το παρακάτω βίντεο ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, κερδίζει 1 κούτα γάλα Bukkake τη βδομάδα, εφ' όρου ζωής.

Μιλάμε για αρρώστεια όχι μαλακίες...

Πίσω στα θρανία

Yo mathafakaz!!! Τρύπο is back in da house! Let me hear ya say WHOOOOΟ whooooo! Ελάτε ελάτε, ναι  το ξέρω με λατρεύετε  -κι εγώ σας αγαπάω- αλλά ας  ηρεμήσουμε. Άντε ένα standing ovation ακόμη κι ύστερα τέλος, ναι; 

Λοιπόν, αγαπητά μου παιδιά κατεβείτε από τα θρανία και τις καρέκλες κι ελάτε να ξεκινήσουμε το μάθημα τώρα.  Κωστάκη σβήσε το μπάφο παιδί μου, δεν έμαθες ότι απαγορευτηκε το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους; Περίμενε μέχρι το διάλειμα να πάμε μαζί στο προαύλιο. Αννούλα σταμάτα να μασάς τσίχλα σαν τη κατσίκα μανούλα μου. Αν θες να κάνεις κάτι χρήσιμο με το στόμα σου έλα να με βρεις μετά το μάθημα. Γιωργάκη! Τι κάνεις εκει χάμω σκυμμένος ανάμεσα στα μπούτια της Μαρίας παιδί μου; Σου έπεσε το στυλό σου; Α, μιας και είσαι εκει μέσα κοίτα μήπως βρείς τα γυαλιά μου γιατί έχω φάει το κόσμο όλονα και δεν τα βρισκω.  Αχμ...που είχαμε μείνει. Α ναι. Λοιπόν η στιγμή που όλοι περιμένατε έφτασε. Γύρισα από τις -γαμιστερότερες ever- διακοπές μου κι αφού ξεπέρασα την Μεταδιακοπική Ψυχολογική Διαταραχή (ΜΨΔ) γνωστή και ως Post-Holiday Blues η απλώς κατάθλιψη των διακοπών, επιστρέφω δημήτριος, ανανεωμένος καυλωμένος και μαστουρωμένος να σας διδάξω ήθος και αξίες...ΝΟΤ. Να σας κάνω ανθρώπους ρε. Γιααα να πάρω παρουσίες. Τι βλέπω; Κανένα νέο πρόσωπο. Όλοι μετεξεταστέοι μείνατε, ε; Σκατιάρηδες! Τίποτα δε μάθατε βρε ρεμάλια; Φτου σας. Φέτος που θα χουμε πιο προχωρημένη ύλη θέλω να βάλετε τα δυνατά σας χαραμοφάιδες, ακούτε;

Στο σημερινό πρώτο μάθημα μετά τις διακοπές θα τα πάμε λάου λάου, μη μου πάθετε κάνα κοκομπλόκο (κρατήστε αυτή τη λέξη, θα μας χρειαστεί στη συνέχεια). Σήμερα λοιπόν θα σας μεταφέρω πολύτιμα μαθήματα (ζωής) που πήρα σε αυτές τις διακοπές. Πράγματα καθημερινά και πρακτικά πλην όμως απαραίτητα για να χαρακτηριστούν οι διακοπές (της αντροπαρέας κυρίως) επιτυχημένες. Ναι καλά καταλάβατε, θα μιλήσουμε για καμάκι. Δηλαδή όχι ακριβώς για το καμάκι καθεαυτό καθώς κάθε άντρα (όπως και κάθε ψάρι άλλωστε) έχει το δικό του στυλ και ποιοί είμεθα εμείς για να κρίνουμε και να δώσουμε συμβουλές. Ο καθένας έχει τον τρόπο του και μόνο ο ίδιος ξέρει αν το ο τρόπος προσέγγισης του επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Άλλωστε κριτής όλων μας είναι μόνο ο θεός και οι χρησιμοποιημένες -ή όχι- καπότες στο καλαθάκι του μπάνιου μας  Υπάρχουν όμως πράγματα – μικρά και μεγάλα- που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι άντρουά της παρέας, οι wingmen του δηλαδή, ώστε να διευκολύνουμε τον φίλο μας να φτάσει στην πηγή, να σκοράρει, να μαστιγώσει το δελφίνι, βρε αδερφέ. Γιατί μην ξεχνάτε αδέρφια. Στο τέλος της ημέρας, δεν έχει σημασία σε πόσα γκομενάκια μίλησες, με πόσα από αυτά χόρεψες, πόσα τηλέφωνα πήρες ή ακόμα κι αν σκόραρες. Σημασία έχει τί έκανες και σε ποιο επίπεδο αυτοθυσίας έφτασες για να κάνουν οι κολλητοί σου ακριβώς τα ίδια.

Θα μου πείτε: "Τώρα μας τα λες ρε μεγάλε; Το καλοκαίρι τελείωσε". Αλλά αυτές οι γνώσεις που θα μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί μου αναγνώστες είναι τα αποστάγματα της εμπειρίας μου από το καλοκαίρι που μας πέρασε και μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε - με σύνεση και σοφία πάντα- το επόμενο καλοκαίρι ή όποτε εσείς κρίνετε ότι πρέπει. Αφήστε, τώρα που το σκέφτομαι, παλιολαμόγια πως για σας εκεί στην ελλάδα το καλοκαίρι ακόμα συνεχίζεται. Κι ο Σεπτέμβρης μια χαρά μήνας για διακοπές είναι, μη γκρινιάζετε. Τι να πω κι εγώ με τον γαμόκαιρο, γαμώ το Βέλγιο μου μέσα, γαμώ! Επίσης θα μου πείτε πως όλα αυτά (και κυρίως η ορολογίες που θα χρησιμοποιήσω κατά την παράδοση του μαθήματος) είναι ξενόφερτες αηδίες, αμερικανιές του κερατά, clopy paste από τις σειρές του χόλιγυντ τύπου How I met your mother κι κολοκύθια τούμπανα. Ε και; Δώστε τόπο στην οργή. Άλλωστε μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον επειδή γεννήθηκε καθυστέρας; (Δεν εννοώ εσένα Kathy παιδί μου...). Δεν μπορείς. Ε κι αυτοί γεννηθήκανε αμερικάνοι, δεν φταίνε σε τίποτα. Εξ' άλλου είναι άλλο πράγμα να τα βλέπεις σε μια σειρά στον υπολογιστή σου κι άλλο να τα παρακολουθείς να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου από τους καλύτερους σου φίλους, ή ακόμα καλύτερα να τα κάνεις εσύ ο ίδιος. Και τέλος πάντων η εποχή του πατροπαράδοτου, ολίγον τι μπρουτάλ, φύγαμε κι ότι γίνει, ο κάθένας για τη πάρτη του, greek kamaki έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι γυναίκες δε μασάσανε πλέον από κάτι τέτοια. Το παιχνίδι έχει αλλάξει και μαζί του πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε που είπε και μια μεγάλη ψυχή (από μυαλό κουκούτσι βέβαια αλλά δε μπορούμε να τα'χουμε όλα...). Το μέλλον της τέχνης του καμακίου αγαπητοί μου ανήκει σε αυτούς που έχουν όραμα και πλάνο. If you wanna have fun, you gotta be a man with a plan. Αν πάλι δεν θέλετε να με ακούσετε και πάτε να το παίξετε -τσάμπα- μάγκες, μπορείτε πάντα να πάρετε συμβουλές από τον μαιτρ του είδους...

Και μετά την μακροσκελέστατη, πλην απαραίτητη, αυτή εισαγωγή περνάμε στο προσκείμενο. Παρακάτω θα επιχειρήσω να αναπτύξω κάποιες τεχνικές οι οποίες σίγουρα δεν συνιστούν πανάκεια ούτε μπορώ να εγγυηθώ 100% για τα αποτελέσματα τους, αποτελούν όμως σίγουρα, χρήσιμα εργαλεία και βέλη στη φαρέτρα κάθε wingman που σέβεται τον εαυτό του. 

Pick n' roll

Κατ' αρχάς οι φίλοι μπασκετόφιλοι ας με συγχωρήσουν αλλά δεν έχω καμία απολύτως ιδέα για το τι σημαίνει ο όρος στα πλαίσια του ευγενούς αυτού αθλήματος (ψηλέ, το ξέρω ότι μου το 'χεις εξηγήσει ίσαμε 8.000 φορές αλλά δε σκαμπάζω. Είπαμε...άμα η μπάλλα έχει σπυριά, παθαίνω αλεργία). Στη περιπτωσή μας τα πράματα είναι απλά. Θέτουμε από πριν τους στόχους μας, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Όμορφα πράματα, νοικοκυρεμένα. Ελάτε τώρα δεσποινίδες μου που δήθεν θιχτήκατε. Κι εσείς το κάνετε, έχω γυναίκες φίλες εγώ και ξέρω. Μόνο που εμείς οι άντρες είμαστε πιο διαλλακτικοί και γενικότερα η διαδικασία διαρκεί πολύ λιγότερο. Π.χ. : 

-Ποιά θες;

-Την ξανθιά.

-Όχι ρε μαλάκα, την ξανθιά την έχω προλάβει εγώ.

-Καλά, θα πάρω τη μελαχροινή με τα μεγάλα βυζιά τότε.

-'Εγινε!

Βέβαια να θυμάστε πάντα, πως ότι μοιρασιές κι αν έχετε κάνει εσείς. στο τέλος πάντα υπερισχύουν οι μοιρασιές που έχουν κάνει τα κορίτσια. Σε περιπτωση δηλαδή. που υπάρχει conflict μιλάει πάντα το τραπέζι και οι γυναίκες έχουν πάντα ανώτερο φύλλο...

Pussy pass

Αφού γίνει το προαναφερθέν και απαραίτητο target acquisition ή αλλιώς lockάρισμα, έρχεται η ώρα της προσέγγισης. Είπαμε πάνω σε αυτό δεν θα σχολιάσω, ο καθένας ακολουθεί το δικό του flight plan. Παρ' όλα αυτά και εδώ ένας wingman μπορεί να φανεί χρήσιμος αν όχι απαραίτητος. Η περιβόητη ατάκα του Barney στο HIMYM "Haaave you met Ted?" -κοροιδέψτε όσο θέλετε αλλά - πιάνει μαλάκες μου. Δεν λέω ότι θα κανελώσετε το ριζόγαλο σώνει και ντε αλλά βοηθάει πάρα πολύ στο να πιάσεις κουβέντα, ειδικά αυτούς που δεν είναι πολύ τολμηροί από τη φύση τους. Επίσης το pussy pass μπορεί να λειτουργήσει και σε περιπτώσεις που για κάποιο λόγο ένας player βρεθει ξεμοναχιασμένος με περισσότερες της μίας αιθέριες υπάρξεις οπότε αυτομάτως αρχίζει να μοιράζει πάσες στους κολλητούς. Εκτός αν πηγαίνει για αλλού η δουλειά (παίξε μπάλλα μόνος σου παιχταρά μου!) και άρα αποσυρόμεθα διακριτικά και ησύχως ως οφείλουμε.

Cock block

Μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά. Τι γίνεται όμως όταν αρχίζουν και εμφανίζονται τα εχθρικά MIG στον αέρα; Είναι καιρός για λίγο cock blocking κύριοι! Όπως δηλώνει και ο όρος, αποστολή  μας είναι να μπλοκάρουμε το πουλί του αλλουνού (εχθρού) ώστε να αδράξουμε τους καρπούς της ικανοποίησης όταν (και αν) το πουλί του φίλου μας κελαηδίσει.  Στην πράξη αυτό αυτό σημαίνει πως όταν ο φίλος/player έχει lockάρει και υποπέσει στην αντιληψή σου ότι υπάρχει κινητικότητα και προετοιμασία για έφοδο στον ίδιο στόχο από άλλον, τότε πρέπει να μλοκάρεις την κίνηση του αντιπάλου με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος. Πιάσ' του κουβέντα, κέρασε τον ποτό, δημιούργησε έναν αντιπερισπασμό, πάσαρε του την αδερφή σου, κάνε κάτι τελος πάντων. Κι αν όλα τ παραπάνω αποτύχουν, απλά μπες μπροστά του και κόψε του το οπτικό πεδίο. Στην τελική ξεκίνα καυγά και κάτσε να τις φας. Σημασία έχει να κάνει τη δουλειά του ο φίλος μας απερίσπαστος και ανενόχλητος, nothing else matters. 

Cock wall

Το cock wall  είναι (αυτό που φαντάζεστε. Όχι δεν θέλει πολύ φαντασία) ακριβώς αυτό, ένας καύλινος τοίχος δηλαδή και λόγω και της δυναμικής του μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη, ευθέως ανάλογη με το cock block, είναι όταν το παιχνίδι γίνεται multiplayer. Κοινώς όταν όλοι μαζί την έχουμε πέσει σε μια κοριτσοπαρέα και καλούμαστε να τις προστατέψουμε από εισερχόμενα πυρά, σφηνάκια κτλ προερχόμενα από έτερη αντροπαρέα.  Τότε σχηματίζουμε με τα κορμιά μας έναν όμορφο τοίχο γύρω τους και δεν αφήνουμε τίποτα να παρεισφρήσει. Σε άλλη περίπτωση το cock wall μπορεί να στηθεί όταν ο player της παρέας πετάει solo και βρίσκεται σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις με τον στόχο του αλλά υπάρχουν διάφοροι αντιπερισπασμοί που του αποσπούν την προσοχή. Καθήκον μας είναι να μην αφήσουμε τίποτα να περάσει -αρσενικό ή θηλυκό - και να τον αφήσουμε να κάνει το παιχνίδι του συγκεντρωμένος. Κάτι σαν firewall δηλαδή. Είναι δύσκολη δουλειά και απαιτεί συντονισμό και συγχρονισμό αλλά επιφέρει σπουδαία αποτελέσματα. Μου 'χουν κάνει cock wall εμένα και ξέρω...

Pussy block

Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εξής κατάσταση: Ο φίλος μας να έχει κάνει focus στο Α γκομενάκι και να προσπαθεί να επιτύχει το a-game και το Β γκομενάκι που επίσης τον γουστάρει να προσπαθεί να τον απομακρύνει από τον στόχο. Τότε καλούμαστε ως ευσυνείδητοι wingmen να αναλάβουμε δράση. Οι επιλογές μας πολλές και αρκετές από αυτές ευχάριστες και ίσως αποδοτικές και για εμάς. Μπορούμε πάντα να την πέσουμε εμείς στο γκομενάκι Β κι έτσι έχουμε ένα ενδεχόμενο win win scenario. Αν πάλι δεν μας κάνει κλικ μπορούμε να αρχίσουμε να λεμε μαλακίες για τον φίλο μας (always use with caution, δεν θέλουμε να βγει βρώμα για τον φίλο μας σε όλο το μαγαζί) και να την ξενερώσουμε. Τέλος μπορούμε απλα να της δώσουμε μια πληρεξούσια χυλόπιτα και να την στείλουμε στο καλο. Εδώ πάλι θέλει προσοχή γιατί αυτές οι γυναίκες είναι πολύ εκδικητικά πλάσματα ώρες ώρες. Όπως και να 'χει το pussy block είναι πολύ πιο ευχάριτο και δημιουργικό (αλλά και πιο tricky) από το cock block.

Pussy teasing

Το pussy teasing θα μπορούσε να είναι υποκατηγορία του pussy block αλλά το αναφέρουμε ξεχωριστά γιατι είναι μια νίκη ενάντια στο γυναικείο φύλλο και μας αρέσει να το κάνουμε. Για εκατομμύρια χρόνια οι γυναίκες εξασκούν την τέχνη του cock teasing με μεγάλη επιτυχία και καταστροφικές συνέπειες για εμάς τους άντρες. Το πρώτο άλλωστε αφειδώς καταγεγραμμένο cock teasing στην ιστορία της ανθρωπότητας το έκανε η Εύα στο φίδι. Και όλοι είδαμε που κατέληξε αυτό. Ε λοιπόν κυρίες μου μάθετε πλέον αυτό: Μπορούμε κι εμείς να το κάνουμε και το λέμε pussy teasing. Εντάξει δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχουμε κάνει master όλα τα απαραίτητα skills όπως εσείς αλλά από δω και πέρα δεν θα παραδινόμαστε αμαχητι. Πλεόν μπορούμε κι εμείς να σας "παίζουμε", να σας καυλώνουμε και στο τέλος να μην σας καθόμαστε. Όταν ακούσεις από τα χείλη μιας γυναίκας ατάκες τύπου: "Έλα να σε κεράσω σφηνάκι και να σου δείξω τι μπορώ να κάνω με το λεμόνι", "θα μπορούσες να είσαι ο άντρας της ζωής μου" και "αν ήσουν πιο ενεργητικός, τώρα θα είμασταν αλλού", τότε μπορείς να κοιτάξεις τους φίλους σου με ικανοποίηση και να τους χαρίσεις ένα αυτάρεσκο μειδίαμα. Αυτοι θα καταλάβουν: Pussy teasing has been achieved!

  

Αυτό ήταν παίδες. Το μάθημα τελείωσε για σήμερα. Αύριο θα σας εξετάσω. Και να θυμάστε φίλοι μου. Always be focused (like a laser). Μην την πέφτετε ποτέ σε κοπέλες από την ίδια παρέα. Τουλάχιστον όχι την ίδια βραδιά. Α και πού 'στε αδέρφια; "Δεν υπάρχουν άσχημες γκόμενες. Υπάρχουν απλά άντρες που δεν έχουν πιει αρκετά."

  

ΥΓ (προς το γυναικείο μου κοινό): Το ξέρετε ότι σας σας αγαπάω και πως ό,τι λέω το λέω με αγάπη, φροντίδα και προδέρμ. Στην ουσία βρε κουτά εγώ για σας δουλέυω. Τι δήλαδη; Θέλετε να σας την πέφτουν τίποτα τελεμέδες που δεν ξέρουν που τους παν' τα τέσσερα; Εγώ επιμορφώνω τον αντρικό πληθυσμό, ανεβάζω το επίπεδο και άρα σας εξασφαλίζω καλύτερα, ποιοτικότερα και αποτελεσματικότερα πεσίματα. Δεν χρειάζετε να με ευχαριστήσετε. Εγώ κάνω το καλό και το ρίχνω στο γυαλό...


ΥΓ2: Αφιερωμένο εξαιρετικά στους πιο άξιους, ικανούς, συγκλονιστικούς και αποτελεσματικούς wingmen που μπορεί να έχει ένας dude δίπλα του. Είσασταν απλά συγκινητικοί...

Φ.Χ. S01E20 Season Finale

Πρόλογος (κουβέρ a.k.a. ψωμάκι-βουτυράκι)
Τα ψέμματα τελείωσαν κυρίες και κύριοι, το καλοκαίρι έφτασε εμπρός βημά ταχύ κοιλάρες να πετάξουμε, ρακέτες και ρακή (άσχετο...). Και αυτό είναι το τελευταίο, συλλεκτικό, επεισόδιο των Φαγωμένων Χαρτακίων για  τη φετινή σαιζόν. Περισσότερα φαγωμένα χαρτάκια το Σεπτέμβρη όταν γυρίσω από διακοπές. Αν και ξεκινήσαμε δυμαμικά, λίγο το μειωμένο μπάτζετ, λίγο η μειωμένη τηλεθέαση σε συνδιασμό με τις αυξήσεις στα έξοδα διαφήμισης, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο κρασί, λιγο θαλασσά και τ'αγόρι μου, έπεσε ο ρυθμός και η συχνότητα των αναρτήσεων. Για να μη σας αφήσω παραπονεμένους όμως, αυτό το τελευταίο special edition επεισόδιο θα είναι παχύ παχύ με έξτρα χολή και μπόλικη αρρωστημένη λαγνεία (παντώς είδους - διοτί εμείς εδώ στα φαγωμένα χαρτάκια δεν αφήνουμε ούτε έναν πελάτη δυσσαρεστημένο) και ενισχυμένη δόση από βιντεάκια. Αντί να γράψω 2-3 ξεχωριστές αναρτήσεις θα γράψω μία μεγάλη που θα αποτελείται από διάφορα επι μέρους πιάτα. Καθίστε αναπαυτικά στις πολυθρόνες σας, αναψτε το τσιγαράκι σας (ή ό,τι άλλο προτιμάει καθείς), ανακατέψτε τη φραπεδία να ενσωματωθεί ο αφρός-στόκος στο υπόλοιπο υγρό, έχετε εύκαιρο δίπλα σας ένα καταψύκτη με "ιδρωμένες" πράσινες και άμστελ και απολαύστε με!

Προειδοποίηση περιεχομένου...my ass (Ορεκτικό)

Και ξεκινάω με κάτι που με βασανίζει αρκετό καιρό τώρα. Όπως θα έχετε ίσως παρατηρήσει πρίν μπείτε στο μυθικό αυτό ιστολόγιο σας βγάζει μια σελίδα που λέει προειδοποίηση περιεχομένου και παπάρια τούμπανα. Το είχα βάλει σε μια σπάνια κρίση ευσυνειδησίας που με είχε πιάσει πριν από καιρό όταν είχα ποστάρει ένα βιντεάκι με μια τύπισσα που "έτρωγε" μια πίτσα βιλγάρικη (ένα καυλί που εξείχε από το κέντρο μιας πίτσας). Γιάτι κάθησα και σκέφτηκα, κρίμα είναι, μπορεί κάνα παιδάκι να πατήσει κατα λάθος το λινκ και να αντικρίσει αυτό το θέαμα και να μην ξαναφάει ποτέ πίτσα στη ζωή του (και είναι πραγματικά κρίμα γιατί η πίτσα είναι και γαμώ τα φαγητά βασικά να 'όυμ). Ώσπου κάθησα και το ξανασκέφτηκα...για στάσου ρε μεγάλε (μου λέω). Τι πάει να πει κατα λάθος; Φταίω εγώ αν εσύ ανεύθυνε γονέα δεν μπορείς να ελέγξεις το μουλικό σου; Επίσης τι ακριβώς να ελέγξεις; Τι σε πείραξε στο δικό μου το μπλόγκ δηλαδής. Που έχω κάνα-δυο κάφρικα βιντεάκια, δυο-τρεις φωτογραφίες με βυζάκια και λεώ καμιά καφρίλα; Από μένα περίμενε να τα ακούσει το μπασταρδό σου δηλαδή; Στο σχολείο που γαμιούνται σα τα σκυλιά στις τουαλέτες από τα 13 (οι συντηρητικιές και οι πουριτανοί), καπνίζουν σαν τσιμινιέρες και βρίζουν σαν λιμενεργάτες στη Τρούμπα μετά από το χειρότερο μεθύσι της ζωής τους το βράδυ που δεν τους έκατσε ούτε η πιο άσχημη πουτάνα, δεν σε πειράζει; Εγώ θα είμαι αυτός που θα μαγαρίσει τη βελούδινη αθωότητα του μονακριβού σου; Αν όλα στη ζωή εξελίσσονται (που έτσι κάνουν) σύμφωνα με μια απλή αφαιρετική λογική αν εγώ στα 14 μου είχα πάει με...μισό να υπολογίσω....ΜΗΔΕΝ γυναίκες και είχα κάνει τη ψωλή μου λάστιχο από τα 3λεπτα βιντεάκια, για τα οποία περίμενα 30-45 λεπτα -με dial-up σύνδεση- για να κατέβουν (και χωρίς youporn και μαλακίες) τότε ο κανακάρης σου έχει δει και -πιθανότατα- έχει γαμήσει πιο πολύ μουνί απ' όσο είχα φανταστεί εγώ στα πιο τρελλά μου όνειρα και η τσουτσούνα του είναι συνδεδεμένη με υδρόψυκτο σύστημα ψύξης για να μην αυτοαναφλέγεται από την πολύ μαλακία. Γι' αυτό λοιπόν το αποφάσισα. Θα τηνε βγάλω τη γαμημένη τη προειδοποίηση περιεχομένου κι ας πέφτει πάνω μου ο όποιος νά'ναι. Αν είναι ανήλικος ακόμα καλύτερα, ας διαβάσει λίγο Τρυποκάρυδο μπας και ξεστραβωθεί και γίνει λίγο άνθρωπος. Κι αν είναι ενήλικας και νιώθει ότι προσβάλλεται από το περιεχόμενο του μπλόγκ, αφενός να κι εμένα! στα αρχίδια μου, αφετέρου να το κλείσει το ρημάδι και να του κουλαθεί το χέρι άμα πάει να το ξανανοίξει. Ορίστε μας! Εδώ δε με λογοκρίνει η μάνα μου κι ο πατέρας μου, θα αυτολογοκρίνομαι από μόνος μου; Αίσχος!

Σαπίλα, βαρεμάρα και 2 και σήμερα (πρώτο πιάτο)

Η διάθεσή μου δεν περιγράφεται με λόγια. Το "έχω μπει σε mood διακοπών" είναι μεγαλύτερο understatement κι από το "υπάρχουν λεφτά" του Γιωργάκη. Όπως καταλάβατε κι από τον τίτλο αγαπητοί μου γεωσκώληκες αναγνώστες σε 2 μέρες πατάω τη βρωμερή πατούσα μου στα καθηγιασμένα και -προς το παρόν ακόμα- πάτρια (διότι αγαπητέ αύριο μεθαύριο -ποτέ δε ξέρεις- το Σύνταγμα μπορεί να λέγεται Place de Constitution και η Ομόνοια Platz der Eintracht και να χρειάζομαι βίζα για να μπω) εδάφη. Περιγράφεται όμως (η διαθεσή μου) με τραγούδια. Είναι κάπως blues και βεριεστημένα μελαγχολική σαν κι αυτό:

Λίγο καβάλα-τη-τσοπεριά-να -φύγουμε-επίτελους-από-το-μπουρδέλο-να-πάμε-διακοπές-αλλά-μη-βιάζεσαι-κιόλα-και-σκοτωθούμε σαν κι αυτό:

Λίγο ώχου-αδερφάκι-μου-τι-σκας;-γράψτα-όλα-στ'-αρχίδια-σου-πιάσε-το-μπάντζο-σου-κι-έλα-να-παίξουμε-με-τις-tapes-ton-varelion σαν κι αυτό:

Με νιώθετε;

Σε φάση Μετάλικα κι έτσι... (δεύτερο πιάτο)


Λοιπόν και μιας και το ρίξαμε στη μουσική ας παραμείνουμε στο θέμα. Τον τελευταίο καιρό (μήνα και βάλε) δεν ξέρω τι έχω πάθει, άλλα έχω μπει σε μια φάση Metallica ανευ προηγουμένου. Ακούω συνέχεια στη δουλειά, στο τραίνο, στο σπίτι Metallica στο repeat. Κι όχι τα κλασσικά, τα πρώτα, τις θρασιες που όλοι αγαπήσαμε. Ούτε καν τις μπαλάντες από black album κτλ. Συγκεκριμμένα ακούω το Garage Inc και πιο συγκεκριμμένα το πρώτο cd (Turn the page, Astronomy, Whiskey in the jar κ.ο.κ.). Και δεν θα το έκανα θέμα αν δεν λάμβανε χώρα μια τρομέρη συνειδητοποίηση στον υπερανεπτυγμένο εγκέφαλο μου. Οι διασκευές μου αρέσουν πιο πολύ από τα αυθεντικά. Και εξηγούμαι: Είναι κοινή πεποίθηση ότι αναφορικά σε ένα τραγούδι, όσες φορές κι αν διασκευαστεί, καμία εκτέλεση (πλην ελαχίστων κοινά αποδεκτών περιπτώσεων) δεν φτάνει, πόσο μάλλον ξεπερνάει την αυθεντική. Ε λοιπόν ξέρετε τι λέει ο Τρυποκάρυδος για αυτό; Σκατά με φράουλες (ναι μαλακισμένο, πάλι φράουλες)! Αν εξαλείψουμε τον παράγοντα προσωπικό γούστο (περι ορέξεως κολοκυθόπιτα κι άλλα τέτοια γραφικά) από την εξίσωση, it all comes down to this finally. Εξαρτάται από το ποια εκτέλεση άκουσες πρώτη φορά. Ποιά αποτυπώθηκε στο υποσυνειδητό σου ως η "αυθεντική". Εγώ λοιπόν είχα την τύχη (ή την ατυχία μερικοί μπορεί να πουν) να ακούσω τα συγκεκριμμένα τραγούδια για πρώτη φορά από τον δίσκο αυτό των Metallica. Κι έτσι καταγράφηκε η ακουστική πληροφορία στον εγκέφαλο μου κι αυτό πλέον δεν αλλάζει. Για παράδειγμα -τώρα ετοιμάζομαι να διαπράξω υπέρτατη ιεροσυλία σύμφωνα πάλι με ορισμένους- το "Turn the page" από Bob Seger το θεωρώ μέτριο, το "Astronomy" από Blue Oyster Cult επιεικώς μέτριο και το "Loverman" από Chris Isaak απαράδεκτο. Αντίθετα το "Sabbra Cadabra" το προτιμώ από Sabbath γιατί από αυτούς το άκουσα πρώτη φορά. Και όσοι δεν πείστηκαν ακόμα μπορούν να πάρουν ένα φτερό από παγόνι (η μπύρα παγώνει, το παγόνι δεν μπύρα) και να μου γαργαλήσουν τα αρχίδια. Επίσης αν ακόμα και μετά από αυτό υπάρχουν αμφιβολίες επιτρέψετε μου να επαναφέρω στο τραπέζι το πιο ατράνταχτο επιχείρημα όλων: Περι ορέξεως κολοκυθόπιτα ρε μουνιά!

Planet of motherfucking Zeus και τα μυαλά...στον επιταχυντή υποατομικών σωματιδίων του CERN (τρίτο και το τσακώσαμε και στη φυλακή το χώσαμε...πιάτο φυσικά)


Ω ναι, σας έχω ενα χρωστούμενο από προηγούμενη ανάρτηση. Το σουκού που πέρασε ήμανε στο Ερφουρτ τση Γερμανίας για ενα φεστιβαλάκι stoner όπου θα παίζανε και οι δικοί μας οι Planet of Zeus. Είχα επίσης υποσχεθεί πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό αλλά η φάση έχει ως εξής. Αφενός είμαι τόσο παλτό που ναι μεν πήρα φωτογραφική μαζί μου, δεν είχα φορτίσει τη μπαταρία δε (προλάβαμε μόνο να βγάλουμε κάτι γαμάτες με τον χομπίστα καθώς πίναμε ουίσκια στο πίσω κάθισμα καθ'οδόν αλλά δεν είναι για ποστάρισμα). Αφετέρου, πιστός στην υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου, ήπια τόσα ουίσκια και τόσους μπάφους και τόσες μπύρες που τη μισή ώρα κοιμόμουνα. Τους Monster Magnet κατά τύχη τους προλάβαμε, αφού μόλις είχαμε ξυπνήσει από τη μεσημεριανή σιέστα (9 το βράδυ) και πηγαίναμε να πάρουμε καφέ και κρεπούλα και ξαφνικά αρχίζουν να παίζουν. Ένα έχω όμως να πω: οι Planet γαμήσαν μανούλες και μπράβο τους. Εκτός από το ότι η μουσική τους γαμάει, έτσι κι αλλιώς, είχαν φοβερή σκηνική παρουσία. Απολάυστε τους και αν είστε πολύ παρατηρητικοί, μπροστά και λίγο δεξιά από τον μπασίστα (αυτός με το μπάσο...duh...ε, το άσπρο t-shirt εννοώ) θα δέιτε μια καράφλα που ανήκει σε έναν dude μετρίου αναστήματος να κοπανιέται και να πηγαινοέρχεται ανα διαστήματα. Δικία μου είναι :D

Διάφορα κι ανούσια έτσι για να κλείσουμε (επιδόρπιο)


Κατ αρχάς πριν πούμε οτιδήποτε απολαύστε το παρακάτω βιντεάκι στο οποίο πλακώνονται στις μάπες μια κινέζα γριά ninja και μια νταβραντισμένη μαύρη yo nigga bitch μέσα σε ένα λεοφωρείο στην china town. Πριν βιαστείτε να ρίξετε όλα τα λεφτά σας στην badass nigga woman σκεφτείτε ότι η προγιαγιά του Τσάκι Τσαν παίζει εντός έδρας (mothafucking china town) και ότι οι ninja ειναι ύπουλα πλάσματα. Εγώ μίλησα. Αν θες να πας ταμείο με ακούς. Αν θες να παριστάνεις τη σφουγγαρίστρα και να κάνεις παρέα με τον κουβά κάνε του κεφαλιού σου...Το ξυλίκι αρχίζει κάπου στο 1:13.

Έφτασε η ώρα να χωρίσουμε...την αγάπη που χαμε να σβήσουμε...ΕΜΕΙΣ. Από τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη θα είμαι πίσω στο εξωτικό Βέλγιο (παρένθεση: σήμερα έχει σχεδόν χειμώνα γαμώ τη πουτάνα του, αλλά χαλάλι. Σε δυο μερούλες θα παραπονιέμαι για τη ζέστη...) και πίσω στις επάλξεις με ανανεωμένα Φ.Χ. και νέα επεισόδια με θέματα όπως: Πως πέρασα το καλοκαίρι και πόσες γυναίκες γευτήκανε μια φέτα παραδείσου στα χέρια μου, γιατί τα βυζία είναι καλύτερα από τα αρχίδια, οδηγός επιβίωσης σε στριπτιτζάδικο και πολλά άλλα (αυτό σημαίνει ότι δεν έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου). Όποια (άντε και όποιος, χαρίζει η ομάδα...) θέλει να με βρεί και να μου αποδώσει τιμές, να μου πλύνει τα πόδια με τα δακρυά της και να τα σφουγγίσει με τα μαλλιά της ή να της υπογράψω κάνα αυτόγραφο τώρα που θα είμαι έλλαδα μπορεί να προσπαθήσει στην Αθήνα (στην οποία θα κάτσω συνολικά 2,5 μέρες) ή να περάσει από Φιλιππιάδα (κοντά στην Πρέβεζα), Κέρκυρα, Σέριφο, Ικαρία και Σκύρο (έλα μη ψαρώνετε, φέρνω συνάλλαγμα για να τονώσω την οικονομία λέμε). Καλό καλοκαίρι σκατιάρηδες. Θα μου λείψετε...ΝΟΤ! Και να είστε φρόνιμα παιδιά, να μην πηγαίνετε στα βαθιά και να μην κολυμπάτε με το στομάχι γεμάτο.