Πιάσε μία ότι να'ναι με απ' όλα

Ναι το σημερινό ποστ θα είναι λίγο απ' όλα και ότι νανε. Πιο πολύ το γράφω γιατί έχω την ανάγκη να γράψω και να δηλώσω το παρών μου στην μπλογκόσφαιρα παρά επειδή έχω κάτι ουσιαστικό να πω. Από την άλλη αυτό το μπλογκ δημιουργήθηκε για να λέω οτιδήποτε εκτός από ουσιαστικά πράματα οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθω την ανάγκη να απολογούμαι. Οοοορίστε μας!

Λουκάνικα και εφιάλτες

Χθες το βράδυ είχα μάθημα ισπανικών όπως κάθε τετάρτη. Τις τετάρτες συνήθως, μετά το μάθημα ισπανικών πάω και βρίσκω τους φίλους μου τους ισπανούς στην Κόκκινη Μαιμού, λιώνουμε στις μπύρες, μετά πάμε και μασαμπουκιάζουμε κεμπάπ από τον (τιτανοτεράστιο) κεμπαμπτζή της γειτονιάς και μετά ξαναπάμε για μια (δυο, τρεις, δεκαπέντε) τελευταία μπύρα. Χθές όμως δεν έγινε κατά το δοκούν, οπότε γυρνάω σπίτι και πεινάω σα μπούστης. Και μιας και η ώρα ήτω περασμένη και βαριόμουν σαν...μπούστης (;) σκέφτηκα να κορέσω την πείνα μου με την εξής απλή, εύκολη και γρήγορη λύση. Λουκανικα φίλος. Σε μια πρόσφατη εξόρμηση μου στην άγορα, είχα τιγκάρει την κατάψυξη με λουκάνικα όλων των ειδώνε. Βγάζω ένα από το καθένα, που λες, και τα πετάω στο φουρνάκι που διαθέτει και γκριλ (τσσςςς, κάτσε καλά). Έλα όμως που μου πέσανε βαριά τα γαμήδια για βραδυνό. Και να σου οι εφιάλτες, στον ύπνο μου.

Ο Χομπίστας και η Λιβελούλα Γίγαντας

Είμαστε που λές....πού έιμαστε αλήθεια; Δεν έχω ιδέα, Βρύξελλες θα μαστε θαρρώ. Δεν έχει σημασία. Είμαστε εκεί που είμαστε τέλος πάντων με τα σκουπίδια του Βελγίου και υπάρχει μια καντίνα που πουλάει...μαντέψτε. Ναι λουκάνικα, το βρήκατε. Και είμαστε λέει τακτικοί πελάτες. Τόσο τακτικοί που έχουμε γίνει σχεδόν κολλητοί με τον ρασταφόρο ιδιοκτήτη/λουκανικοψήστη/χοντογκοπαρασκευαστή. Σε κάποια φάση έχουμε πάρει τόσο θάρρος με τον τυπά, που μπαινοβγαίνουμε κατα βούληση στην καντίνα, φτιάχνουμε μόνοι μας τα λουκανικά μας και τέτχοια. Έτσι όπως είμαστε μέσα στην καντίνα λοιπόν και κάνουμε τα δικά μας, πάμε λίγο πιο μέσα και η καντίνα γίνεται δωμάτιο ολάκερο και αράζουμε με τα παιδιά. Σε φάση μουσικούλα, γκιτάρ χίρο κτλ. Μπορεί να γύρναγε και κάνα μπαφάκι, δεν παίρνω κι όρκο. Και ξαφνικά! εμφανίζεται ένα τεράστιο ιπτάμενο εντομοειδές, κάτι ανάμεσα σε λιβελούλα, αλογάκι της παναγίας και τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι. Εγώ γενικά τα έντομα τα χέζομαι. Τα μεγάλα και αυτά που πετάνε ειδικά και έχουν τη δυνατότητα να σου επιτεθούνε σαν νίντζα. Ακρίδες, κατσαρίδες κτλ μπορούν απλά να εξαφανιστούνε από το ηλιακό μας σύστημα. Δεν θα χύσω ούτε δάκρυ για την διατάραξη της ισορροπίας του πλανητικού οικοσυστήματος. Κι είναι που λες αυτό το τέρας στο ταβάνι και με κοιτάει περίεργα. Αρχίζω να κάνω σαν γιαπωνέζα μαθητριούλα λοιπόν και να τους λέω με τρόπο, πάρτε το από δω ρε παιδιά, και ας το βγάλει κάποιος έξω και τα σχετικά. Και τοτε ο χομπίστας (γνωστός και ως italian spiderman http://www.youtube.com/watch?v=UhHhXukovMU ) τι κάνει;;;; Σκαρφαλώνει στο ταβάνι κι αρχίζει να με τρολάρει. Σε φάση θα το πετάξω πάνω σου και τέτχοια. Κι έτσι όπως είμαι ακριβώς κάτω από το παρεάκι χομπίστα-υπερεμεγέθους και τρομακτικού εντόμου....το πετάει πάνω μου! Ξύπνησα με ουρλιαχτό, μάρτυς μου ο Τσακ Νόρις. Δεν σας κάνω πλάκα μάγκες, μου πήγε το σκατό στη κάλτσα. Α και τώρα που είπα σκατό και κάλτσα, τα λουκάνικα είχαν κι άλλες παρενέργειες εκτός του εφιάλτη. Με έχει πάει αίμα σήμερα όλη μερα...

Αιμα και γουίσκι

Επι τη ευκαιρία άκου αυτό αγαπητέ αναγνώστη: Αιμα και γουίσκι

Όποιος τους ξέρει καλώς. Όποιος δεν τους ξέρει...κακώς θα έλεγα, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Είναι οι ίδιοι που λένε αυτό:

Αααα τους αναγνώρισες τώρα κουφαλίτσα, ε; Όχι; Ε δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω. Και δεν νομίζω να θέλω κιόλας εδώ που τα λέμε. Τέλος πάντων. Σε μία ωρίτσα την κάνω από γραφείο και πάω να τους δω λάιβ. Δε σε χάλασε, ε; Βασικά και να σε χάλασε χέστηκα εδώ που τα λέμε. Εγώ γουστάρω πάντως. \m/

Άλλα έντομα

Αφού ασχολούμαστε με τα έντομα στο σημερινό πόστ αγαπητοί τηλεθέατες αναγνώστες ας μιλήσουμε για ένα άλλο προσφιλές έντομο. Τι γνώμη έχετε για τις σαρανταποδαρούσες; Χμμ, ναι, μάλιστα. Τις ανθρώπινες σαρανταποδαρούσες; Αχα. Θα θυμάστε όλοι βέβαια το υπέρτατο άρθρο μου για την υπέρτατη αυτή ταινία. Θυμάστε που σας έλεγα ότι θα βγει και νούμερο 2. Ε, λοιπόν βγήκε. Ω ναι! Δεν το έχω δει φυσικά αλλά η υπόθεση έχει ως εξής. Είναι ένας τύπος...Ωπα μισό, παρένθεση. Πριν πω οτιδήποτε άλλο ΠΡΕΠΕΙ να σας πω για τον συγκεκριμένο τύπο. Η μάλλον θα αφήσω τον φίλο μου τον Θωμά τον Έξι (ο σκηνοθέτης ντε) να σας τα πει

Ο εν λόγο τύπος λοιπόν, πρέπει να είναι και να φαίνεται πολύ άρρωστος. Μιλάμε για αρρρρρώστια όχι μαλακίες. Ε λοιπόν είναι! Όχι, όχι. όχι τύπου ντεμέκ και καλά και ντάξει άρρωστος. Ο συγκεκριμμένος ηθοποιός που παίζει τον τύπο, παίζει να μην είναι καν ηθοποιός. Παίζει να είναι τρόφιμος ψυχιατρείου που τον βγάλανε από μέσα για να παίξει στη ταινία. Κόψε φάτσα και βγάλε συμπερασμα

Σκιάχτηκες λίγο ε; Ε για να μη στα πολυλογώ, ο από πάνω ο γλυκούλης, βλέπει την ταινία (το πρώτο ντε) και του κολλάει η ιδέα στο μυαλό να  φτιάξει κι αυτός μια ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα να πούμε. Και μαζεύει 12 ανυποψίαστους...ε και το κάνει. Απλά πράματα. Όπως και στο πρώτο αριστύργημα της έβδομής τέχνης, έτσι και στο σήκουελ, δεν έχει σημασία το σενάριο αυτό καθεαυτό, αλλά οι εικόνες, το συναίσθημα και το κοινωνικό μήνυμα που περνάει η ταινία. Επίσης, επειδή μιλάμε για τέχνη υψηλού επιπέδου κι όχι αρχίδια, η ταινία είναι γυρισμένη ασπρόμαυρη. Και μην ακούσω τίποτα μαλακίες του στυλ και μια κουράδα αμα την βγάλεις ασπρόμαυρη είναι τέχνη. Σας παρακαλώ, σεβασμός στη τέχνη. Άμπαλοι! Κι εσέις εκεί στο χόλυγουντ, κάτι Ηστγούντιδες και κάτι Ταραντίνοι, αφήστε τον Θωμά τον Έξι να σας μάθει λίγη μπαλίτσα. Άιντε!

Αυτά για σήμερα. Hasta luego αδέρφια!