Pre-Valentine special: Love Song

Αφιερωμένο εξαιρετικά για όλους τους ερωτευμένουσε κει έξω. Αντε να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά. Τρύπο is back μαδαφάκααααζ

Λες μ'αγαπάς, 

θες να γαμηθούμε

λες μ'αγαπας

και μου δίνεις συμβουλές

Πρώτα να τελειώσει η κωλοπερίοδος

μετά να πάμε καμια βόλτα, σινεμά

να πιάσω βυζιά μα κανένα αιδοίο

να φασωθούμε, να κάνουμε προκαταρκτικα

Κι εγώ σε γαμώ, γαμώ το χριστό σου

κι εγώ σε γαμώ, γαμώ το χριστό

Και το ορίτζιναλ άσμα για συνοδευτικό (δεν μου το κάνει embed η μαλακία, αλλά στ'αρχίδια μου, δεν έχω χρόνο να νευριάσω και γι'αυτό τωρα):

http://www.youtube.com/watch?v=SEHmfoHfGtQ

Μπόνους διάλογος:

-Μη ρε μωρό μου έχω περίοδο τι δεν καταλαβαίνεις;

- Δεν καταλαβαίνω Χριστό...

Η παναγιά κι ο Μπάρακ θα μας σώσουν

Και ντάξει για την παναγιά δεν κόβω και το....αρχίδι μου. Για την παναγιά βασικά δεν κόβω ούτε το νύχι μου εδώ που τα λέμε. Για τον Μπάρακ όμως μείνετε ήσυχοι. Τον είδα στον ύπνο μου, μεγάλη η χάρη του.

Ακου να δεις σκηνικό:

Τρυποκάρυδος Οριτζινάλε! (Προσοχή στις απομιμήσεις!)

Κάτσε γιατί τώρα τα 'χω πάρει να πούμε! Κι έχω όρεξη να κράξω. Κάπως έτσι:

Ιδέες και λύσεις για να τσακίσουμε τους φασίστες

Την ιδέα μου την έδωσε το παρακάτω δημοσίευμα:

http://tvxs.gr/news/topika-nea/ioannina-eskasan-ta-lastixa-ton-aytokiniton-tis-xrysis-aygis

Μην βιαστείτε να κρίνετε και προπάντων να κοροϊδέψετε απαίδευτοι δημοσιογραφίσκοι! Ξέρω τι θα πείτε πολύ πριν γεννηθεί η σκέψη στο μυαλό σας, γι'αυτό εξοικονομήστε σάλιο κι ανάσα. Ναι μπορεί ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης του φασισμού να μοιάζει παιδικός, ανούσιος ως και γελοίος στα ημιμαθή και ανώριμα μυαλά σας, αλλά δεν σας κατηγορώ. Ο καθείς μέχρι όπου φτάνει. Μην ανησυχείτε όμως, ο Τρυποκάρυδος είναι για ακόμη μια φορά εδώ για να σας ανοίξει τα μάτια και να στουμπώσει το μυαλό σας με το φως της αλήθειας. Γατάκια...

Δεν θέλω τέτοιους φίλους...που έχουνε βυζιά (ποίηση θερινής έμπνευσης και υψηλού επιπέδου)

Ναι ναι, ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι σας έλειψα κι ότι δεν σας έφτανε η οικονομική κρίση που σας καταρρακώνει ηθικά και ψυχικά, ήρθε και η πολύμηνη απουσία μου από την έδρα τουτου εδώ του μπλόγκ και σας αποτελείωσε, σας άφησε ένα μετέωρο βήμα πριν το γκρεμό, και άλλα τέτοια ωραία κι ας πάμε κατ' ευθείαν στο ζουμί γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά αγαπητά μου παιδία.

Και είναι σοβαρα γιατί το φαινόμενο μήδε καινούργιο είναι μήδε πρόσκαιρο. Τουναντίων τείνει -κατά την ταπεινή μου άποψη- να αποχαρακτηριστεί από φαινόμενο και να γίνει κανόνας, υπάρκτη πραγματικότητα. Κάτι σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό ένα πράγμα. Πράγμα που όπως όλοι ξέρουμε και γνωρίζουμε (ξέρουμε και γνωρίζουμε όλοι; ΟΛΟΙ λέγω;) είναι κάτι που δεν θέλουμε. Φυσικά και θα μιλήσω για τις γυναίκες, και πιο συγκεκριμμένα για αυτό που ονομάζεται αγγλιστί πλέον friend zone. Εγώ θα το έλεγα λίγο πιο κομψά χρησιμοποιόντας την γλώσσα της πατρίδας μας της Γερμα...εεε συγγνώμη ελλάδας ήθελα να πω και θα το συμπύκνωνα (ή αποσυμπύκνωνα για να είμεθα και ακριβείς) σε ένα ποιήμα που σκαρώνω εδώ και...3 δευτερόλεπτα:

Του μουνιού μου να σαι είλως 

και να το φυλάς σαν σκύλος, 

αλλά μη σου μπουν ιδέες, 

δεν το τρως ούτε με σφαίρες.

Nα μου ικανοποιείς τα βίτσια
και τα πιο τρελά καπρίτσια.
Να μου παίρνεις παγωτά,
να με κάνεις αγκαλιά

Μα, αν πας να με φιλήσεις
σε χυλό θα κολυμπήσεις.
"Πως σου ήρθε τώρα αυτό;
εγώ σε έχω αδερφό"

Αυτά. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Ψόφο στο φριέντ ζόουν!

Χρόνια πολλά...

...στα λουλούδια που ομορφαίνουν τον κήπο -ή την ζαρντινέρια καμιά φορά- που ονομάζουμε ζωή. Στο αλατοπίπερο που νοστιμίζει το τσουκάλι της ύπαρξης μας. Στα όμορφα πλην απαραίτητα θυληκά. Σε αυτές που μας σπάνε τα αρχίδια και θέλουμε να τις πετάξουμε από τον 5ο μέσα σε μια πισίνα γεμάτη κροκόδειλους και πιστολάκια (συνδεδεμένα σε πρίζες όλα) αλλά και που χωρίς αυτές δεν κάνουμε βήμα και δεν ξέρουμε που παν τα τέσσερα. Στα θυληκά. Δικό σας!

Κι όμως συμβαίνει

Ω ναι, συμβαίνει και δεν είναι καθόλου μα καθόλου όμορφο. Όπως τόσοι και τόσοι μύθοι έχουν καταρριφθεί στο παρελθόν, έρχομαι σήμερα εγώ, ο δαιμόνιος ντετέκτιβ και λάτρης της αλήθειας -μόνο όταν με συμφέρει- Τρυποκάρυδος για να σας ανοίξω τα μάτια φίλες και φίλοι. Κάποτε λέγαμε ότι οι γυναίκες δεν κλάνουν, δεν χέζουν και δεν ρεύονται. Ψέμα, ψέμα και ψέμα. Το ξέρουμε όλοι μας πλέον ότι τα κατά τ'άλλα συμπαθή θυληκά και χέζουν και κλάνουν και ρεύονται. Κι όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι τουλάχιστον όλες οι γυναίκες στην τουαλέτα μοιάζουν με την κκοκκινοβρακίτσα από πάνω, δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ναι η αλήθεια πονάει, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε; Ετοιμαστείτε τώρα λοιπόν να δείτε άλλον έναν αστικό μυθο να καταρρέει μπροστά στα μάτια σας σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Οι γυναίκες σκαλίζουν την μύτη τους. Και τρώνε και τη μύξα!

Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφικό υλικό για να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου γι'αυτό θα πρέπει να με πιστέψετε. Σας έχω πει εγώ ποτέ ψέμματα άλλωστε; Ακούστε τι έγινε σήμερα λοιπόν. Εϊμαι στο τραίνο και κοιμάμαι του καλού καιρού. Παρένθεση : Αυτό το μισαωράκι ύπνου στο τραίνο είναι το καλύτερο πράγμα που μου συμβαίνει στην μέρα μου από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που σχολάω από τη δουλειά και φεύγω για το σπίτι. Τρου στόρι. Κι εκεί που κοιμάμαι σαν το ζώον λοιπόν, μπαίνει στον επόμενο σταθμό ένα άλλο ζώον, κι ενώ όλο το βαγόνι είναι άδειο, έρχεται και κάθεται απέναντι μου στην τετράδα. Μια Φλαμανδή αλόγα, με κάτι πατομπούκαλα για γυαλιά η οποία σε όλη τη διαδρομή δεν έβγαλε το παλτό της και κρατούσε αγγαλιά την τσάντα της. Τύπου απροσάρμοστη. Αφού λοιπόν της ρίχνω ένα ευγενικό γαμωσταυρίδι από μέσα μου, επειδή διατάραξε την ησυχία και την αισθητική μου, ξαναπέφτω στην αγγαλιά του Μορφέα. Σε κάποια φάση και επειδή μια αδέσποτη αχτίνα φωτός ξέφυγε από το μπλόκο που χουνε κάνει τα σύννεφα πάνω από το Βέλγιο (τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι η αχτίνα βρέθηκε, συνελήφθη και εκτελέστηκε επι τόπου) κι έπεσε πάνω στη μούρη μου, ξύπνησα κι άνοιξα το ένα μάτι. Και τι λέτε να είδε το σχιστό γαλαζοπράσινο μου μάτι ρε μάγκες; Η αλόγα, που δεν με είχε πάρει χαμπάρι, έκανε ανασκαφές. Και μάλιστα ορεγόταν τα -προφανώς- πεντανόστιμα ευρήματα. Να το πω απλά για τους απαίδευτοι. Την ώρα που άνοιξα το μάτι, η τύπισσα είχε χωμένο το δάχτυλο βαθιά μεσα στη μύτη και το αφού το έβγαλε το βαλε βαθιά μέσα στο στόμα -να μην πάει τίποτα χαμένο. "Στο διάλο σιχαμένη!" είπα ευγενικά ξανά από μέσα μου και ξανακοιμήθηκα.