Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Αληθινές Ιστορίες

A) Μόνο αγάπη ρε μουνιά!

Ξύπνησα σήμερα που λες στο σπίτι μιας random γκόμενας που τσίμπησα χθες το βράδυ σ'ένα μπαράκι της Τρυποκαριδίνας και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για τη δουλειά. Ο καθένας την δικιά του εννοείται. Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως. Η συντρόφισσα βιάζεται κι εγώ χέζομαι. Μαλακιά έγινε. Περπατάω σφιγγοντας τα κωλομάγουλα όσο μπορώ καλύτερα και προσπαθώ να μιλάω όσο λιγότερο γίνεται. Και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, τα ακούω κι από πάνω. "Τι έχεις; Γιατι δεν μου μιλάς; Σου έκανα κάτι; Έχεις κάτι; Δεν με θες πια; Δεν με αγαπάς; Έχω παχύνει; Βρήκες άλλη; Αυτό είναι! Πιστέυεις ότι πάχυνα και βρήκες άλλη! Θέλεις να χωρίσουμε;" Κι όλα αυτά χωρίς διάλειμμα και χωρίς ανάσα. Οπότε κι εγώ παίρνω το πιο μελιστάλαχτο βλέμμα που μου επέτρεπαν οι συνθήκες και την κοιτάω στα μάτια. "Όχι αγαπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις. Απλά χέζομαι σαν τρελλός. Μήπως έχεις κάνα χαρτομάντηλο γιατί δεν με βλέπω να φτάνω μέχρι τον σταθμό;" Ξέρετε τι είναι αγάπη ρε σκατιάρηδες;
Που να ξέρετε ρεμάλια. Θα σας πω εγώ. Αγάπη είναι, μετά από αυτό τον διάλογο, να σου δίνει χαρτομάντηλα και να σε φιλάει στο μάγουλο.

B) There's no place like home

Μπάινω με την δύναμη και την ταχύτητα του λαγού στην τουαλέτα του σταθμού. Βοήθεια μας λέω. Τσουπ η κλασσική κυριούλα που ζητάει τα φράγκα. Υποσημείωση για τους μη γνώστες: Εδώ στην προηγμένη χώρα που ζω κι εργάζομαι, το εξωτικό Βέλγιο, το χέσιμο και το κατούρημα συνήθως δεν είναι τζάμπα. Ο Τζάμπας πέθανε που λέμε. Κατουριέσαι κύριος; Θα πλερώσεις! Ψιλασμένος εγώ έχω ήδη κινήσει διαδικασίες να βγάλω το πορτοφόλι και να της δώσω τα ψιλά καθώς η σούφρα μου έχει ήδη κινήσει διαδικασίες να βγάλει από μεσα της τα περιττά βάρη. Μερσί κι ο ρεβουάρ της λέω και φέυγω καρφί για την πρώτη διαθέσιμη χέστρα -αφού βεβαιωθώ ότι έχει χαρτί μέσα, δεν είμεθα και χθεσινοί. Και έτσι όπως κάθομαι -ανακουφισμένος πια- λέω αφού πλήρωσα που πλήρωσα 40 ολόκληρα λεπτά δεν κάθομαι λίγο να αράξω και να το απολάυσω. Τα καλύτερα ξοδεμένα 40 λεπτά της ζωής μου φίλες και φίλοι αναγνώστες. Φαντάσου 8 ή ώρα το πρωί σε πολυσύχναστο σταθμό της πρωτέυουσας, όλοι να τρέχουνε σαν μανιακοί για να προλάβουν τραίνα και λεωφορεία, για να πάνε στις δουλειές τους και να βγάλουν τον επιούσιο κι εσύ άρχοντας στο θρόνο να αράζεις, να ακούς την οχλοβοή και να μην σου καίγεται καρφί. Αν αυτό δεν είναι γροθιά στο σάπιο κατεστημένο τοτε τι είναι;   Ύστερα, κι αφού φυσικά είχα χάσει το τραίνο μου, πήγα σουπερ μάρκετ. Πήρα φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι και κρουασανάκι σπαρταριστό (μόλις έιχε βγει από το φούρνο). Κάθισα σ'ενα παγκάκι κι αναλογιστηκα καθώς έπαιρνα το πρωινό μου: Όλα αυτά (χέσιμο, πορτοκαλάδα, κρουασάν) δεν έπρεπε να τα απολαμβάνω μέσα στην ησυχία και την ιδιωτικότητα του σπιτιού μου; Κι όμως ένιωθα τόσο άνετα στο σαθμό, ανάμεσα στους ξένους. Μήπως να φέρω κι έναν υπνόσακο να κοιμάμαι εδώ τα βράδια; Να λέμε ιστορίες με τους άστεγοι και να γουστάρουμε;

Γ) I took an arrow in the knee

Πως έφατσα όμως να αναθεωρήσω έτσι τη ζωή και τους ρυθμούς της. Γιατί δεν ήμουν ένας από αυτούς που έτρεχε να προλάβουν το τραίνο αλλά αυτός που άραζα κι απολάμβανα το πρωινό καταμεσής του σταθμού. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που επέστρεψα στη δουλειά μετά από δύο βδομάδες αναρρωτικής άδειας. Ο λόγος; Πήρα ένα βέλος στο γόνατο. Κι αν δεν με πιστέυεις έχω και ντοκουμέντα



Ένα βέλος στο γόνατο μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο και το πως αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Σου έυχομαι να μην το πάθεις γιατί πονάει, αλλά σου έυχομαι και να το πάθεις, γιατί αξίζει...

Μιά από τις 3 παραπάνω ιστορίες δεν είναι (εντελώς) αληθινή. Βρες ποιά και κέρδισε ενα χρησιμοποιημένο χαρτομάντηλο, ένα άδειο μπουκάλι από χυμό πορτοκάλι κι ένα σπασμένο βέλος.






4 σχόλια:

  1. Μια πραγματική ιστορία που μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς τους θνητούς. Την αντιμετώπισες όπως έπρεπε αδερφέ άρρωστε Τρυποκάρυδε.

    Αυτη το σλόγκαν με το βέλος και το γόνατα από κάποιο παιχνίδι δεν είναι ; Καλά δεν έχω καταλάβει;
    Το βιντεάκι το έχεις ξαναβάλει αλλά δεν με χάλασε να το ξαναδώ. Θεικό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι από ένα παιχνίδι του Σατανά με δράκους και σπαθιά, από εκείνα που παίζουν όλη μέρα κι όλη νύχτα οι έφηβοι κι οι νεολαίοι και τους ρουφάει τη ζωή μέσα από το πληκτρολόγιο ο Βελζεβούλης.

      Το χω ξαναβάλει έ; Τι μαλάκας είμαι...Θα το αλλάξω γιατί δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι

      Διαγραφή
  2. Άμα χέσεις πάνω από 30 λεπτά και αισθανθείς σαν σπίτι σου τότε ο σταθμός κλέβει την ψυχή σου για πάντα και δεν μπορείς να ξαναχέσεις αλλού. Η κυρία στην είσοδο συνήθως εκτελεί τον ρόλο του ferryman και αν δεν την πλήρωνες θα τριγυρνούσες πάντα από σταθμό σε σταθμό με το σκατό στον κώλο. Με αυτά και μ'αυτά μου ήρθε ένα καλό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή