Από τις Βρυξέλλες με αγάπη

Λοιπόν άκου να δεις πως έχει η φάση... Ώπα ώπα χαλαρώστε...Ναι ρε παιδί μου εγώ είμαι λέμε, μην κάνετε έτσι. Ρε μην ουρλιάζετε λέμε...ρε ηρεμήστε ρε...μη κλαίτε ρε βλαμμένα...ναι το ξέρω είναι απίστευτο αλλά ξανάπιασα πληκτρολόγιο στα χέρια μου, ρε χαλαρώστε μη πάθετε τίποτα...φφφφ...τίποτα, τζίφος. Κοντρόλ τι να κάνω; αυτοί εδώ έχουν τρελλαθεί...οκ, οκ το χω...Μόλις με ενημέρωσαν από το κοντρόλ ότι πάμε σε διαφημιστικό διάλειμμα για να ηρεμήσουν τα πλήθη. Επιστρέφουμε πάλι σε λίγο.

Άσχετο, αλλά σας τα 'λεγα εγώ ότι ο Τομ Ρόμπινς γαμάει, δε σας τα 'λεγα; Και συνεχίζω...



Η φάση λοιπόν που λέτε είναι η εξής: Είμαι εδώ στις Βρυξέλλες κι αράζω. Πού είναι το περίεργο θα μου πεις; Το περίεργο φίλοι μου κι αγαπητά παιδιά είναι ότι εγώ δε μένω πια στις Βρυξέλλες. Τι; δε σας το χα πει; Ε, θα μου διέφυγε φαίνεται; Πως να σας το πω ρε μπετόστοκοι αφού έχω να γράψω σε κάποιο ηλεκτρονικό μέσω κοινωνικής δικτύωσης από τότε που η χρυσή αυγή ήταν χάιπ και είχε διψήφια ποσοστά...εεε...μόλις με ενημερώνουν από το κοντρόλ ότι ακόμα διψήφια ποσοστά έχει η χρυσή αυγή...aaaalright...Ενηχχουέη έχω να γράψω από τότε που ο Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός της ελλάδας....τι;;; ακόμα το Σαμαρά έχουμε...οου μαη γκότ....δε σώζεται με τίποτα η κατάσταση, παμ' παρακάτω. Έχω να γράψω από τότε που ζούσα Βέλγιο τέλος πάντων γαμώ τον αντίθεο. Και τώρα που ζώ; Μα στην ελλαδάρα φυσικά! Τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτή τη ζοφερή, ίσως, κατά τα φαινόμενα, απόφαση θα τους αναλύσουμε εν καιρώ. Ας αρκεστούμε προς το παρόν να πούμε πως έτσι ήθελα κι έτσι έκαμνα.  "Και τι κάνεις στις Βρυξέλλες ρε μεγάλε;", ακούω τη γνωστή, γνώριμη (λίγο γκεουλίστικη -μεταξύ μας- φωνούλα) από το βάθος της αίθουσας. Ήρθα στις Βρυξέλλες για δουλειές ρε μεγάλε, τι ζόρι τραβάς; Πώς σου φάνηκε;

Είμαι που λες εδώ στη Βρυξέλλα (φαίνεται ότι το κλίμα στην ελλάδα δεν με εμπνέει για να γράφω, ενώ αυτός ο μουντός μα συνάμα μελαγχολικός καιρός κάτι κάνει στα τσάκρα μου και ενεργοποιεί τους αισθητήρες της έμπνευσης μέσα μου, #τιείπαπάλιομπούστης;), στο σπίτι του καλού μου φίλου...σιγά μη σας πω το όνομα του,  και χαζεύω στο ίντερνετς. Χαζέυω γενικώς και αορίστως αν θέλετε. Επίσης βρήκα την ευκαιρία εδώ που το ίντερνετς είναι τσαμπε, γιατί στην ελλάδα δε βγάινω μάνα μου, κι άρχισα να κάνω όλες αυτές τις σοβαρές δουλείες που κάνουμε όλοι μας καθημερινά στο ιντενετς (φέησμπουκ, σκαιπ, γιουτουμπ τραγουδια, γιουτουμπ αστεία βιντεάκια, λουμπεν). Ε μετά από κάνα δίωρο βαρέθηκα. Και τότε πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία η ιδέα στο κεφάλι μου: Ρε μαλάκα, δεν ανοίγεις τον έρμο τον μπλόγκερ; Μου πήρε κάνα δίλεπτο να θυμηθώ το σάιτ (μπλόγκερτελείακομ για όποιον το 'χει επίσης ξεχάσει), άλλο κάνα δίλεπτο να θυμηθώ τον κωδικό (ο ίδιος με του γκουγκλε ακάουντ είναι μη ψαρώνετε) και βουαλά!

Αφού περίμενα κάνα τετράλεπτο να κατακάτσει η σκόνη...βρήκα σχόλιο του Χωστήρα στην τελευταία ανάρτηση του άλλουνου του μπλογκ (που με θυμήθηκε ο άνθρωπας;). Μετά μπαίνω να τσεκάρω τα στατιστικά....Αστα, χάλια μαύρα σου λέω.Η ανάπτυξη δεν έρχεται ούτε το 2024. Μη μιλήσω για πρωτογενές πλεόνασμα και μας πάρουν με τις πέτρες. Χάλια τα νούμερα σου λέω. Έτσι κι ήμουν η ελλάδα, η μόνη κόκκινη γραμμή που θα τράβαγα απέναντι στην τρόικα θα ήταν ότι δε δίνω κώλο χωρίς σάλιο.

Κάτσε μισό γιατί ο Μήτρογλας πέταξε γκολάκι στους Ρουμάνοι. Πάμε μωρή αρρώστεια! Πάρε και το σημαιάκι του κόρνερ και κάρφωσε το στη σέλα του στρογγυλοφάναρου!

Και συνεχίζω....Κι έτσι όπως κοιτάω τα νούμερα και κλαίω, λέω: δε γράφεις ένα ποστ ρε μαλάκα; Απίστευτη ιδέα ε; Καλά δε ξέρω πως μου 'ρθε. Θα χα πιει κάνα ρεντ μπουλ άσκαστο τις προάλλες. Ε μη σας τα πολυλογώ, αποφάσισα να γράψω αρθράκι ωραίο και σοβαρό, από αυτά τα γλυκανάλατα που γράφω στον Trip-O-karido. Αλλά μετά ξέχασα τι ήθελα να γράψω. Ε να μωρέ, θα χα πιει κάνα μπαφάκι άσκαστο, ξέρετε πως είναι αυτά. Και μια και δυο καταλήξατε κι εσείς κι εγώ με αυτήν εδώ την αηδία. Μην απογοητεύεστε όμως, γιατί σας έχω μπόνους τυράκι για το τέλος. Πριν από αυτό όμως πάμε σε ένα ακόμα διαφημιστικό διάλειμμα, όπως άλλωστε κάνουν όλα τα σοβαρά κανάλια. Ναι και το ΣΤΑΡ ρε βλαμμένε, γιατί δε κατάλαβα; Δεν είναι σοβαρός ο Χατζηνικολάου και η Μάρα;

Φωνή 2,3 (φαντάσου Αλέξη Κωστάλα σε γυναικείο): Καλοκαιρινά ναυάγια, το λογοτεχνικό γεγονός του καλοκαιριού. Καλοκαιρινά...ναυάγια. Μια συλλογή διηγημάτων στην οποία γράφει ο γνωστός σε όλους, κάτοχος δύο πουλί-τζερ και υποψήφιος για τρία νόμπελ (κανένα εκ των οποίων λογοτεχνίας) Τρυποκάρυδος -αρυδος-αρυδος-αρυδος (εδώ βάλε έκο) και διάφοροι άλλοι. Καλοκαιρινά...ΝΑΥΑΓΙΑ, μια συλλογή διηγημάτων με πολύ έρωτα και πολύ καλοκαίρι. Θα το βρείτε σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία, καθώς και σε επιλεγμένες λαικές αγορές και όσα χόντοσέντερ είναι ακόμα ανοιχτα! Βιαστείτε γιατί...δεν πρόκειται να εξαντληθεί. Καλοκαιρινά...ναυάγια. Για παραγγελίες/πληροφορίες πατήστε πάνω στην εικονίτσα.

Έτσι που λες μανίτσα, εκδόθηκε ο Τρυποκάρυδος. Πως σου φάνηκε; Υγράνθηκε λίγο το ουνάγκι σου ε; Κι εμένα εδώ που τα λέμε. Αν και το εξώφυλλο είναι λίγο σα να το χει ζωγραφίσει αυτιστικό παιδάκι με τις πατούσες πασέ, αλλά ας μη κολλάμε στις λεπτομέρειες. Άλλωστε ποτέ μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο όπως είχε πει κι ο...βαριέμαι να γράψω άλλο. (Το 'σωσα ή μπα; Μη βγει παραέξω και το μάθει ο εκδότης, τη γαμήσαμε). Η ουσία μετράει κι όχι το εξώφυλλο.  Κι η ουσία είναι ότι έγραψα και γαμώ τα διηγήματα δικέ μου. Χάη ντεφινίσιο και βάλε. Και τα άλλα παιδιά καλά είναι, δε λέω, αλλά νταξ... Αγόραστε το λοιπόν μπας και βγάλω τα λεφτά που έβαλα από τη τσέπη για να εκδοθεί για να περιπλανηθείτε σε ένα μαγευτικό και καλοκαιρινό κόσμο όση ώρα χέζετε. Α τώρα που το είπα, θυμηθείτε να το αγοράσω κι εγώ γιατί δεν το 'χω.

Και τώρα έφτασε η ώρα για το "τυράκι" που σας είχα υποσχεθεί: Με ποιόν ταξίδευα σήμερα στο αεροπλάνο; Να δώσω μερικά χιντς; Να δώσω. Τεράστιος καλλιτέχνης/αοιδός, μεσουράνησε στη πολυτάραχη πριν καλόγουστη (νοτ) δεκαετία του ενενήντα, στάθηκε επάξια δίπλα σε προσωπικότητες όπως ο Σταμάτης ο Γονίδης κι ο Μάκης ο Χριστοδουλόπουλος (αν και ήταν λίγο πιο ποπ) και φέρει κομοδινί (ξεβαμμένο πια) μαλλί. Α, και είναι και πατέρας έτερου αοιδού/καλλιτέχνη ο οποίος όμως δεν ακολούθησε τα βήματα του πατρός και το γύρισε στο έντεχνο. Άηντε μωρέ ακόμα να τον βρείτε; Τι άχρηστα ζώα είστε εσείς;

Μπες μπες μπες μπες μπες...Ναι φίλε, ο Γιάννης ο Βασιλείου! Η τεράστια αυτή μορφάρα, ο ογκόλιθος της νυχτερινής διασκέδασης, μου έδωσε την τσάντα μου και το μπουφάν μου από το ντουλαπάκι, σαν να μην ήταν ένας ημίθεος και βάλε, αλλά σαν να ήταν ένας κοινός θνητός, ένας από εμάς. Όπως καταλαβαίνετε, μετά βίας συγκράτησα το δάκρυ συγκίνησης που σχηματίστηκε στον δακρυγόνο αδένα μου εκείνη την ώρα, ενώ ακόμα χτυπιέμαι, αυτομαστιγώνομαι και καταριέμαι την δειλία μου, συνέπεια της οποίας είναι η απουσία του αυτογράφου του γίγαντα αυτού από τη συλλογή μου με αυτόγραφα μεγάλων προσωπικοτήτων όπως ο Δημήτρης ο Κοντολάζος (τρου στόρι δυστυχώς). Πάντως νομίζω ότι έτσι όπως μου έδινε το μπουφάν μου ακούμπησε λίγο το χέρι. Περιττό να πω πως δε θα το ξαναπλύνω, ε;